STORY: Ang Munting Lihim [6]

“Bunso.. bunso... gising na. Nandito na tayo. Welcome to San Pedro City!” ang paggising ni kuya Andrei sa akin.

Kinuskos ko ang aking mga mata. Med’yo groggy pa ako dahil sa gamot sa hilo na pinainum niya sa akin. Nahimbing ako nang husto.“ Hinawakan ko ang kamay niya at at tiningnan ang oras sa kanyang relo. Nakita kong mag-aalas onse na ng tanghali.

Tumayo siya at hinila ang aking kamay. “O tayo na para makalabas na tayo.”

Disoriented pa ng kaunti, pilit kong tumayo. At tila walang mapagsidlan ang tuwa na nadarama ko noong nakalabas na kami. Nakita ko ang maraming tao, magulong ngunit tila masaya, may maraming sasakyan din akong nakikita. Napa “Wow!” ako. Noon lang kasi ako nakarating sa isang lugar na may maraming tao, may malalaking mga buildings. Sa litrato ko lang nakikita ang mga ito. “Ang daming tao kuya...” sambit ko.

“Syempre, syudad ito. Ganito ang syudad. Iba ang mundo kaysa bukid na nakasanayan natin.” Sagot niya. “O... Hindi ka ba nagugutom?”

“N-nagugutom po…” ang sagot ko. Noon ko lang naramdaman ang sobrang pagkagutom.

Binuksan niya ang kanyang bag, “Nalimutan ko palang ibigay ito sa iyo kanina sa bus. Paano, nakatulog ka sa biyahe. Hindi na kita inistorbo baka magsuka ka lang.” sabay hugot sa isang supot.

“Ano to?” tiningnan ko siya.

STORY: BOOK 1 - Love Me Like I Am [7]

Part 7: "Ang Kaisa-isang Best Friend ng Buhay ko.."


Dumaan ang araw, linggo, at buwan, ganoon ang naging takbo ng aming pagkakaibigan. Hindi na rin ako nalalapitan ni Steph at ng mga alipores nito, dahil doon naging maayos, mapayapa, at masaya ang 3rd year ko. On the other corner (hehe..), una kong nakitang maglaro si Kuya ng basketball noong dumating ang intramurals at masasabi kong SOBRANG GALING NIYA!! Kaya di na ako nagulat ng hirangin siya bilang MVP. After makita ng maraming tao kung gaano kagaling maglaro si Kuya, what do you expect? Edi nagkaroon siya ng mga fans.. Maya-maya nakikita ko na lang may lumalapit or may ka-text na babae. Pero kahit ganoon hindi pa rin nagbago ang trato niya kay Ely, Ella at syempre sa akin (Nakss!!). At higit sa lahat ganoon pa rin kaming apat sabay-sabay kumakain, daldalan, tawanan, at kung anu-ano pang kalokohan ang maisip namin.

Sa pagdaan ng mga buwan, Naging mas matibay ang pagkakaibigan namin ni Ely at ni Ella. Lalo namang tumindi ang bonding at friendship namin ni Kuya Jared patunay nito ang madalas na pagpunta at pagtulog niya sa aking tahanan. Kilala na rin ng parents ko si Elly, Ella at syempre si Kuya kaya ok lang sa kanila na gumala ako basta sila ang kasama ko particularly kay Kuya Jared.

STORY: ANG LALAKI SA BUROL [13]

Wala na akong nagawa kundi ang sumunod sa kanyang iniutos. Ikaw ba naman ang nasa loob ng isang kulungan at uutusan ng isang presong siga at nakapatay na ng ilang tao, walang ibang taong mahingan mo ng tulong at kung mayroon man, baka lalo mo pang ikapahamak. Wala ka talagang choice. Wala akong chice. Unless gusto kong masktan o di kaya ay madedo.

“D-di po ba ay dapat nakataob muna kayo? S-sa likod muna kita masahehin?” ang sambit ko na ang boses ay halatang nanginig. Nagawa ko na kasi ang pagmamasahe kay James, noong nasa kasagsagan pa kami ng aming patagong gawain sa kubo niya sa likod ng bodega.

“Mabuti naman. Marunog ka pala.” ang sagot niya.

“K-kaunti po.”

At minasahe ko siya. Bagamat naalipin ako ng takot, ipinagpatuloy ko lang ang aking ginagawa. At sa totoo lang, may naramdaman din akong kakaibang kiliti at paghanga sa nakitang bato-batong muscles niya. At kahit isang preso siya, malinis ang kanyang katawan, malinis siyang tingnan.

At lalo na noong tumihaya. Bagamat may tuwalyang nakatakip sa kanyang harapan, halata ko ang malaking bukol sa ilalim nito. Alam ko, tinigasan siya.

Mas lalo pa itong nagpaigting sa naramdamang init ng aking katawan. Malalaki ang kanyang dibdib, may mga balahibong bagong sibol galing sa ilang araw na hindi pag-ahit dito.

Muling nanariwa ang mga eksenang ginagawa namin ni James sa kubo niya sa burol. Pati ang ang eksena namin ni Badong noong mga panahon na wala na si James at naghanap ako ng kaligayahan.

STORY: PISO [9]

“Joseeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!...” pagtawag niya sa pangalan ko.

Ang hindi alam ni Jay na sumunod ako sa kanyang paglabas. Kita ko mula sa aking kinatatayuan ang pagkabigla sa kanyang nakita sa loob ng banyo. Sa nasaksihan ko, gumuhit muli ang ngiti sa aking mga labi sa kanyang naging reaksyon.

Iba na talaga ang tama ko sa kanya. Alam ko meron ng puwang si Jay dito sa puso ko. Inlove na nga talaga ako sa kanya. Ngunit bakit ngayon ko lang ito naramdaman sa tagal ng panahong ninais niya ng pagmamahal ko? Bakit ngayon ko lang nakita ang mga bagay na ipinapakita niya sa akin ng kay tagal na? Bakit ngayon ko lang naramdaman ang dapat sana noon ko pa dapat nadama? Kung sana dati ko pa pinakawalan ang damdamin ko para kay Zaldy at pinapasok sa puso ko si Jay, hindi na sana ganito ang kabang nararamdaman ko. Hindi na sana ako nagmumukhang tanga sa pinaggagagawa ko para maramdaman din niyang mahal ko na siya.

Dahan-dahan akong lumapit sa kanya. Nasa likuran na niya ako. Ngunit tila hindi niya alam na andon lang ako dahil nananatili siyang tila isang estatwang tulalang nakatingin lang sa loob ng banyo.

“Hindi mo ba nagustuhan?,” marahan kong bulong sa kanyang tenga.

“Ay ano ba?!”

“Ipaliwanag mo nga sa akin kung kailan pa nalipat ang garden sa loob ng banyo?,” tanong niya sa akin. Ramdam ko ang bahid ng pagkainis sa tanong niyang iyon.