STORY: BOOK 1 - Love Me Like I Am [15]

“I Wanna be a Billionaire, SO FREAKIN’ BAD!!” ang birada niya!! Hahaha!!
Sa kantang iyan, siya ang kumakanta ng Chorus at ako ang sa Rap part pero minsan ay nagpapalitan kami!! Hehehe..
Yan ang kanta ni Enso, Este! Kanta namin pala. Eto ang Raket na naisip ng lokong bata na iyon, ang kumanta sa kalye at humingi ng pera sa mga taong makikinig. Ano ito? Concert? Hehehe.. Pero ayos din, yun nga lang ang liit ng perang nakukuha namin. Hayy.. Poverty. Tsk!
ENSO: “Kuya tingnan mo oh! Ang dami-dami na nating pera!” ang Masaya niyang sabi.
AKO: “Anong madami dyan? Tingnan mo puro piso yung linagay dyan oh.. kung meron mang limang piso iisa lang.” ang pag-kontra ko.
ENSO: “Ehh keri lang yan kuya! Tsaka may isang bente na naghulog dito oh.” Ang pagdepensa niya.
AKO: “Hindi tayo mabubuhay sa bente..” ang pagkonta ko ulit. Hehe..
ENSO: “Kaya na yan kuya! Meron tayong 40 pesos lahat-lahat!! Hehe.” Ang Masaya niyang sabi.
AKO: “Sige, ano ang mabibili natin diyan?”
ENSO: “Wait lang kuya..” sabay takbo papunta sa tindahan ng tinapay.
“Tae!! Parang alam ko na ang bibilhin ng batang ito ahh..” ang sigaw ko sa isip ko.
Pagbalik niya galing ng tindahan..
AKO: “ANo ITO!?!?!”
ENSO: “Pandesal!!”
AKO: “Pandesal?? Bakit walong piraso lang??”
ENSO: “Kuya, limang piso ang isa.”
AKO: “Tae! Kulang sa akin yan eh..”
ENSO: “Edi ikaw na lang kumain.. ok lang po ako.” Sabay ngiti.
AKO: “Hindi ka ba kakain?” ang pagtatanong ko.
ENSO: “Hindi kuya, ok lang ako.. kaya ko namang hindi kumain ng isang araw.” Sabay ngiti.
Natuwa naman ako sa batang ito. Isipin niyo, siya ang nag-isip ng gimmick para magkaroon kami ng pera at makakain, tapos ibibigay niya pa sa akin lahat ng pagkain na nabili namin.
“Talagang sanay na sanay siya sa ganitong buhay.” Ang sabi ko sa sarili ko.
Naisip ko tuloy, napakapalad ko pa rin pala kahit ganito ang nararanasan ko sa buhay, dahil hindi ko naranasan ang naranasan niya.

STORY: "ANG MGA PINSAN KONG SEKYU" 4 WAKAS

Isang round pa. Ito ang tumatak sa isip ko habang nakabaon pa din ang kahindigan ni Kuya Jon sa aking puwet. Gabakal pa din ito sa tigas. Parang di pa nilalabasan. Patang pata na ang aking katawan pero handa akong pagbigyan ang Kuya Jon. Wala akong nagawa kundi ang tumango na lamang sa nais nitong mangyari. “Ayos Ry! Alam kong nasasarapan ka din kaya ituloy na natin…” wika nito sabay hawak sa bewang ko. Itinaas niya ito at muling umindayog. Yumuko ako at nakita ko ang aking burat na tinatagasan na din ng paunang katas. Galit na galit.
Dahil sa puno pa ng tamod ni Kuya Jon ang aking puwet ay nagging madulas ang paglabas pasok nito. Lumikha din ito ng kakatwang ingay. Alam kong pulang pula na ang aking butas dahil kakatapos lang nitong mawarat sa mararahas na indayog ni Kuya Jon.
Nilabas pasok niyang muli ang kanyang burat sa aking butas. Wala akong sakit na nadama dahil sa sobrang dulas ng aking kailaliman. Sunod sunod ka kadyot ang ginawa ni Kuya Jon na siyang nagpaulol sa akin saka niya biglang hinugot ang kanyang titi. Isang malaking espasyo ang iniwan nito sa aking puwet. Dama ko ang kakulangan sa aking kaloob-looban.
Nang lingunin ko si Kuya Jon ay nakangisi nanaman ito. “Higa ka Ry…” utos nito sa akin na sinunod ko naman. Pahiga na ako nang sabihin ni Kuya Jon na bumaliktad daw ako sa kama. Isinenyas nya na ipalawlaw ko ang aking ulo sa dulo ng kama. “Kakantutin ko bibig mo…” Na-weirduhan ako sa gusting mangyari ni Kuya Jon subalit naging sunud-sunuran pa din ako. Humiga ako tulad ng iniutos ni Kuya Jon. Nakabitin ang aking ulo sadulo ng kama. Naramdaman ko ang dugo na naipon patungo sa aking ulunan. Pulampula ang mukha ko.

Nakita ko din ang matigas na kahabaan ni Kuya Jon. Nangingintab ito at nababalutan ng tamod galing sa aking puwet. Unti unti niyang inilapit ang kanyang burat sa aking bibig. Naamoy ko ang malakas at nakakalibog na samyo ng tamod. Sa halip na mandiri dahil galing lamang iyon sa aking puwet ay lalong umigkas ang aking kahabaan sa nakatakdang mangyari.

STORY: Ang Munting Lihim [15]

Umiyak ako nang umiyak sa paghihiwalay naming iyon ni Kuya Andrei. Ibinuhos ko ang lahat ng aking hinanakit at sama ng loob sa pag-iyak. Syempre, wala naman akong ibang pwede pang magagawa. At hindi na puwedeng magbago pa ang isip ko. Hindi ko siya puwedeng habulin at sabihing “Kuya... nagbago na ang isip ko. Ayokong masaktan tayong pareho...” Parang lalabas na napaka-selfish ko kapag ginawa ko iyon. Hindi ko maaaring kalimutan ang ibang taong mas may karapatan sa kanya, ang munting anghel na nasa sinapupunan ni Ella. At alam ko, kahit sinabi niyang mas pipiliin niya ako kaysa kay Ella, si Ella lamang ang taong makapagpapatupad sa palagi niyang sinasabi sa akin dati na pangarap sa buhay – ang magkaroon ng anak, ng asawa, ng isang buo at masayang pamilya. Hindi ko kayang ibigay sa kanya iyon...

Ang sakit. Sobra. Para bang ako at ang mga taong katulad ko ay wala na talagang karapatang lumigaya pa sa buhay at mangarap na isang araw ay makatagpo rin ng isang lalaking magmahal, bubuo sa buhay ko at tutupad sa aking mga pangarap.

Natatanong ko tuloy sa sarili kung tama ba ang mga sinasabi nilang “Everyone is created equal” at “All is fair in love”. Parang hindi naman. Bakit ang ibang tao ay masaya samantalang ang iba ay hindi? Bakit may pinipiling relasyon ang lipunan; natatanggap ang pagkatao nila, malayang natatamasa at naipadama ang kanilang pag-iibigan, hindi kailangang magtago, hindi hinuhusgahan ng lipunan samantalang ang mga katulad ko na kadalasan ay niloloko na nga ng mga lalaki, hinuhusgahan pa ng lipunan?

Nasa ganoon akong pag-iiyak, pagtatanong, at paghahanap ng kung sino ang dapat kong sisihin sa buhay noong tumunog ang message alert ng aking cp.

Hinugot ko ito mula sa aking bulsa at tiningnan kung saan nanggaling ang mensahe.

STORY: ANG LALAKI SA BUROL [18]

Hahahahahahahaha ang narinig kong halakhak ni John habang nagttakbo itong palayo sa akin. Pulis! Pulissssss!!!ang sigaw ko habang dali-daling nilapitan ang isang pulis na nasa isang bahagi ng terminal.Anong problema? ang tanong niya kaagad sa akin.Ang taong iyon...turo ko kay John na halos hindi na naming nakikita. “May inilalagay na bomba noong nakaalis na bus patungong Mindanao. Ala 8:20 daw sa timer niya sasabog iyon! Alas 8:19 na po!!!”

Hindi na sumagot ang pulis. Agad niyang kinuha ang kanyang walkie-talkie at may tinawagan habang nagtatakbo siya patungo sa direksyon ni John.

At iyon din sa puntong iyon ko narinig ang ingay ng isang pagsabog. “BOOOOOOMMMMMMMM!!!”

“Diyos ko po!!! Totoo ang sinabi niya! Totoo ang sinabi niyaaaa!!!” Sigaw ng utak ko.

Kitang-kita ko ang pagkagulat rin ng mga tao na tiningnan ang direksyon ng kahabaan ng highway kung saan nanggaling ang malakas na tunog.

At doon na ako nag-iiyak. Dali-dali akong tumakbo, binaybay ang highway na dinaanan ng bus na sinakyan ni James. “Yak! Yakkkkk!” ang pagsisigaw ko habang nagtatakbo. Wala akong pakialam sa mga tao na nakatingin sa akin at nagtaka kung bakit.

Ngunit marahil ay na-connect din ng ibang tao ang narinig nilang pagsabog at ang pagtatakbo ko sa lugar na pinangngalingan ng ingay. May akong sumigaw ng “Diyos ko!!!”