STORY: BOOK 1 - Love Me Like I Am [3]

Part 3: “Beep!! Beep!! Of Jared and… New Friend: Angela Martinez”


BEEP!!! BEEP!!! May nag-text!

KUYA JARED: “Musta?”

Reply naman ako…

AKO: “Ok naman.. Masaya”

KUYA JARED: “Bakit ka Masaya?”

AKO: “Kasi, naging maganda ang New Year ko..”

KUYA JARED: “Bakit naging maganda ang New Year mo???”

AKO: “Kasi.. Masarap ang pagkain Hehehehe, masarap ang mga kwentuhan..”

KUYA JARED: “At??”

AKO: “Putek!! Anung At??”

KUYA JARED: “Sus kunwari pa ito!! Kasi nakilala mo ako! Nagkaroon ka ng kaibigan!! Yun yun kaya ka Masaya..”

Nabilaukan ako kahit wala naman akong kinakain sa oras na iyon. BULLSEYE!! Ang hirit ng loko!!

STORY: Ang Munting Lihim [5]

“Alvin! Bakit ang aga mo yatang pumasok! Kumain ka muna!” ang sigaw ni inay noong nakitang nagmadali akong umalis ng bahay na hindi man lang kumainng agahan.

“May project kaming tatapusin inay! Nalimutan kong ngayon pala ang deadline!” ang pag-aalibi ko.

Ang totoo, sinadya kong bumalikwas ng higaan habang tulog pa si kuya Andrei. Sobrang guilty ako sa aking ginawa. Hiya at galit sa sarili ang aking nadarama. Hindi kasi ako sigurado kung talagang tulog siya o nagtutulog-tulugan lang upang huwag akong mapahiya. Parang lalo pa tuloy akong nagalit sa kanya. Siya kasi ang dahilan kung bakit ko natutunan ang ganoon. Hindi ko lubos maisalarawan ang aking naramdaman. Iyon bang awa sa sarili na nagawa ko ang isang bagay na sabi nila ay “kasalanan” na hindi ko naman ginusto; na pigilan ko man ang sarili ngunit wala akong lakas upang panindigan na huwag gawin ito. Naalala ko pa noong bata pa ako, sinabi niyang hindi masama ito. Ngunit sa paglaki ko, unti-unti ring nabuksan ang aking isip base sa mga iniisip ng mga taong nakapaligid, mga kaibigan, mga ka-klase, na ito ay isang bagay na hindi katanggap-tanggap; isang bawal, at base sa ibang tao, isang pagkakalamali.

At ang masaklap pa. may naramdaman ako sa aking kuya Andrei. Alam ko, hinding-hindi maaaring mangyaring maging kami. Una, kapatid ang turing niya sa akin, at iyan din ang gusto ng aming mga magulang na ituring namin sa isa’t-isa. Pangalawa, kapag nalaman niya ito o ng aking mga magulang at ibang mga tao, pagtatawanan ako, o baka itakwil; masisira ang aking buhay.

Pumasok ako sa eskuwelang litong-lito ang pag-iisip at punong-puno ng kalungkutan. Hindi ko alam kung ano ang gagawin; kung uuwi pa ba sa amin habang naroon si kuya Andre o kung uuwi man at sasapit ang gabi, anong alibi ang gagawin ko upang hindi siya matulog sa kuwarto ko; upang makaiwas ako sa tukso.

STORY: PISO [5]

Natulala ako kung sino ang nakita ko. Hindi ko akalaing makikita ko siyang muli. Biglang bumuhos ang mga luha ko sa galak. “Salamat…salamat at nagbalik ka.” Hindi ko na pinulot ang piso bagkus ay niyakap ko siya ng pagkahigpit higpit. Dinama ko ang init ng kanyang katawan sa pagkakayakap kong iyon. Pinakiramdaman ko ang tibok ng kanyang puso.

Tumingin akong deretso sa kanyang mga mata. Ganun pa rin tulad ng dati. Andon pa rin ang kislap nito. Andon pa rin ang nakakapanghipnotismo niyang mga titig. Sinampal sampal ko pa ang sarili ko kung totoo nga ba ang nakikita ko. Pumikit pikit pa ako baka dala lang ito ng puyat at nananaghinip lang ako ng gising na andiyan nga siya. Na nayakap ko siya at kaharap. Pero totoo…si Zaldy nga ang nasa harap ko. Buhay na buhay. Napakasigla nitong tingnan. Andon pa rin ang kanyang angking kakisigan na talaga namang nakakahalina. Napaka gwapo pa rin niyang tingnan sa pagdadala ng damit. Nakakabighani.

Nabuhayan ako ng loob. Ang gaan gaan ng pakiramdam ko noong mga panahong iyon. Para akong nasa ibang dimension ng mundo. Napakasaya. Parang akin ang mundo. Umiikot batay sa kung ano mang gustuhin ko. Masarap sa pakiramdam.

Tinitigan ko siya sa kanyang mga mata. Hinawakan ko ang magkabila niyang panga. Sinuri ang bawat parte ng kanyang mukha. Mula dulo ng kanyang buhok hanggang sa kanyang baba. Animoy kinakabisado ang bawat detalye nito. Napakasarap ng pakiramdam habang pinagmamasdan ko siya. “Ikaw nga! Ikaw nga!..hindi nga ako nanaghinip.” Ulit ko pa sa sarili ko habang nasa harapan ko lang si Zaldy. Halos sumabog na ang puso ko sa galak. Miss na miss ko na siya.

STORY: ANG LALAKI SA BUROL [10]

Dali-daling lumabas ng reataurant si Sophia, kitang-kita sa mukha ang matinding galit.

Pigil-hininga naman kaming lahat sa labas.

At noong nakalabas na ito at nasilip kaming lahat na parang mga panindang lanzones na nagkumpol-kumpol, parang nagpapapicture lang, sumigaw ito ng, “Anong ginagawa ninyo d’yannnnnn! Trabaho naaaaaaaaaaaaa!!!” nanlilisik ang mga mata.

Parang gusto kong matawa sa inasta ni Sophia. Imagine, ang laki-laki ng aming mga banners at streamers na nagsabing on stirke nga kami ngunit hindi niya ito pansin.

Tahimik pa rin kaming lahat. Syempre, ayaw magslita ang aming mga kasama dahil sa takot.

“Ano pa ang hinihintay ninyo! Punta na kayo sa mga puwesto ninyooooooooooo!!!”

Ramdam kong nanginginig na sa takot ang aming mga kasmahan at lahat sila ay nakatingin kay Ricky na para bang nagtatanong na, “Paano na to? Ikaw ang pasimuno nito? Ano ang gagawin namin?”

Magsalita na sana si Marlon ngunit tumayo si Ricky at nasapawan siya, “A, Miss Sophia... strike po kami. Hindi ba ninyo nakikita ang mga karatula namin?” sambit ni Ricky at itinaas pa sa mukha ni Sophia ang dala-dala niyang karatulang “Strike kami!”

“Aha! Ikaw pala ang pasimuno nito!” ang sabi niya kay Ricky. At baling sa ibang mga kasamahan namin, “O sige... ngayong alam kong itong baklang pangit na ito pala ang pasimuno ng lahat, tanggal na siya sa trabaho eefective ngayong araw na ito! Kaya bumalik na kayo sa inyong puwesto at huwag kayong mag-alala, tataasan ko ang mga suweldo niyo!” at baling uli kay Ricky at sa akin, “Sumunod nga kayo sa akin!” at nagmadaling pumasok sa loob ng restaurant. At noong nasa may pintuan na, huminto siya.

STORY: DUSTIN PROMISE CHAPTER 6 WAKAS

"GINO"

10am na nung magising ako. Wala na si
Dustin sa tabi ko. Hinanap ko baka nasa
CR pero wala. Then nakita ko yung note
sa side table ko.
"I need to go home. See you on
monday. love you! kiss emoticon -Dustin" Natuwa
ako sa nabasa ko. Mahal din ako ni
Dustin!! hehe.
Naisip ko yung ginawa namin kagabi,
ibinigay ko lahat kay Dustin pati ang
isang bagay na hindi ko inakalang pwede
kong ibigay. Kakaiba yung sarap na
pinagsaluhan namin kagabi. Hinding
hindi ko yun makakalimutan.
Dumerecho na ako sa CR para maligo.
Pagkatapos nun, bumaba ako para
kumain. Naabutan ko sila Mama sa
salas.
"Ma..Pa? hindi kayo papasok today?
"No, we have some other things to fix
today." sagot ni Papa
"Really" Nagtaka ako kasi lagi naman
business ang inaatupag nila
"Dustin talked to me before he left this
morning" sabi ni papa
"we will be fixing your papers Gino.
You'll permanently stay with us starting
today. And no one can take you away
from us" sabi sakin ni Mama.
Napangiti lang ako at lumapit sila sakin
at niyakap nila ako. "thank you ma, pa"
"we have to get going."
"take care!" sabi ko sakanila bago sila
umalis.