STORY: IF IT’S ALL I EVER DO CHAPTER 24 WAKAS

Best Teen Bromance Novel by: Joemar Ancheta

Jino’s Point of View

                Nang hinila ako ni Buboy para mag-usap ay alam kong gusto niyang magkalinawan kami kung bakit ako pumayag na iyon ang idadahilan ng aking mga magulang, pamilya niya at mga kaibigan namin. Hindi kami tumuloy muna sa kuwarto niya. Sa tulad niyang nagugulat ay hindi pa stable ang emosyon niya. Ayaw ko ding isipin niya na basta ko na lang siya iniwan at hayaang isipin niya na totoong patay na ako.
                “Sige, simulan mo nang ipaliwanag sa akin kung ano nga ba talaga ang nangyari. Gusto kong tayo lang muna ang mag-usap kaya kita hinila. Hindi kasi ganoon kadali lang lahat brad.” Singhal niya.
                “Alam ko Boy, kaya nga gusto ko ding magpaliwanag sa’yo at sana kahit nagugulat ka pa, nagagalit at hindi makapaniwala sa nangyaring ito, gusto kong buksan mo ang isip at puso mo para sa akin.”
Nanatili lang siyang nakatitig sa akin. Namumula ang kaniyang mga mata. Hindi siya sumagot.
“Kasi, matagal ko na ding hinihintay na makaharap ka.” pagpapatuloy ko. Tumingin ako sa kaniyang mga mata ngunit tinalikuran niya ako. Bumunot ng malalim na hininga. “Miss na miss na miss kita sa walong taon na wala tayong communication Boy. Alam mo ba kung saan ako kumakapit? Dahil lang sa isang binitiwan mong pangako na mas nanaisin mong tumandang mag-isa kaysa magmahal ng iba. Pero pangako mo iyon nang mga bata pa tayo. Saka yung paniniwala kong mahal mo ako. Pero oras-oras akong binabalikan ng takot ko brad. Paano kung maghanap ka ng kalinga ng iba dahil sa paniniwala mong patay na nga ako at wala ka nang babalikan pa? Paano kung sa panahong magkita tayo ay may bago ka ng buhay, may nagpapatibok na sa puso mo? Anong sasabihin ko? Anong habol ko? Paano ko ipaliliwanag ang lahat sa paraang maintindihan mo?” hindi ko na napigilan pang lumuha.

Nakikita ko kasi sa mukha niya ang mga pinagdaanan niyang pagdurusa bago niya ako tinalikuran. Alam kong galit na galit siya ngunit hindi niya alam kung paano niya iyon ilabas dahil sa halu-halong emosyon. Matagal siyang nakatalikod sa akin. Gusto kong umikot para harapin siya ngunit minabuti ko na lamang na hayaan siyang itago ang kaniyang mukha sa akin.

STORY: IF IT’S ALL I EVER DO CHAPTER 23

Best Teen Bromance Novel by: Joemar Ancheta


                Hanggang sa natigilan kami sa aming paglalambingan nang biglang may dalawang nakamotorsiklong may mga angkas ang tumigil sa hindi kalayuan sa amin. Nakahelmet silang apat. Nakita ko ang pagbunot nila ng baril. Kami ang kanilang puntirya. Hinila ko si Jino na noon ay gulat na gulat at hindi malaman ang gagawin.

                Niyakap niya ako.

                Nakatutok na ang baril nila sa amin.

Kailangan kong iharang ang aking katawan sa balang maaring tatama sa kaniya.

                Bang!

Bang!

Bang!

Umalingawngaw ang sunud-sunod na malalakas na putok ng baril.

Napaliyad ako nang naramdaman ko ang tama ng bala sa aking tagiliran at isa pa sa likod ko. Minabuti kong saluhin lahat ang balang maaring tatama kay Jino. Mas nanaisin ko pang mamatay kaysa siya ang mawala sa akin.

Nagawa ko pa din siyang yakapin para sana ilayo doon.

“Oh my God, brad tinamaan ka!” histerikal niyang sigaw nang may naapuhap siyang dugo sa likod ko.

Wala na akong marinig na putok pa. Ngunit nabuhay ang galit sa kaniyang mukha. Mabilis siyang tumakbo para sugurin ang mga nakahelmet na bumaril sa amin.

“Brad ko, huwagggggg!” sigaw ko.

Gusto ko man siyang pigilan ay hindi ko na nagawa. Kitang-kita ko kung paano siya pinagbabaril ng angkas ng mga nakamotor at nang natamaan si Jino ay saka nila mabilis na pinaandar ang kanilang mga motor.

Lumakas ang buhos ng ulan.

STORY: IF IT’S ALL I EVER DO CHAPTER 22

Best Teen Bromance Novel by: Joemar Ancheta

Nakita ko din ang pagyakap ni Tito Xian kay Jino ngunit sa akin nakatingin ang galit na galit na si Tito James.  Nang bumitaw sa akin si Daddy ay hinarap ako ni Tito James.
“Pareng Mak at Pareng Ced, pasensiya na uli ha, baka puwedeng kausapin ko ang anak ninyo sa harap ninyo?”
"P're, kung may problema ka sa anak namin, kami ang dapat kakausap sa kaniya. Kami ang may karapatang dumisiplina sa kaniya at hindi namin magagawa iyon sa harap ng ibang tao. Pasensiya na P're pero hindi kasi magandang tignan na ikaw ang nagsasabi sa anak namin ng dapat kami ang nagsasabi sa kaniya." matapang na sagot ni Daddy Ced.
Natigilan si Tito James.
“Pa, tama na po. Sana once and for all, makinig naman din kayo sa sasabihin ko, sa kung ano ang sasabihin naming dalawa ni Buboy.” palabang tinuran ni Jino.
“Hindi pa tayo tapos Jino. Pag-uwi natin sa bahay, magkaliwanagan tayo!” singhal ni Tito James.
 “Tito, mga bata lang kami sa tingin ninyo ngunit may isip na kami at higit sa lahat, may pakiramdam din ho kami. Nasasaktan din naman kami sa gusto ninyong mangyari. Kaya kung gusto ninyong maayos kaming sasama sa inyo at hindi na mauulit pa ito, matuto naman ho sana kayong makinig din naman sa amin ni Jino.” Hinila ko si Jino. Hinawakan ko ang kamay niya at buong tapang akong humarap sa Papa niya. Ito na yung pagkakataong hinihintay ko, ang ipaglaban ng harap-harapan ang taong mahal na mahal ko.
“Yun na nga yung punto ko, mga bata lang kayo pero akala ninyo alam na ninyo ang lahat. Tulad nitong ginawa ninyo ngayong paglalayas. Paano kung may nangyari sa inyong dalawa? Sige, sabihin ninyo sa akin ngayon kung bakit kailangan kong pagkatiwalaan kayong dalawa. Kung bakit hindi ko dapat tututulan ang kung anumang meron kayo at hindi ikasisira ng pag-aaral ninyo gayong heto nga, lumiban na kayo sa mga klase ninyo dahil lang sa hindi ko maintindihan na dahilan ng paglalayas ninyo.”
“Tito, hindi kami naglayas lang dahil lang gusto namin. Pakiramdaman kasi namin, pinagkakaisahan ninyo kaming paglayuin. Wala na ba kaming karapatang magmahal kasi mga bata lang kami sa tingin ninyo?” umagos ang luha ko sa pisngi. Pinabayaan ko lang iyon. Gusto kong maramdaman nila yung sakit ng loob ko dahil sa ginagawa nilang pagkontrol sa amin.

STORY: IF IT’S ALL I EVER DO CHAPTER 21

Best Teen Bromance Novel by: Joemar Ancheta

“Brad ano ba. Uyyy! Nasa gate sina Papa kasama ang Daddy mo.” bulong lang iyon ngunit iyon ang nagpagising sa dugo ko.
Nawala ang antok ko.
Bumalikwas ako.
Hinawakan ko ang braso niya.
Akay ko siyang lumapit sa bintana.
“Putcha! Papunta na sila sa bahay. Siguradong si Lola ang nagsabi sa kanila na nandito tayo.”
“Anong gagawin natin?” tanong ni Jino.
Halatang natatakot siya sa Papa niya.
“Tara na.”
“Saan?” tanong niya.
“Do you still trust me?” tanong ko.
“Yes. Lagi naman akong may tiwala sa’yo. Kaya lang nandiyan na sila. Kailangan na naman ba nating tumakas? Saan na naman tayo pupunta?”
“Bahala na. Basta kailangan na nating umalis dito.”
Hindi na siya sumagot pa. Mabilis niyang pinagpupulot ang mga cellphone namin saka ko hinawakan ang kamay niya at binuksan ang pintuan. Abut-abot ang bilis ng kaba sa dibdib ko ng mga sandaling iyon at ang nanlalamig na palad ni Jino ang siyang sumisimbolo na siya man din ay kinakabahan sa aming ginagawang muling pagtakas.
                Nang nasisiguro kong hindi pa sila nakapasok sa bahay ay mabilis kaming bumaba sa hagdanan papunta sa kusina. Doon kami sa likod bahay dadaan. May lagusan doon papunta sa kalsada at may isa ding daan papunta sa masukal na gubat. Wala pa sa plano ko ang pumunta ng bayan. Magtatago na muna kami sa gubat hanggang masiguro kong hindi na nila kami masusundan. Lakad-takbo ang ginawa namin ni Jino habang magkahawak-kamay. Sa masukal na kagubatan kami sumuot. Walang kasiguraduhang pagtatago. Kung hanggang kailan kami doon, iyon ang hindi ko alam. Ang tanging nasa isip ko noon ay makalayo kami ni Jino sa mga mga magulang naming gusto kaming paghiwalayin.
                “Magpahinga muna tayo?” humihingal na sinabi ni Jino. “Saka nasasaktan ako sa hawak mo sa braso ko kasi yung mismong relo ko ang hinahawakan mo.”
                “Sorry.” Sagot ko.
Tagaktak na ng pawis ang kaniyang buong mukha, leeg at katawan. Ako man ay hinihingal na din. Umupo kami sa silong ng isang malaking puno. Hinila ko at niyakap para sa dibdib ko siya sumandal. Sumisilip ang sinag ng araw sa amin. Hapon na at ilang oras na lang ay lalamunin na ng dilim ang liwanag.
                “Hanggang kailan tayo magiging ganito?” tanong niya. Tumingin siya sa akin.
                Hinawakan ko ang kamay niya. Pinisil-pisil ko iyon. Hanggang kailan nga ba kami magtatago lalo na’t walang-wala din kaming dalang pera.
                “Nahihirapan ka na ba?” balik tanong ko.
Iniiwasan kong sagutin ang tanong niya.

STORY: IF IT’S ALL I EVER DO CHAPTER 20

Best Teen Bromance Novel by: Joemar Ancheta

 “Dad, ayaw ko. Hindi ko lalayuan si Jino. Hindi puwede.”

“Bakit hindi? Sige nga, sabihin mo sa amin kung bakit hindi puwede.”

Kinagat ko ang labi ko. Hindi ako handa ng ganito e. Ayaw kong mag-out sa kanila pero kung ilalayo nila si Jino sa akin, mas nanaisin ko pang malaman nila ang pagkatao ko kaysa sa mawala siya sa akin.

“Kasi… Dad…” tuluyang tumulo ang luha ko. Mabilis kong pinunasan iyon ngunit hindi mawawala yung bigat na nararamdaman ko. Sobrang sakit sa dibdib yung gusto nilang mangyari sa amin e. Ngayon palang hirap na akong huminga. Ngayon palang di ko na kinakaya.

“Ano nga? Sabihin mo sa amin kung bakit.”

 “Please dad, kahit ano ang hiligin ninyo huwag lang naman yung ilayo sa akin si Jino.” Humihikbi na ako.

“Bakit nga?”

“Dad, hindi puwede kasi… kasi…” humihikbi ako kahit pinipigilan ko. “Dad mahal ko ang best friend ko.” Mahina iyon ngunit puno ng emosyon. “Mahal ko si Jino, Dad. Mahal na mahal ko siya. Nagmamahalan kaming dalawa.”

Nagkatinginan sina Daddy.

Lumapit si Daddy Ced sa akin at sa isang iglap ay yumakap ako sa kaniya. Iyon din kaniyang ginawa. Ganoon din si Daddy Mak, nakangiti man siya ngunit may luha sa paligid ng kaniyang mga mata. Naramdaman ko ang marahan nitong paghaplos sa aking likod.

“Dad, I’m sorry hindi ko ho napanindigan yung sinabi ko dati na gusto kong maging iba sa inyo. Hindi ko kinayang magmahal ng babae at bumuo ng isang pamilyang tanggap ng karamihan. Dad, katulad din ho ninyo ako at sana maintindihan ninyo at matulungang huwag ilayo sa akin si Jino.”

STORY: IF IT’S ALL I EVER DO CHAPTER 19

Best Teen Bromance Novel by: Joemar Ancheta

Hinalikan niya ako sa labi. Mas matagal. Mas mapusok. Ginising niya muli ang kanina pang nagwawala sa akin kahit nang nasa comfort room pa kami ng restaurant.
“Sige na. Okey na ako. Kailangan ko nang umuwi.” Pagpapalaam niya habang hawak niya ang mukha ko.
Ngunit ramdam ko din ang nakatutok na iyon sa akin dahil sa suot niyang manipis na pajama. Bumitiw sa akin at tumalikod ngunit hindi ko binitiwan ang isang braso niya.
“Hindi. Hindi ka muna uuwi. Dito ka muna.”
“Bakit? Baka kasi makita ni Papa na wala ako sa higaan ko.”
“Doon muna tayo sa kuwarto ko. Nandito ka na eh, sa akala mo ba pakakawalan kita ng gano’n na lang?”
Hinila ko siya. Wala akong naramdamang pagtanggi sa kaniya. Alam kong alam niya ang binabalak ko. Ninenerbiyos man kaming dalawa ngunit sumasabog ako. Ayaw kong sumabog na namang mag-isa. Pagkakataon na para pagsaluhan namin ang aming pagmamahalan kahit pareho kaming nangangapa kung paano nga ba namin iyon gagawin.
Pagpasok namin sa aming gate ay mahigpit ko siyang hinawakan sa kamay. Kinakabahan kaming dalawa. Nanginginig at nanlalamig siya. Kung dinig lang sana niya ang lakas ng kaba ko sa mga sandaling iyon. Halu-halo emosyon kasi yung mga nararamdaman ko.
Pagpasok namin sa aming sala ay inilagay ko ang hintuturo ko sa aking labi para sabihing huwag siyang gagawa ng kahit anong ingay. Ayaw kong maramdaman nina Daddy na patago kong kasama si Jino lalo na ang mahuli nilang akong binabalak ko siyang ipuslit sa aking kuwarto. Siya na ang humawak sa braso ko. Dahan-dahan lang ang aming paghakbang. Magkasinlakas na nga yata ang tibok ng puso ko at ng aking paghinga. Nang paakyat na kami sa hagdan ay naulinigan kong bumukas ang kuwarto nina Daddy. Muli ko siyang hinila pababa ng hagdanan at mabilis kaming nagtago na muna sa silong ng hagdan. Nakiramdam muna kami.
Ninenerbyos na kaming dalawa.
“Hatid mo na lang kaya ako sa labas, brad.” Bulong niya.
“Sira ka ba brad? Nandito na ‘to. Panindigan na natin.” NIyakap ko siya para maibsan ang kaba. Dinampian niya ng halik ang labi ko. Mabilis lang iyon ngunit sapat na para mabawasan yung tensiyon ko. Hanggang sa narinig ko na ang pagsara ng kuwarto nila daddy.
“Tara na.” humawak ako sa palad niya. “Konting ingat lang para hindi nila tayo marinig sa pag-akyat ng hagdanan.”
Tumango siya.

STORY: IF IT’S ALL I EVER DO CHAPTER 18

Best Teen Bromance Novel by: Joemar Ancheta

                Tumingin siya sa akin. Bigla na lang siyang yumakap sa akin at sa balikat ko na siya humagulgol. Hindi na namin kailangan pang magsalita. Sapat na ang pag-uusap ng tibok ng aming puso. Alam kong sa pagkakalapat ng aming mga dibdib ay kailangan na naming tapusin ang aming mga paghihirap.
                Nag-vibrate ang hawak kong iphone. Habang yakap ko siya ay di ko napigilang basahin ang message.
                Si Lexi ang nag-text.
                “We need to talk. Meet me tonight. Marami tayong pag-uusapan. It’s time for you to know the truth, ngayong kaya ko pang sabihin sa’yo ang lahat.”
                Kinabahan ako.
                Ngunit mas mahalaga sa akin si Jino. Mas gusto kong ayusin ang gusot naming dalawa dahil sa totoo lang dito ako mas apekatdo. Hindi na ako nakakatulog ng maayos sa gabi at unti-unti na naman akong nawawalan ng inspirasyon na naman sa aking pag-aaral.
                “Hindi mo naman kailangan ipakita sa aming okey ka na kahit hindi. Hindi natin dapat tinitiis ang ating mga sarili dahil lang sa ayaw mong masaktan si Lexi.” Bulong ko.
                “Totoo bang mahal mo ako?” tanong niya sa akin.
Hinawakan niya ang kamay ko.
Nagkatitigan kami.
“Oo, mahal kita. Mahal na mahal kita.” Pinisil ko ang kamay niya. “Natatakot lang akong aminin ito noon kasi ayaw kong maging kagaya ng mga nagpalaki sa akin pero hindi ko na kasi kayang pigilan pa e. Lalo lang akong nasasaktan kapag ginawa ko ‘yun.”
“Alam mo ba kung alin ang masakit ngayon? Yung tanggihan ka kahit mahal na mahal kita. Hindi pa kasi ito yung tamang panahon para sa ating dalawa. Ngunit kung naniniwala kang darating din yung panahon para sa atin, sana gawin mo muna ang hinihiling ko sa’yo. Isipin mo na lang na ito ay para sa ating tatlo. Hayaan mo na lang muna ako. Kakayanin ko ang lahat Boy.” Pakiusap niya sa akin. Wala parin baling bago. Iyon pa din ang kaniyang sinasabi.
“Ano ba kasing totoo?” deperadong tanong ko.
“Hindi kasi dapat sa akin manggagaling kung ano ang totoo. Wala ako sa posisyon para sabihin ang lahat sa’yo. Pero ito ang alam kong tama munang gawin natin, Boy. Kung mahal mo ako at totoong minahal mo din naman ang pinsan ko, kailangan muna nating magkalayo.”
“Sa tingin mo ba kaya kong ibaling ang pagmamahal ko kay Lexi dahil lang sa gusto mo akong ipamigay sa kaniya? Awa ng-awa na ako sa’yo.”