Hindi ko na napaghandaang ang isang malakas at malutong na sampal na iyon na pinakawalan niya sa aking pisngi.
“May mukha ka pang iharap sa akin pagkatapos mong makipagpustahan kung kanino ako dapat mapunta! Hayop ka!” singhal niya. Kasabay iyon ng masaganang pagbabay ng luha sa kaniyang pisngi.
“Sigelang, kung galit ka sampalin mo ako hanggang mawala yung galit mo sa ginawa ko!”
“Kung sana galit lang sana yung nararamdaman ko e, pero Boy nasasaktan ako sa ginawa mo!”
“I’m sorry pero mali ang pagkakaalam mo!”
“Talaga lang ha, alin ang mali doon? Kaibigan kita Boy e! Hindi lang kaibigan, bestfriends tayo pero anong tingin mo sa akin, throphy lang na puwedeng angkinin ng mananalo sa basketball! Ganoon ba kababa ang tingin mo sa akin? Ganoon ba ako kawalang kuwenta sa’yo? Ang magiging pustahan lang?”
Namumula siya at umaagos ang mga luha sa kaniyang pisngi. Wala akong maisip na sabihin. Napahawak lang akong sa pisngi kong sinampal niya. Kahit si Jino ay nakatayo lang doon at nagulat sa bilis ng pangyayari. Kailangan kong magpaliwanag, gusto kong sabihin na mali ang iniisip nila laban sa akin ngunit paano ko iyon gagawin ngayong alam kong tuluyan nang nabasag ang sana ay maganda naming samahan?
“Ano? Di ba gusto mo akong kausapin? Bakit hindi ka magsalita?” diretso ang luhaang mata ni Lexi na nakatingin sa akin. Naghihintay siya ng paliwanag ko.
Kaya lang, sa mga sandaling iyon ay hindi ko alam kung paano ko ipaliliwanag ang aking sarili. Nakatingin silang lahat sa akin. Naghihintay sa maari kong sasabihin. Para kasing may kung anong bumabara sa lalamunan ko. Hindi ko kayang iayos sa magandang pagpapaliwanag ang nasa isip ko.
“Sorry Lexi. Sige na, mali na kung mali ako pero ahhh!” tinapik ko ang noo ko. Frustrated ako sa sarili ko kung bakit wala akong maapuhap na sasabihin. “Ang hirap naman e! Hindi ko alam kung paano ko sa’yo ipaliliwanag sa paraang maiintindihan mo.”
