Ang sakit. Sobra. Para bang ako at ang mga taong katulad ko ay wala na talagang karapatang lumigaya pa sa buhay at mangarap na isang araw ay makatagpo rin ng isang lalaking magmahal, bubuo sa buhay ko at tutupad sa aking mga pangarap.
Natatanong ko tuloy sa sarili kung tama ba ang mga sinasabi nilang “Everyone is created equal” at “All is fair in love”. Parang hindi naman. Bakit ang ibang tao ay masaya samantalang ang iba ay hindi? Bakit may pinipiling relasyon ang lipunan; natatanggap ang pagkatao nila, malayang natatamasa at naipadama ang kanilang pag-iibigan, hindi kailangang magtago, hindi hinuhusgahan ng lipunan samantalang ang mga katulad ko na kadalasan ay niloloko na nga ng mga lalaki, hinuhusgahan pa ng lipunan?
Nasa ganoon akong pag-iiyak, pagtatanong, at paghahanap ng kung sino ang dapat kong sisihin sa buhay noong tumunog ang message alert ng aking cp.
Hinugot ko ito mula sa aking bulsa at tiningnan kung saan nanggaling ang mensahe.
Galing kay kuya Andrei. “Paalam tol... tandaan mo palagi, mahal na mahal ka ni kuya at hindi magbabago ang pagmamahal kong iyan. Huwag kang mag-alala, palagi pa rin kitang iti-text at tatawagan. Pagdating na pagdating ko sa Mindanao, tatawagan kita, kami ni Ella ay tatawag sa iyo. Love you! Oo nga pala, binayaran ko ang villa ng buong linggo. Akala ko kasi ay buong linggo tayong magsama eh. Anyway, ok lang kasi iyan naman ang desisyon mo. Payag akong dalhin mo si Brix d’yan. Mahal mo naman siya di ba? May pera rin akong iniwan para sa iyo, nasa drawer ng mesang nasa gilid lang ng kama.”
Hindi ko na sinagot pa ang text niya. Dahan-dahan kong binaliktad ang aking cp atsaka binuksan. Noong nabuksan na, hinugot ko ang SIM card at walang pagdadalawang-isip na sinira ito, binali, pinutol. “Sa pagpakawala ko kay kuya Andrei, sabay na rin kitang pakawalan.” ang bulong ko noong itinapon ko na sa basurahan ang nagkahati-hating sim card.
May dalawang oras siguro akong nagmukmok at umiyak habang nakahiga sa ibabaw ng kama namin ni kuya Andrei. Noong napagod, tumayo ako, inayos ang sarili at naupo sa harap ng salamin. Tinitigan ko ang aking sariling refleksyon sa salamin at parang isang sira-ulong kinausap ito. “Huwag ka nang umiyak Alvin. Magpakatatag ka, tanggapin mo ang katotohanang sa mundong ito, tanging ang mga matatag lamang ang nananalo. Huwag kang magpatalo sa emosyoon. Huwag kang magpatalo sa udyok ng iyong damdamin. Kalimutan mo siya. Wala siyang kuwentang tao dahil kung talagang mahal ka niya, hindi sana siya magpaalipin sa kahit ano mang tuksong ihahagis sa kanya ng pagkakataon. Hindi siya kawalan. Tuloy pa rin ang pag-ikot ng mundo sa pagkawala niya. May sarili kang buhay, at hindi ito nakasalalay sa buhay niya. Higit sa lahat, hindi nakasalalay ang kaligayahan mo sa kaligayahan niya. Tumayo kang muli, magsimula, pulutin ang mga basag na bahagi ng iyong pangarap, baguhin ang takbo ng iyong buhay. Malawak ang mundo, maraming oportunidad ng kaligayahan; maraming bagay ang maaaring makapagbigay sigla; maraming tao sa banda pa roon ang maaaring makapagpatupad sa iyong mga minimithing pangarap.”
Pilit kong binitiwan ang isang ngiti.
“Yan... yan ang dapat na gawin mo. Ngumiti ka, i-enjoy mo ang buhay.”
Hinaplos ko ang refleksyon ko sa salamin, sa parteng pisngi. “Ang ganda ng ngiti eh. Ang ganda ng mga ngipin at labi. Ang sabi nga nila ay guwapo ka raw at matalino, di ba? Sasayangin mo pa ba ang lahat nang iyan nang dahil lamang sa isang taong hindi ka naman pinapahalagahan? Paano naman iyong ibang mga taong nagmamahal sa iyo? Ikaw ang kawawa kapag patuloy mo pa siyang mamahalin kasi... may isang taong nagmamahal sa kanya at makapagdulot ng katuparan sa kanyang mga pangarap. At sigurado, mahal din niya ang taong iyon at ikaw... hindi ka na-belong sa mundo nila. Masikip ito para sa inyong tatlo. Sayang lang ang pagmamahal mo. Ibaling mo na lang ang atensyon mo sa iba...”
Para talaga akong sira sa aking pagbibigay payo sa aking sarili.
At noong tila nahimasmasan na, tinungo ko na ang banyo, naligo, atsaka nagbihis. Nagpa-pogi. Sinuot ko talaga ang bagong t-shirt, at paboritong maong at sapatos. Alam ko, namaga ang aking mga mata sa kaiiyak. Nagsuot ako ng shades upang matakpan ito, pilit na pinalakas ang loob at iwinaglit sa isip ang masakit na mga pangyayari.
Nagtungo ako sa mall at ang una kong ginawa ay ang bumili ng panibagong sim card. “Bagong sim card, bagong panimula... bagong buhay. This is it!” ang bulong ko sa sarili.
Wala akong ginawa kundi ang mag-ikot sa mall na nag-isa. Gusto ko kasing namnamin ang sarap na mapag-isa, libre ang sariling mag-isip ng kung anu-ano, libreng magawa ang mga bagay gusto, libreng pumunta sa gustong lugar na walang humaharang o magyaya sa kung saan-saan.
Noong nagutom, pumasok ako sa isang restaurant. May iniwang pera naman si kuya Andrei kung kaya ay walang problema. Pumuwesto ako sa isang gilid na malapit sa pasilyo kung saan lantad na lantad ang mga taong dumadaan. At habang kumakain, pinagmasdan ko ang iba’t-ibang klase ng mukha ng mga tao. Parang kinikilatis ko sa aking isip na hayan, sa pananamit ng taong iyan ay trying hard siyang mapansin. Hayan, ang taong iyan ay siguro frustrated sa pag-ibig kasi ang lungkot ng mukha o namamaga ang eye bag, katulad ko. Hayan... ang taong iyan ay baka inaway ng kanyang lover dahil parang ang sungit-sungit. Hayan, siguro mayaman ang taong iyan dahil mamahalin ang cp at sapatos. Ang taong iyon naman, baka mahirap lang dahil parang luma na ang damit at parang malnourished. At hayan... parang adik lang ang porma kasi parang tulala, namumutla, punag-pula ang mga mata...
Napaisip tuloy ako sa ginawa kong pag-oobserba sa mga tao. Iyon bang, ano kaya kung i-experience ko rin ang iba’t-ibang lifestyles ng tao, sa kanilang pananamit, sa kanilang pagdadala sa sarili, sa kanilang ugali, sa kanilang karanasan...
Napabuntong-hininga na lang ako. Sa tindi ng aking naramdaman ay kung anu-ano na lang ang pumapasok sa aking isip. Parang ang gulo ng mundo na hindi ko mawari. Isang tao lang ang nawala sa akin ngunit parang ang buong pagkatao ko at buong sanlibutan ay nabulabog. Nand’yan iyong nagtatanong ako tungkol sa buhay-buhay, nandiyan iyong ikinukumpara ko ang sarili sa ibang tao, nand’yan iyong kini-question ko kung totoo ba talagang may Diyos at kung mayroon man kung talaga bang patas ang pagtreat niya sa bawa’t isa na kanyang mga nilalang. Ang dami kong tanong.
At syempre, dahil hindi ganoon kadali ang makalimot, sa bawat taong dumadaan, nakikita ko si kuya Andrei sa kanila. Kapag matangkad, kapag may balbas, kapag may ganoong kulay ng t-shirt, kapag may maganda ang katawan, kapag may kagaya niya ang buhok, kapag may kagaya niya ang paglalakad o porma ng buhok, o naaamoy na pabango, kapag may bagay akong nakikitang dala ng tao na mayroon si kuya Andrei, kapag may nakita akong kahit anong brand na kagaya sa brand na isinusuot niya... Kahit sa bawat tingin ko sa aking relo o sa cp, o sa aking damit na bigay ni kuya Andrei, siya ang palaging sumisingit sa isip ko. Kahit ang mismong mall na iyon, ang mga masasayang ala-ala namin ang pilit na bumabalik-balik sa aking alaala.
At pilit kong nilabanan ang lahat. “Libre naman ang umiyak. At lahat ng tao ay umiiyak.” sa sarili ko lang. “Sa pag-iyak, nakakapag-unload ako, nalilinis ang aking mga mata, at ngagamit ko ang bahaging iyon ng aking katawan na ginawa para sa ganyang mga kadahilanan.”
Nasa ganoon akong pagmumuni-muni noong bigla akong nagulantang sa isang tapik sa aking balikat. At “Hey!” ang narinig kong sambit.
Kinabahan ako kung sino iyon. Boses ni kuya Andrei kasi ang aking narinig. Syempre, bagamat ayaw ng isip kong makita siyang muli, di ko maitatwa na naglulundag ang puso ko sa tuwa.
Ngunit noong nilingon ko kung sino iyon, iba ang bumulaga sa aking paningin. Si Brix. Naka-unipormeng pambasketball na short at naka puting t-shirt lang. “Nag-iisa yata ang mahal ko.” sambit niya sabay halik sa aking pisngi, halatang masayang masaya sa pagkakita sa akin.
Gusto ko sanang umilag sa paghalik niyang iyon. Ngunit naalala ko rin ang pagpapakilala ko sa kanya kay kuya Andrei na syota ko siya.
Ewan ko rin ba, pati ba naman ang boses ni Brix ay naging boses kuya Andrei na rin sa aking pandinig. At para akong nadis-appoint na si Brix ang nakita ko. Ang ini-expect kasi ng utak ko ay si kuya Andrei talaga. Hindi ko na naman maiwasang hindi malungkot. Hindi ko na lang sinagot si Brix.
“Tinawagan kita kanina kaso hindi kita makontak eh. Magpaalam sana akong maglaro ng basketball. Naglaro na lang ako...”
Pilit na ngiti lang ang iginanti ko sa kanya sabay baling sa paningin ko sa mga taong dumadaan. Syempre, hindi niya talaga ako makontak gawa ng pagsira ko sa aking sim card.
“A-ano ba ang nangyari sa iyo love? Parang ang lungkot mo?” tanong niya. At pinanindigan na talagang “love” na ang itawag sa akin.
Yumuko na lang ako at itinuloy ang pagkain, pansin ang kawalang ganang makipag-usap. “W-wala naman... K-kain tayo?” sagot kong paglihis sa usapan at pag-anyaya sa kanya sa aking inorder na pagkain.
“Kakain talaga ako. Kaya nga ako narito eh. Nagutom ako. Swerte naman ng pagdaan ko rito! Dito lang pala kita matatagpuan. Mag-order na lang ako love. Kulang pa sa akin iyang sa iyo” sabay tawa.
“Sige na... mag order ka na.” Sagot ko.
Tinungo niya ang counter at nag-order. Noong bumalik na, nakangiting dala-dala niya ang tray ng mga inorder na pagkain at nakasunod pa ang isang service crew na may dala ring isang tray ng pagkain. Marami siyang inorder!
Ngunit parang wala lang akong nakita. Hindi ako kumibo. Nagtanong man ang isip kong bakit napakarami noon at kung kaya ba niyang mauubos ang lahat ng iyon ngunit tila wala akong interes sa mga bagay na walang kinalaman kay kuya Andrei. Yumuko ako, iginuguri-guri ang kutsara sa aking plato na tila ang isip ay lumilipad sa malayo.
Inilatag ni Brix ang dalang tray at hinila pa ang isang maliit na mesa upang magkasya ang mga inorder na pagkain.
“Ang dami kong inorder na pagkain no? Dahil gutom na gutom ako at ang iba niyan ay para sa iyo.”
“Salamat...” ang maiksi kong tugon.
Kumain siya. Halatang gutom na gutom at pinagmasdan ko na lang ang kanyang pagkain, paminsan-minsang tinitigan siya, tinanong sa aking isip kung kaya ko ba talagang mahalin siya at ipalit sa puso ko para kay kuya Andrei.
“Bakit?” and sambit niya noong napansing nakatitig ako sa kanya.
“W-wala. Bakit? Bawala bang tumitig sa boyfriend?”
Binitiwan niya ang isang nakakabighaning ngiti. Alam ko, kinilig siya sa sinabi ko. Hinaplos niya ang pisngi ko sabay sabing, “Ano ba ang gusto ng mahal ko?”
Napangiti na rin ako. “W-wala... mamayang gabi, gusto ko, sa villa ka na matulog.”
“Waaahhh! Talaga? Paano si kuya Andrei?” tanong niya. At naki-kuya na talaga siya kay kuya Andrei.
“Umalis na si kuya Andrei. Bumalik na sa trabaho niya. Doon na raw siya magpagaling sa kampo nila.” ang sagot ko.
“Aw... sayang. Anyayahan ko pa naman sana siya sa bahay – kayong dalawa. Ipakilala ko kayo sa mga magulang ko.”
“Huwag na... next time na lang” sagot ko.
“Tama. May next time pa naman. Pero bakit siya umalis agad?”
“Kailangan daw siya sa barraks nila. May mission ang tropa niya at kailangan ang kanyang instructions”
“Paano ka? Sinong kasama mo?”
“Ikaw... binayaran ni kuya Andrei para sa isang linggo ang villa at doon muna ako manatili. At kung gusto mo, doon ka na rin, samahan mo ako sa isang linggong iyon.” sambit ko. Doon na tuluyang nabuo ang plano ko; ang patulan si Brix upang tuluyang makalimot kay kuya Andrei.
“Yes!!! Sa wakas!!!” ang sigaw niya na tuwang-tuwa sa narinig.
“Bakit ka masaya?” ang pag-iinosentehan ko pa.
“Syempre, first time na mayakap ko ang mahal ko, makatabi sa pagtulog.”
“OA.” Biro ko.
Pagkatapos naming kumain, sinamahan pa ako ni Brix sa pamamasyal. At ang pinakahighlight ay ang panonood namin ng sine. At syempre, sa loob ng sine ay hindi maiwasang hindi siya humiling ng halik.
At pumayag akong makipaghalikan sa kanya sa loob ng sinehan. At ang simpleng halik ay napunta sa hipuan. Iginiya ng kamay niya ang kamay ko upang isingit ito sa ilalim ng kanyang t-shirt at hipuin ko ang kanyang matipunong dibdib. Ginawa ko naman ito. Pinisil-pisil ko pa ang magkabilang utong niya habang patuloy ang paglaplapan ng aming mga labi. Iginapang ko rin ang aking kamay sa kanyang abs at sinamsan ang sarap ng pagdampi sa aking palad ng kanyang balahibong nakahilera sa ibaba ng kanyang pusod patungo sa ilalim ng kanyang pagkalalaki.
At kung ganito ba naman ka macho ang iyong kahalikan sa loob ng sinehan, siguradong hindi maaaring hindi ka rin malilibugan.
Note: Nalimutan ko ang name ng model ko na ito. Nakita ko na siya sa fb. paging sa mga nakaalam, please tell me po para makapag-paalam ako na ginamit ko ang picture niya sa story na ito.
Ngunit, “Ayaw ko na...” ang nasambit ko na noong tinangka niyang buksan ang zipper ng pantalon ko at gusto rin niyang buksan ko ang kanyang zipper upang lumantad ang aming mga pagkalalaki at sabay kaming magparaos.
“Atat na atat na kasi ako love...”
“M-mamayang gabi na lang sa v-villa please. Natatakot ako eh.” ang sambit ko bagamat ang totoo, parang nakulangan pa talaga ako. Si kuya Andrei pa rin kasi ang palaging pumapasok sa isip ko. Kung si kuya Andrei lang ang nagyaya sa akin sa loob ng sinehang iyon, sigurado, ibibigay ko ang lahat. Kahit pa sa harap ng presinto ng mga pulis, kapag niyaya ako ni kuya Andrei, makikipagtalik ako sa kanya. Baliw na baliw kasi ako kay kuya Andrei. At iba ang dating niy sa akin. Siya iyong taong hindi ako natatakot kahit na ano ang mangyari kapag utos niya, o kaya ay kasama ko siya. Feeling ko kasi ay sobrang secured ako sa kanya.
“Huwag kang mag-alala. Wala namang katao-tao eh.” ang pangungulit pa ni Brix.
“Ayoko nga... may mga naka-flashlights na mga guide o, baka isusumbong tayo.”
“S-sige, ako na lang.” sabay bukas sa kanyang zipper atsaka nilaro ang kanyang pagkalalaki habang patuloy na naglapat ang aming mga labi. Wala na akong nagawa kundi ang himas-himasin ang kanyang dibdib at bahagyang kinurot-kurot ang kanyang utong.
Hanggang sa naramdaman kong kinagat-kagat na niya ang aking mga labi sa matinding panggigigil.
Nilabasan na pala siya. At ang kanyang katas ay pumulandit sa kanyang t-shirt, at pati na sa aking kamay.
“I love you...” ang bulong niya sa aking tainga habang nagpapahid siya gamit ang kanyang panyo.
Hindi ako sumagot. Hinawakan ko na lang ang kanyang kamay. Pakiramdam ko kasi ay hindi pa ako handa upang banggitin ang mga katagang iyon sa kanya.
Kahit papaano, naibsan ang sakit na nadarama ko sa paglisan ni kuya Andrei dahil kay Brix.
Hinatid ako ni Brix sa bahay. Binigay ko sa kanya ang aking bagong cp number. At dahil wala namang pasok sa araw na iyon, umuwi muna siya saglit sa kanilang bahay upang magpaalam. Gusto ko sanang magpaiwan pa sa mall ngunit sumama na lang ako kay Brix. Ayaw kong may iisipin siya at magtatanong. Kaya noong hinatid na ako ni Brix, nasa nag-isa na naman ako sa villa.
At dahil iyon ang lugar kung saan huli kong nakita si kuya Andrei, hindi ko na naman maiwasan ang hindi mapaiyak lalo na kapag naalala ko ang kusina kung saan niya hinanda ngunit naunsyame ang candle-light dinner para sa amin at kung saan huli rin siyang naghanda ng almusal para sa akin bago iniwan ang kanyang huling sulat sa ibabaw ng mesa. Ang terrace kung saan ko ipinakilalang kasintahan ko si Brix at kung saan ko unang nakita ang matinding lungkot sa kanyang mga mata. At ang kuwarto namin kung saan ko nakitang umiyak siya, nang dahil sa sa sama ng loob sa akin.
At muli, humagulgol na naman ako. Iyon ang huli kong natandaan.
Alas 5 ng hapon nang nagising ako sa ingay ng doorbell. Tinungo ko ang pinto at binuksan.
Si Brix. Dala-dala ang isang kumpol na mga rosas at isang box na tsokolate. “Flowers for you...”
Napangiti naman ako. Syempre, kakaiba. Si kuya Andrei ay hindi makapagbigay-bigay sa akin ng bulaklak at chocolate. Iyon ang kaibahan nila. Practical na tao kasi si kuya Andrei. Puro mga bagay na magagamit ko ang kanyang ibinibigay; damit, sapatos, relo, cell phone, bag, libro. Simula noong nasa probinsiya pa kami, ang natandaan ko sa kanya ay hindi gumagastos ng pera kapag mga bagay lamang na hindi mahalaga. At kapag wala nang perang pambili ng bigas ang kanyang mga magulang, saka niya dudukutin ang kapiranggot na naipon upang ibibili nila ng ulam o bigas. Para kay kuya Andrei, ang pera ay pinaghirapan at ginagastos sa tamang pamamaraan at sa mahahalagang pangangailangan.
Ngunit ano pa man, may tuwa rin akong nadarama sa ginawang iyon ni Brix. Noon ko pa lang kasi naranasan ang makatanggap ng bulaklak at chocolate. Alam ko kasing iyan ang trademark ng pagpapakita ng pagmamahal. At naiinggit ako sa mga babaeng binibigyan noon ng kanilang mga manliligaw.
Tinanggap ko ang bulaklak ni Brix at inamoy-amoy pa.
“Nagustuhan mo?” ang tanong niya.
Tumango ako. “Salamat...”
Hinalikan ako ni Brix sa labi. Saka pumasok na ako sa loob. Nakabuntot siya sa akin, bitbit-bitbit ang kanyang dalang bag. “Dito na muna ako titira. Nagpaalam na ako sa mga magulang ko.” sambit niya.
“For one week?” sagot ko.
“No... hanggang nag-aaral pa tayo. At kapag nakapagtapos na tayo, tuloy pa rin tayong magsama, sa bahay namin.”
Bigla akong napalingon sa kanya. “Ilang araw lang na bayad itong villa”
“No problem. Babayaran ko. Para mas kumportable ka... tayo na ang magsama rito.”
“S-seryoso ka ba?” ang tanong ko.
“Mukha ba akong nagbibiro?”
“I mean, ang mga magulang mo? Papayag ba sila na dito ka titira at... nakikipaglive-in sa isang lalaki rin?”
“Syempre, hindi naman live-in ang word na ginamit ko. Sinabi ko lang na gusto kong ma-experience ang pagiging independent.”
“Anong sabi?”
“Ok lang daw dapat at least 3 times a week akong magpakita sa kanila, doon kumain matulog.”
“Ok...” ang sagot ko. At least may kasama rin pala ako sa villa na iyon. Mas maganda kasi iyon kaysa boarding house na maraming kasama sa bahay at kuwarto. Ang gulo-gulo, at maraming istorbo at tsismoso.
Noong nasa loob na kami ng villa, tinungo ko ang kusina at naghanap ng pwedeng gawing flower vase para sa mga bulaklak samantalang si Brix naman ay tumungo sa loob ng kuwarto.
Noong pumasok na ako sa kuwarto, nadatnan kong nag-ayos si Brix sa kanyang mga gamit galing sa kanyang knapsack at bag atsaka ipinasok ang mga ito sa loob ng cabinet.
Naupo ako sa kama at pinagmasdan siya. Hubad ang kanyang pang-itaas na katawan habang sa kanyang waistline makikita ang nakausling garter ng puting brief sa suot niyang maong.
Hindi ko maiwasang hindi mapahanga sa angking ganda ng katawan ni Brix. Ngunit hindi ko rin maiwasang hindi ko siya maikumpara kay kuya Andrei. “Kay kuya Andrei pa rin ako” bulong ko sa sarili.
Noong napansin niyang wala akong imik na nasa kanyang likuran lang, nilingon niya ako. “Ano?” ang tanong niya.
“Wala?” sagot ko.
“Ah... wala pala” Hininto niya ang kanyang ginagawa atsaka tumakbo patungo sa akin, dinaganan ako at niyakap.
Gigil na gigil siyang niyakap ako. “Ngayon... wala ka nang kawala sa akin.” sabay dampi ng mga labi niya sa mga labi ko.
Naghalikan kami.
“Maya-maya, mag-inum tayo ha? Gusto kong malasing.” sambit ko.
Para siyang nagulat. At biglang “Ok... inum tayo para mas mainit!” sabay bitiw ng nakakalokong ngiti. tinungo niya ang intercom at may tinawagan. “Beer ba love?” Tanong niya sa akin bago dinayal ang numero ng hotel service.
“Alak.”
Napangiti siya. “Ambagsik!” at nag-dial na ng number.
Ipinagpatuloy namin ang aming paghahalikan. Sa ginawa naming iyon, pansamantalang naibsan ang pangungulila ko kay kuya Andrei.
Hanggang sa dumating ang inorder niya.
Nag-inuman kami.
Habang nag-iinuman kami, panay ang yakap niya sa akin, panay ang pangungulit, panay ang halik. Hanggang sa pakiwari ko ay umiikot na ang aking paligid at nag-init ang pakiramdam ko sa aking katawan. Tumayo ako at tinumbok ang tv. Dahil wala naman kaming component, naghanap ako ng channel na may tugtog. Hinarap ko si Brix, hinawakan ang kanyang kamay at pinatayo. “Sayaw tayo...” sambit ko.
Nagsayaw kami. Habang tumutugtog ang isang mellow song, mahigpit kaming nagyakapan at sumayaw, si Brix ay hinahalik-halian ang aknig leeg. Hanggang sa hinugot niya ang aking t-shirt. Itinaas ko ang aking mga kamay upang Malaya niyang maalis ang t-shirt sa aking katawan. Hinagis niya ito sa sahig. Alam ko na kung saan hahantong ang lahat ng iyon: sa pagtatalik.
Ngunit pilit kong iwinaglit iyon sa aking isip. Ayokong isipin na sa unang pagkakataon, makikipagtalik ako sa ibang tao maliban kay kuya Andrei. Naalala ko ang pangako ko sa kanya noong paslit pa lamang ako. paalis na siya noon at tinuro niya sa akin kung paano gagawin ang bagay na iyon sa kanya. Tinanong ko siya kung ano iyon, kung bakit niya ipinagawa sa akin iyon, at kung bakit lihim naming ang tawag niya sa ginawa naming iyon. Sinagot niya ako na kapag ang dalawang tao raw ay sobrang close sa isa’t-isa… dapat ay may isa, dalawa, o maraming lihim sila. Kapag wala raw silang lihim, hindi sila ganyan ka close. Hindi nila ganyan kamahal ang isa’t-isa. Ngunit kapag may lihim sila, lalong hindi nila malilimutan ang isa’t-isa. Kasi, may lihim nga sila.
“Ako... love ko ang bunso ko at ikaw, mahal mo rin naman ang kuya Andrei mo, di ba?”
“O-opo.” ang inosente kong sagot.
“Hayannnn... Kaya, iyan ang lihim natin. At tayong dalawa lamang ang nakakaalam ng lihim ko.”
“Bakit po siya lihim? Masama ba iyan?”
“Hindi ah! May mga bagay lamang na dapat mong ilihim. Kagaya nang kapag tumae ka, hindi mo dapat itong ipinagsasabi, di ba? Masama ba ang tumae? Hindi. Pero dapat lihim mong gagawin ito.”
“E kasi mabaho kapag sa gitna ng maraming tao ka tumae.” Sagot ko naman sabay tawa.
Natawa rin siya. “Tama.”
“P-pero bakit iyong sa iyo, hindi naman mabaho. Bakit lihim iyon?” ang tanong ko uli.
“Ganito iyan... Halimbawa ikaw, kaya mo bang maghubad sa maraming tao? At lalo na kung nakatirik pa ang iyong ari?”
“Hindi.”
“Mabaho ba iyan?”
“Hindi.”
“Masama ba?”
“Hmmmm… kasi bastos.”
“Masama ba ang bastos? Pumapatay ba ng tao ang bastos?”
“Hindi”
“O… pareho lang ang mga iyon sa ating munting sikreto. Maaring bastos, ngunit hindi naman masama.”
Hindi ako nakaimik. Nag-isip. Tama nga naman siya.
“Promise hindi mo sasabihin kahit kanino ang lihim natin ha?”
“Opo. Promise po kuya…”
“Ngunit huwag mo ring gawin sa iba ang ipinagawa ko sa iyo ha?”
“Opo. Bakit po hindi?”
“Kasi hindi maganda. Kapag ginawa mo iyan sa iba, iisipin nila bakla ka.”
“Bakit ikaw pinagawa mo sa akin?”
“Kasi nga lihim lang natin. Upang maalala mo ako. Di ba aalis ako?”
“E… paano iyan, wala akong lihim sa iyo. E hindi mo ako maalala?”
“Anong wala? Meron.”
“Ano?”
“Iyong ginawa mo sa akin. Lihim din iyon. Di ba sabi ko huwag na huwag mong gagawin sa iba iyon? Iyon na iyon. Sa akin mo lang maaaring gawin iyon. Kasi nga, lihim natin. Para sa atin lang ang lihim na iyon. Sa akin lang puwede mong gawin iyon…”
“Bakit sa iyo ko lang gagawin iyon?”
“Kasi... close nga tayo, di ba? Mahala na mahal ka ni Kuya Andrei at mahal mo rin ang kuya Andrei. Naintindihan kita, naintindihan mo ako. Hindi ko ipagsasabi ang lihim natin. Pero kapag sa iba mo gagawin ito, pagtatawanan ka nila, ipagsasabi nila ang ginawa mo. Di ba nakakahiya iyon?”
Hindi na ako sumagot. Tiningnan ko na lang ang kanyang mukha. Kahit hindi niya sinagot ang aking tanong tungkol sa malagkit na mapaklang likidong lumabas sa kanyang pagkalalaki na ang iba ay nalunok ko pa, hindi ko na rin iginiit pa ito. Ang mas nangingibabaw sa aking isip sa pagkakataong iyon ay ang kanyang paglisan. At iyon ang nagbigay sa aking puso ng matinding sakit.
Umiyak ako sa sandaling iyon. Iyon ang una kong pag-iyak sa isang taong aalis. At ang pangakong binitiwan ko kay kuya Andrei na huwag sabihin sa iba ang aming ginawa at huwag kong gagawin sa iba ang ipinapagawa niya sa akin ay labis kong iniingat-ingatan. Hanggang sa nag teen ager ako at bumalik siya. At naging mas matindi pa ang itinuro at ginawa niya sa akin. Siya ang nagturo sa akin ng lahat. Sa kanya ko nalasap ang sarap ng tunay na pagmamahal. At sa kabila ng masasakit na karanasan ko sa kanya, hindi ko pa rin pinakawalan ang aming lihim. At hindi ko lang ito ipinangako sa kanya. Ipinangako ko rin ito sa aking sarili na iingatan ko an gaming lihim habang may buhay pa ako; habang pumipintig pa ang aking puso; habang siya pa rin ang aking mamahalin.
Ngunit sa pagkakatong iyon, hindi ko na alam ay kung kaya ko pang itago at ingatan ang aming lihim gayong may iba na siya at magkahiwalay na ang aming tinatahank na landas. Siya ay may Ella na. At ako naman ay pilit na kumakapit kay Brix.
Pakiwari ko ay gusto kong magwala sa pagkakataong iyon. Pakiwari ko ay gusto ko nang bitiwan ang aming lihim.
Naputol ang aking pagmumuni-muni noong nagsalita si Brix. “Ok ka lang?”
“Ah, eh... Oo, Ok lang ako. Hindi pa ako lasing” ang sagot ko bagamat ramdam ko ang pagkawala ko na ng balanse.
“I love you...” ang bulong niya sa aking tainga.
Hindi lubos maipaliwanag ang aking naramdaman sa narinig ko na namang sinabi niyang iyon. Gusto kong sagutin siya ng “I love you too” ngunit parang labag pa rin ito sa aking kalooban. Parang niloloko ko lang ang aking sarili; parang niloloko ko lang si Brix kapag sinagot ko siya ng ganoon.
Kaya hinid ko sinagot ang ibinulong niyang iyon sa akin. Bagkus, ang lumabas na mga kataga sa aking bibig ay, “Gusto kong tumikim ng droga...”
Bigla siyang nahinto at seryosong tinitigan ang aking mukha. Para bang hindi makapaniwala sa aking sinabi. Ako man ay ganoon din. Para akong nasabugan ng bomba sa deretsahang pagsabi ko nito sa kanya. Pakiramdam ko tuloy ay biglang nawala ang aking kalasingan.
“Huwag mo akong biruin ng ganyan love...”
“H-hindi ako nagbibiro” ang sagot ko na ipiangpatuloy pa rin ang pagyakap sa kanya at paggalaw ng aking katawan kasabay sa tugtog ng musika.
“A-ayoko ng ganyang biro...” ang seryoso niyang sabi ang mga mata ay nakatitig sa akin.
“Puwes hindi biro ang narinig mo. Gusto kong makatikim.” ang sagot ko uli.
“Love... lasing ka lang, ok?”
“Hindi pa nga ako lasing eh. Gusto mo mag-away na tayo ngayong gabi?”
Natahimik siya. “Alam mo, galing na ako d’yan. Nagbago na ako nang dahil sa iyo. Ngayong nagbago na ako, ikaw naman itong pupunta roon?”
“Gusto ko ngang makaranas eh. Kulit mo...” sabay pagdadabog at binitiwan siya.
“Nagbago na ako love... ayoko nang bumalik sa magulong mundo. Masaya na ako sa iyo, masaya na ang mga magulang ko sa nangyari sa akin. Kaya nga pinagkakatiwalaan na nila akong kahit tumira ng malayo sa kanila eh.”
“Andami mong satsat! Kung ayaw mo nang bumalik doon, pwes ako gusto ko pang makarating doon. At kung ayaw mo na....” tumayo ako at dinampot ang aking t-shirt sa sahig, “...maghahanap na lang ako ng taong makakatulong sa akin na makarating doon. Marami naman d’yan sa central plaza eh.” At walang pasabing tinumbok ko ang pintuan kahit halos hindi ko na mailakad ng tama ang aking mga paa bunsod ng kalasingan.
Ngunit hinabol niya ako at agad hinawakan sa braso. “Ok... ok. Maghanap ako. Maghanap ako love...” ang panunuyo rin niya sa akin. Niyakap niya ako, hinalikan sa labi atsaka pinaupo sa gilid ng kama. “Huwag kang mag-alala. Para sa iyo, maghanap ako, ok?” Hinugot niya ang kanyang cp sa kanyang bag at may tinawagan. Lumabas siya ng kuwarto noong nagkausap na sila.
Humiga naman ako sa kama, nakatihaya.
Maya-maya lang ay pumasok na siya. “Dadalhin dito ng kaibigan ko.” Humiga rin siya sa aking tabi, idinantay ang kanyang paa sa aking harapan.
“Pupunta siya rito?”
“Hindi, magkita kami sa kanto d’yan sa labas, sa may showroom ng mga sasakyan?”
Tahimik.
Narinig ko ang malalim niyang buntong-hininga. “Ano ba ang problema mo, love? Share ka naman o... Kanina pa kita napansing malungkot eh. Tapos ngayon, heto parang gusto mong magwala. Alam ko, may mga bumabagabag sa isip mo.”
“Wala... nga. Kapag mayroon akong problema, sasabihin ko ito sa iyo.”
Natahimik na lang siya. Ewan kung nagdamdam siya sa inasta ko. Pero wala akong pakialam.
Maya-maya, nag-ring ang cp niya. Sinagot niya ito. Napag-alaman kong nasa kanto na ang kanyang sinabing kaibigan.
“Ambilis naman.” Sabi ko.
“Malapit lang ang kanilang bahay rito. At may motorsiklo iyon.” Sagot niya sabay dampot sa t-shirt niya, isinuot ito, at nagmadaling lumabas. “D’yan ka lang love! Pupuntahan ko na siya.”
Noong nakabalik na si Brix, ipinakita niya sa akin ang dalawang stick ng Marijuana. “Itong dalawang stick ang titirahin natin love...”
“Marijuana lang? Akala ko shabu o kaya ay cocaine o iyong injectable?”
Bigla siyang natawa. “Ang tindi mo dre!” Biro niya. Kapag naubos natin ang dalawang stick na ito, sigurado ako, mas magustuhan mo ang tama nito.” Ang sagot niya bagamat marahil iyon ay sinadya niya lang talaga upang kahit papaano ay hindi ako makatikim ng mas mabagsik na droga. “O pagmasdan mo upang hindi ka magiging ignoramus sa mga ganyan.” Sabay abot din sa akin sa dalawang stick.
Tinanggap ko ang mga ito at pinagmasdan. Kamukha lang naman siya sa ordinaryong sigarilyo, kasing haba bagamat may kanipisan at halatang manual lang ang pag-roll nito sa kanyang papel. Ang magkabilang dulo naman ay ipinulupot na parang sa pagbalot din lang ng kendi.
Hindi ko lubos maipaliwanag ang aking naramdaman. Kinabahan na baka mahuli kami ng mga otoridad ngunit may dala rin itong excitement na sa wakas ay makatikim din ako ng kakaiba.
“Sindihan na natin?” sambit niya.
Tumango ako.
Tinumbok niya ang pinto sa kuwarto, siniguradong nakalock iyon at pagkatapos, kinuha ang kanyang lighter atsaka naupong naka cross-legged sa sahig. “Dito tayo, tumabi ka sa akin.” Utos niya hawak-hawak ang sa isang kamay isang stick ng marijuana at sa isang kamay naman ay ang lighter
Dali-dali akong tumalima.
Kapag nasindihan ko na ito, magpapalit-palit tayo ng pagsinghot sa usok nito. Importante ang usok. Ito ang dapat na ipasok natin sa ating baga upang umepekto ang tama. Huwag iyong kagaya ng sa sigarilyo na ipalabas ang usok sa ilong. Hindi ganyan ang marijuana. Dapat ay ipasok sa katawan ang usok. Naintindihan?”
Tumango ako.
At sinindihan niya ang isang stick at noong umusok na ito, dali-dali din niyang sinipsip ito at pinigilang huwag lumabas ang usok sa kanyang bibig at ilong. Pansin ko kaagad ang amoy niya. Parang sa isang tuyong damo na nasusunog. Noong tiningnan ko ang pagsinghot ni Brix, parang nilunok lang niya ang mga usok. At sa tingin ko, sanay na sanay siya. Ni hindi siya umubo, ni hindi niya alintana ang kapal ng usok na pumasok sa kanyang baga.
Siguro ay may anim o pitong singhot siya noong ipinasa na niya ang umuusok pa ring stick sa akin. “Dalian mo singhutin mo na, nasasayang ang usok.” Utos niya.
Dali-dali kong tinaggap ang stick atsaka ginawa ang nakita ko sa kanya na pagsinghot. At “Uhu! Uhu! Uhu!” napaubo ako. Di pa kasi ako nakaranas ng paninigarilyo kung kaya ay hindi ko kaya ang usok. Ramdam ko ang pamumula ng aking mga mata at napaluha ako sa aking pagsisinghot. Matindi ang aking pag-uubo. Makati sa lalamunan at baga.
“Pilitin mo ang sariling huwag umubo kung gusto mong umepekto ang tama.”
Kaya suminghot pa rin ako, pilit na ipinasok ang usok sa aking baga, nilulunok ko na lang din upang hindi lumabas, at pinigilan ang sarili sa pag-ubo.
Ngunit panay pa rin ang pag ubo ko. At nasasayang ang usok.
Kaya kinuha niya ang nangangalahati nang stick atsaka sinipsip niya. Pagkatapos, hinawakan ang panga ko at idiniin ang bibig niya sa bibig ko upang ilipat ang usok na galing sa kanyang bunganga patungo sa aking bunganga. Noong nakalock na ang mga bibig namin, umihip siya.
Suminghot uli siya ng usok at ganoon uli ang ginawa niya; inilipat sa bibig ko ang usok na galing sa bibig niya. Hanggang sa naubos namin ang isang stick at pinakiramdaman ko ang epekto.
“Maya-maya pa ang epekto niyan, antayin mo...” sambit ni Brix.
Sinindihan uli namin ang pangalawang stick at ganoon uli ang aming ginawa. Sa pangalawang stick na iyon ay tila nasanay na rin ako sa paghithit ng ng usok, sa tulong nga lang ng bibig ni Brix. At noong huling hithit na lang, hindi na pinakawalan ng bibig ni Brix ang bibig ko. Mapusok ang halikan namin na tila wala nang bukas.
At maya-maya nga lang ay naramdaman ko nang parang lumulutang ako sa era. Pakiramdam ko ay napakagaan ng aking katawan na pakiwari ko ay pwede akong lumipad sa kahit mahinang paggalaw lamang. At tawa ako nang tawa. Ang sarap tumawa. At ang pakiramdam ko ay napaka-elastic ng aking katawan. Ang aking mga paa at kamay ay parang sa isang dough ng minamasa na pwedeng pahabain, pilipitin, baluktutin. Parang ang tangkad-tangkad ko. Mahaba ang aking mga paa at mga kamay na parang kay plastic man. Tapos, nararamdaman ko na parang pinilipit ang aking katawan ngunit wala akong maramdamang sakit. Kaya iyon, tawa ako nang tawa, ngiti nang ngiti. At ang sarap sumayaw at makinig sa music. Parang ang gulo ng katawan ko bagamat napakagaan nito. At ang aking isip, sobrang saya, nawala lahat ang lungkot ko at pangamba. Puro sarap ng damadamin lang. Parang hyper sa saya... na feeling ko ay kaya kong gawin ang lahat. Kahit magpaputol pa ako ng ulo, pakiramdam ko ang hindi ako makakaramdam ng sakit. Malalaglag man ang aking ulo mula sa aking katawan sa pagputol nito, makikita pa rin ang ngiti sa aking mga labi.
Sumayaw kami ni Brix at doon na ako unti-unting bumigay.
Dahan-dahang hinalikan ni Brix ang aking katawan magmula sa aking bibig, pababa sa leeg, sa dibdib, sa pusod, hanggang sa aking pagkalalaki.
Nagpaubaya ako. Hanggang sa ang natandaan ko na lang ay ang tuluyang paghubad naming ng saplot sa aming katawan. At ginawa ko rin kay Brix ginawaniya sa akin na paghahalik sa buo kong katawan.
Hanggang sa humantong ang lahat sa pag-angkin ni Brix sa isang bagay na tanging si kuya Andrei lamang ang nagmamay-ari...
(Itutuloy)
No comments:
Post a Comment