Tumulo ang luha ko sa pisngi niya. Niyakap ko siya ng mahigpit.
“Huwag! Huwag si Jino Diyos ko! Hindi ko kaya! Hindi ko alam kung paano ko patatawarin ang aking sarili kong ikamamatay niya ito. Hindi!!!!!”
Hanggang sa tuluyang kong isinigaw ang kaniyang pangalan. Paulit-ulit sa gitna ng aking hagulgol at paghikbi. Niyakap ko siya ng buong higpit. Hindi ko kakayaning mawala siya sa akin. Hindi ngayon, hindi sa ganitong pagkakataon.
“Brod, sandali lang, lalo mo siyang pinahihirapan sa ginagawa mong ganyan. Pahigain mo lang siya. I am a medical student and I know exactly what to do, kaya trust me on this okey?” pakiusap ng isang maputing lalaki na halos kaedad lang ni Master.
Dahan-dahan ko siyang pinahiga at pinatagilid niya ang ulo ni Jino. Kumuha siya ng sofa pillow na pinagpatungan niya sa mga paa ni Jino.
“Nag-faint lang siya dahil hindi siguro niya nakayanan ang hirap pero humihinga pa siya. Kailangan nating itaas ang paa niya at mas mababa ang utak to promote blood flow to the brain. We turn his head to the side so the the tongue doesn't fall back into the throat. Mga brod, pakiabutan nga ako ng ice at face towel please?”
Mabilis namang kumilos ang ilang brod namin at nag-uunahan pa silang ibigay ang kailangan niya.
“Ipunas mo itong malamig na face towel sa kaniyang mukha at leeg at magkakamalay na ‘yan maya-maya.” Kalmadong bilin niya sa akin.
“Paano kung hindi na? Please dalhin na lang ho natin siya sa hospital.” Pagsusumamo ko habang pinupunasan ko ang kaniyang mukha at leeg.
“Trust me, he just passes out and nothing to worry about.”
Hanggang sa ilang sandali lang ay binuksan na niya ang kaniyang mga mata.
Huminga ng malalim.
Hinawakan ko ang kamay niya. Unang pagkakataong ako ang unang humawak sa kamay niya na noon ay iniiwasan kong gawin.
Pinisil ko iyon.
“Kumusta ang pakiramdam mo! God! Pinakaba mo ako!”
“Okey lang ako pero sobrang sakit ng katawan at paa ko.” pabulong niyang sagot.
“Ako na ang aako sa kulang na palo mo sa paddle kung hindi mo na kaya.”
“Hindi, kaya ko pa.” pagpupumilit niya.
