STORY: Ang Munting Lihim [2]

Ako si Alvin.

Huling gabi na nila iyon sa bahay namin at sa huling pagtatabi namin sa pagtulog ng kuya Andrei ko, hindi ko maiwasang hindi mapaiyak. Sa totoo lang, ayaw kong makita niyang umiyak ako. Palagi kasi niyang sinasabing babae lang daw ang umiiyak. At kung ang isang lalaki ay umiiyak, bakla raw ito. At maraming beses na niya akong tinutukso. “Ah, umiiyak na naman. Bakla! Bakla!” kapag ganyang iiyak ako dahil sa pang-aasar niya at hindi ako makaganti. Kaya pipigilan ko na lang ang aking sarili. Marahil ay paraan din niya iyon upang huwag akong umiyak. Kasi, kapag nakita ng nanay ko at ng nanay niyang umiiyak ako dahil sa pang-aasar niya, sigurado, katakot-takot na sermon ang aabutin niya.


Alas 10 ng gabi. Nakahiga na kaming pareho, magkatabi sa kama. Nakatihaya siya habang ako ay nakatagilid, inilingkis ko ang isa kong kamay sa kanyang dibdib. Hindi maalis-alis sa aking isip na iyon na ang huli naming pagtabi sa pagtulog. Matinding lungkot ang aking nadarama. Parang hindi ako makahinga; parang ang sikip-sikip ng aking dibdib, lalo na kapag sumingit ang mga masasayang alaala namin ni kuya Andrei na hindi ko na muling maranasan pa: ang aming harutan, ang aming habulan, ang paliligo namin sa ilog, ang kanyang pang-aasar, at higit sa lahat, ang kanyang pagka-overprotective at pag-aalaga sa akin. Pilit kong nilabanan ang sariling huwag umiyak.


Ngunit dahil sa tindi ng aking nadarama, hindi ko rin nakayanan ang aking sarili. Tila may sariling pag-iisip ang aking mga luha na kusang dumaloy na lamang sa aking mga mata. At wala akong nagawa kundi ang hayaan silang pumatak nang pumatak. Hindi ako nagsalita upang hindi mapansin. Nagkunwari akong tulog, ang mukha ay isinubsob sa unan habang ang isa kong kamay ay nakalingkis sa kanyang dibdib.


Nagawa kong itago ang aking pag-iyak... ngunit hindi ang aking paghikbi.

STORY: PISO [2]

Joseeeee...!" sigaw sa akin ng aking matalik na kaibigang si Jay dahil nananaghinip na naman pala ako. Napanaghinipan ko na naman si Zaldy....ang una naming pagkikita....ang una naming pag-uusap...ang una naming pagsasama.

Nakita kong naglakad na patungong kusina si Jay noong magising na niya ako. Bumangon na ako sa pagkakahiga at naupo sa gilid ng kama ngunit pilit pa ring sumisiksik sa aking isipan si Zaldy. Hindi mawala-wala.

Alala ko pa noon, ganitong araw din noong magkita kami sa ilog na lagi kong pinupuntahan. May problema ako kung ano ang gagawin ko at kung paano ko tatangapin ang aking sarili. Dahil alam ko, kakaiba ako sa karamihan. Kakaiba hindi dahil sa mahirap ako, hindi dahil sa ulila na akong lubos, hindi dahil sa isa lamang akong hamak na magsasaka kundi dahil lalaki din ang naggugustuhan ko; at ito din ang nagpapatuliro sa akin ng lubos kung ano nga ba ang aking gagawin. Kung tama ba ito...at kung bakit ito ang aking nararamdaman.

Pagkatapos namin noong maligo sa ilog ay nagsiuwian na kami sa kani-kaniya naming bahay. Dahil nga napagkasunduan naming dalawa, na ang talo sa paglalaro namin ng piso ay manlilibre kung saan mang rides na gustong nitong sakyan. Nagset na lang kami ng oras kung saan at kelan kami magkikita sa perya para hindi din maghintay ng matagal kung sino man sa amin ang mauunang dumating. Alas syete ang usapan namin sa may harap ng ticket booth kami magkikita.

STORY: ANG LALAKI SA BUROL [7]

Napahinto ako sa bukana ng pintuan ng opisina at nilingon si Marlon, sinigurong tama nga ang aking narinig na sasama siya sa akin.

Ngunit nabigla rin ako noong, “James, wait...” ang pagsingit ni Sophia.

Lumingon si Marlon sa kanya na kasalukuyang nakatayo na at naglakad patungo sa pinto kung saan ako nakatayo. “Yes???” sagot niya.

“Ok... papayag na akong tangagpin natin iyang si Jassim. Huwag ka lang umalis please...”

Nilingon ako ni Marlon. “I’ll just call you, Jassim. Please wait outside...” sambit niya.

At hindi pa ako tuluyang nakalabas ng kuwarto, agad na siyang niyakap ni Sophia at hinalikan, nilalambing pa. “Totoo pala ang sabi ni Ricky na demonya ang amo nilang babae... Takot naman palang iwanan eh.” bulong ko na lang sa sarili.

Tinungo ko ang upuan sa labas ng office ni Marlon at doon naghintay. Pailing-iling na lang ako. Syempre, sobrang sakit na nakita ng aking dalawang mga mata na niyakap ng babaeng iyon si Marlon, na sa isip ko ay si James talaga. At lalo pa noong sumagi rin sa utak ko kung ano ang kanilang ginagawa sa loob. “Sigurado hindi lang sila nagyakap; naghahalikan pa sila o may mas matindi pa kaysa halik silang ginagawa sa loob...” sa isip ko lang. Napabuntong-hininga na lang ako.

STORY: DAHIL SA GITARA CHAPTER 3 WAKAS

Matapos nakapag suot ng condom si
Ralph ay, bumalik ito sa kay Jed sabay
sampan g dalawang paa sa kanyang
balikat, unti-unting itinutok ang kanyang
naghuhumindig na sandata, nairapan si
ralph sa unang pagkakataon na maipasok
kahit aang ulo lang nito sapagkat may
kalakihan ito, sa tulong ng lubricant ng
suot na comdom, ay nagtagumpay ito sa
unang pagkakataon na medyo napalakas
ang pag ulos, kaya naman, napaliyad si
Jed sa sobrang sakit, napaluha na ito.
Awing-awang na si Ralph sa kaibigan,
ngunit buo ang desisyon ni Jed na ibigay
ang sarili kay Ralph kahit na kapalit nito
ay paghihirap at matinding sakit sa
kanya, ganito nya kamanhal si Ralph.
Ralph: “I Love you Jed”, habang
hinahalikan nito ang kaibigan habang
umuulos ng dahan-dahan.
Jed: “I Love you too Ralph” kahit
nababakas sa mukhan nito ang matinding
sakit, at napapaluha na, pakiramdamdam
niya ay may kung anung bagay ang
pinupunit sa kalooban niya na di nya
maipaliwanag.
Noong una ay dahan-dahan ang ulos na
ginagawa ni Ralph, subalit di na nya
makayanana ang matinding libog na
nararamdaman, kahit pinipigilan na sya
ni Jed, at bahagyang tinutulak dahil sa
sobrang sakit, lalo naman naging

STORY: DUSTIN PROMISE CHAPTER 3

"GINO"

It's been eight months since I last
smiled, last laughed and last enjoyed a
day. After breaking up with my girlfriend
who cheated on me and realizing that
I'm surrounded by fake friends, all I
have left is my family. Only child lang
ako, kaya lahat ng gusto ko, binibigay
sakin ng parents ko except for their
time.
Malaki ang business ng parents ko kaya
most of the time, either nasa office sila,
or out of town/country for some
stressful business meetings. Nasa bahay
lang sila para magpahinga.
Hindi pa nga kami masyado
nagkakasabay kumain eh pero okay lang,
naiintindihan ko naman until one night,
mga 12 midnight na ata yun, gising pa
ako kasi may ginagawa akong school
proj, narinig kong nagaaway parents ko.
"we can't let them take Gino away from
us. tayo ang kinikilala niyang magulang"
"for god's sake victoria! hindi na natin
nagagawa ang role natin sakanya. and
wake up! he's not our real son!"
"tone down your voice George! baka
maranig tayo ni Gino"
I can't believe everything I've heard.
Next thing I knew, I found myself lying
and crying so hard in my bed. Ang sakit
sa pakiramdam, ang hirap tanggapin.
Sana nanaginip lang ako at paggising ko
bukas, walang masamang nangyari. Pero
alam ko na lahat ng nangyayari totoo.
Nakatulog nalang ako kakaiyak sa sakit
ng nararamdaman ko.