Lumabas ng classroom si Jino pagkatapos niya kaming tinitigan ni Lexi. Masakit ang tinging iniwan niya sa amin. Tumayo din si Lexi at iniwan doon ang ibinigay kong chocolate at red rose. Naiwan ako. Palakpakan pa din ang aking mga kaklase na may halong hiyawan. Humihirit ng isa pa daw na kanta. Nilingon ko ang dalawang bestfriend kong lumabas sa pintuan ng aming classroom. Mabilis na kumilos ang paa kong sumunod sa kanila.
“Lexi, wait!” sigaw ko.
Hindi siya lumingon. Hinahabol niya si Jino at ako ay humahabol din kay Lexi. Sa mga sandaling iyon, walang humahabol sa akin. Walang nagsasabing kailangan kong panindigan ang gusto ko.
Nakatingin sa amin ang ibang mga mag-aaral ngunit wala akong pakialam. Kailangan kong makausap si Lexi. Kailangan kong malaman kung ano ang kaniyang saloobin sa ginawa kong iyon. Gusto kong magpaliwanag. Nasimulan ko na at kung sakaling mali ang hinala kong mahal niya ako, manatili man lang siya sa akin bilang kaibigan.
Nang maabutan ko siya ay hinawakan ko ang braso niya.
“Wait! Please Lex, mag-usap naman tayo.” Alam kong sa mga sandaling iyon ay nakikiusap ang mga mata ko sa kaniya. Humingi lang ako ng kahit ilang sandali.
Tumingin siya sa papalayo sa aming si Jino.
“Kailangan kong kausapin ang pinsan ko, Boy.”
“Para saan, bakit kailangan mo sa kaniyang magpaliwanag?” tanong ko.
Bago lumiko si Jino ay tumigil siya. Nakita kong nakita niya akong hawak ko ang braso ni Lexi. Nakatingin din kaming pareho ni Lexi sa kaniya hanggang sa tuluyan na siyang nawala.
“Okey, here’s a deal, after we talk, kailangan mong kausapin din si Jino. Makikinig ako sa sasabihin mo sa akin, sasagutin ko kung may gusto kang itanong.”
“Thanks.” Sagot ko. “Doon na lang tayo mag-usap”
Itinuro ko ang isang puno na napapaikutan ng sementong ginawa ding upuan naming mga istudiyante. Tahimik naming tinungo iyon. Nauna siyang umupo. Tumabi ako sa kaniya. Humugot ako ng malalim na hininga para mas madali sa aking mailabas ang gusto kong sabihin ngunit hindi ko alam kung paano simulan na hindi siya nagtatanong. Nauunahan na naman ako ng hiya. Muli kong naranasan yung hiyang may halong takot. Pakiramdam ko nanunuyo ang lalamunan ko. Lumingon ako sa kaniya.
“Akala ko ba gusto mo akong kausapin?” tanong niya.
“Tungkol sana sa nangyari kanina.” Pagsisimula ko.
“Exactly, iyan din ang gusto kong pag-usapan natin.”tumingin siya sa mga kuko niya. parang may kung ano siyang binabasa doon. Ilang sandali pa ay tumingin siya sa akin. “Ano ‘yun Boy? Bakit may gano’n?”
Yumuko ako. Sinapo ko ang aking ulo. Kailangan ko nang panindigan.
