Ang pinakauna kong natatandaan kay Riel ay nung inagawan ko siya ng
lollipop. Mga 5 years old pa lang ata kami noon, or maybe mas bata pa
nga. Basta ang tangi kong natatandaan ay isang red lollipop, isang
chubby-cheeked at medyo naiiyak na Riel at isang malawak na garden.
Nang makita ni Mama ang ginawa ko, agad niyang kinuha ang lollipop at binalik ito kay Riel. Si Riel na hindi na ito tinanggap bagkus ay inayawan.
Inakala ko pa nga na dahil ayaw na iyon ni Riel, I'll get to eat it. Pero tinapon lang ito ni mama. Hindi ko alam, pero sobra akong nainis at napaiyak na lamang ako.
Mula noon, lagi ko nang inaasar si Riel. Ayaw ko na nga makita si Riel pero ano bang magagawa ko, magbest friends ang mama namin. And to add insult to the injury, magkapitbahay pa kami. Wala talaga akong magawa. Kaya hindi ko siya tinigilan. Hindi ko na siya inaagawan ng lollipop. Hindi. Ibang bagay na nga lang.
Tuwing may nilalarong laruan si Riel, aagawin ko ito. Kapag nagdradrawing siya, magdradrawing din ako at sisiguraduhin na mas maganda ito. Pero, unfortunately, mas magaling talaga siya magdrawing kaya inaagaw ko na lang ito at pinupunit. Hindi lumalaban si Riel, lagi lang siya naiyak. At kapag naiyak siya, pinapalo ako ni mama.
Ewan ko ba, kahit ganoon, hindi pa rin ako nadala. Hindi ko alam kung bakit gustong gusto ko na asarin siya. Hindi ko alam kung bakit trip na trip kong laging magpapansin sa kanya.
Pero syempre, nagbago din ang lahat.
We were around 7 nung nagkasundo rin kami. Mas tanda ko ito kaysa doon sa una kong memorya sa kanya. It was a sunny day at nasa garden kami ng bahay nila Riel, nag-uusap si mama at tita Che (mama ni Riel) pero wala pa si Riel. May kinukuha daw sa loob sabi ni tita Che. Pagkalabas ni Riel, habang naglalaro ako mag-isa, nilapitan niya ako. He was looking at me as if nag-aantay siya kung aawayin ko pa siya. Pero syempre, kaka-7 ko pa lang nun kaya feeling big boy na ako at feeling so mature kaya hindi ko na siya inaway, bagkus ay nakipagtitigan na lamang siya. After a while, ngumiti lang si Riel at inabot sa akin ang nakasarang palad.
Nang makita ni Mama ang ginawa ko, agad niyang kinuha ang lollipop at binalik ito kay Riel. Si Riel na hindi na ito tinanggap bagkus ay inayawan.
Inakala ko pa nga na dahil ayaw na iyon ni Riel, I'll get to eat it. Pero tinapon lang ito ni mama. Hindi ko alam, pero sobra akong nainis at napaiyak na lamang ako.
Mula noon, lagi ko nang inaasar si Riel. Ayaw ko na nga makita si Riel pero ano bang magagawa ko, magbest friends ang mama namin. And to add insult to the injury, magkapitbahay pa kami. Wala talaga akong magawa. Kaya hindi ko siya tinigilan. Hindi ko na siya inaagawan ng lollipop. Hindi. Ibang bagay na nga lang.
Tuwing may nilalarong laruan si Riel, aagawin ko ito. Kapag nagdradrawing siya, magdradrawing din ako at sisiguraduhin na mas maganda ito. Pero, unfortunately, mas magaling talaga siya magdrawing kaya inaagaw ko na lang ito at pinupunit. Hindi lumalaban si Riel, lagi lang siya naiyak. At kapag naiyak siya, pinapalo ako ni mama.
Ewan ko ba, kahit ganoon, hindi pa rin ako nadala. Hindi ko alam kung bakit gustong gusto ko na asarin siya. Hindi ko alam kung bakit trip na trip kong laging magpapansin sa kanya.
Pero syempre, nagbago din ang lahat.
We were around 7 nung nagkasundo rin kami. Mas tanda ko ito kaysa doon sa una kong memorya sa kanya. It was a sunny day at nasa garden kami ng bahay nila Riel, nag-uusap si mama at tita Che (mama ni Riel) pero wala pa si Riel. May kinukuha daw sa loob sabi ni tita Che. Pagkalabas ni Riel, habang naglalaro ako mag-isa, nilapitan niya ako. He was looking at me as if nag-aantay siya kung aawayin ko pa siya. Pero syempre, kaka-7 ko pa lang nun kaya feeling big boy na ako at feeling so mature kaya hindi ko na siya inaway, bagkus ay nakipagtitigan na lamang siya. After a while, ngumiti lang si Riel at inabot sa akin ang nakasarang palad.