“Dad, ayaw ko. Hindi ko lalayuan si Jino. Hindi puwede.”
“Bakit hindi? Sige nga, sabihin mo sa amin kung bakit hindi puwede.”
Kinagat ko ang labi ko. Hindi ako handa ng ganito e. Ayaw kong mag-out sa kanila pero kung ilalayo nila si Jino sa akin, mas nanaisin ko pang malaman nila ang pagkatao ko kaysa sa mawala siya sa akin.
“Kasi… Dad…” tuluyang tumulo ang luha ko. Mabilis kong pinunasan iyon ngunit hindi mawawala yung bigat na nararamdaman ko. Sobrang sakit sa dibdib yung gusto nilang mangyari sa amin e. Ngayon palang hirap na akong huminga. Ngayon palang di ko na kinakaya.
“Ano nga? Sabihin mo sa amin kung bakit.”
“Please dad, kahit ano ang hiligin ninyo huwag lang naman yung ilayo sa akin si Jino.” Humihikbi na ako.
“Bakit nga?”
“Dad, hindi puwede kasi… kasi…” humihikbi ako kahit pinipigilan ko. “Dad mahal ko ang best friend ko.” Mahina iyon ngunit puno ng emosyon. “Mahal ko si Jino, Dad. Mahal na mahal ko siya. Nagmamahalan kaming dalawa.”
Nagkatinginan sina Daddy.
Lumapit si Daddy Ced sa akin at sa isang iglap ay yumakap ako sa kaniya. Iyon din kaniyang ginawa. Ganoon din si Daddy Mak, nakangiti man siya ngunit may luha sa paligid ng kaniyang mga mata. Naramdaman ko ang marahan nitong paghaplos sa aking likod.
“Dad, I’m sorry hindi ko ho napanindigan yung sinabi ko dati na gusto kong maging iba sa inyo. Hindi ko kinayang magmahal ng babae at bumuo ng isang pamilyang tanggap ng karamihan. Dad, katulad din ho ninyo ako at sana maintindihan ninyo at matulungang huwag ilayo sa akin si Jino.”
“Anak, wala namang problema sa amin anak kahit ano ka pa e. Masaya kaming sa ganito kaaga, nagpakatotoo ka sa amin. Na kahit alam kong mahirap para sa’yo na lunukin ang pride mo at patunayan sa aming hindi ka tutulad sa amin ay ginawa mo dahil sa pagmamahal mo kay Jino. Saludo ako sa ginawang mong ‘yan anak. Tinanggap mo ang sarili mong iba ka.” Hinawakan ni Daddy ang balikat ko at tinignan niya ako sa mata.
“Naiiyak ako hindi dahil nabigo ako sa pangarap sana naming maging iba ka sa amin, naiiyak ako kasi alam ko kung gaano kahirap para sa iyo na ipaglaban yung pagmamahal mo. Hindi madali ang maging kagaya naming anak. Maraming mga pagsubok kang kailangang harapin. Ngunit sana anak, huwag nang maulit pa sa’yo ang dati ay pagkakamali ko. Mas inuna ko kasi ang pagmamahal kaysa sa paghandaan muna ang kinabukasan ko. Minsan na akong nagkamali sa desisyong iyon. Inuna ko ang pagmamahal ko kay Daddy Mak mo imbes na sana ang pag-aaral ko muna. Pumasok ako sa pag-aartista at iniwan ang pag-aaral para lang ipaglaban ko yung nararamdaman ko. Hanggang sa patuloy kong pakikipaglaban ay lalo ko lang sinasaktan ang sarili ko, lalo din lang nahihirapan ang Daddy Mak mo. May isang magandang bagay lang na nangyari sa akin, iyon ay nang dumating ang Daddy Romel mo sa buhay ko. Ngunit anak, iba yung sakit. Sobrang sakit na hindi ko halos kayanin at iyon ang ayaw kong mapagdaanan mo. Iyon ang ayaw kong mangyari sa’yo. Oo, maswerte pa din ako dahil may isang Romel na sumalo sa akin, ngunit paano anak kung wala? Paano kung wala siyang bumuo muli sa nasirang buhay ko? Kung wala ang daddy Romel mo, baka wala na din ang Daddy Mak mo ngayon, baka hindi na kami muli pang nabuo.” Pinunasan niya ang luha niya. Pinipilit niyang magpakatatag. “
At itong sa inyo ni Jino? Napakabata pa ninyo para seryosohin ang pagmamahalan ninyo. Anak ayaw kong maulit sa’yo yung pagkakamali ko kaya kita pinagsasabihan. Pag-aaral na muna ninyo ang asikasuhin ninyo. Gawin ninyong inspirasyon ang isa’t isa.”
“Dad, yun naman ho ang ginagawa namin ah. Dahil ba sa sumali kami sa frat, tingin ninyo mapapabayaan na namin ang aming pag-aaral? Hindi ninyo alam kung ano ang nagagawa ng kaptiran sa amin. Kaya nga po ako nagsabi sa inyo para tulungan ninyo akong kausapin sina Tito James at Tito Xian e, hindi yung kayo mismo ay tumututol.”
“Anak wala naman kaming pagtutol ng Daddy Ced mo sa pagmamahalan ninyo ni Jino, ang sa amin lang, dapat pag-aaral muna ang priorities ninyo. Di ba nga, kaya kayo pumapasok para matuto at makatapos sa pag-aaral? Ako noon, kaya ako nag-artista at piniling iwan ang pag-aaral dahil mas nando’n yung concentration ko. Iyon ang gusto kong gawin sa buhay ko. Doon ko gustong makilala magtagumpay. Ikaw anak. Huwag mong sabihing mas gusto mong makilala o magtagumpay sa fraternity o sa pagmamahalan ninyo ni Jino. Hindi pa kasi ito yung tamang panahon para masyado kayong mag-focus sa pag-ibig, kasama naman talaga ‘yan e, kasi diyan tayo humuhugot ng inspirasyon ngunit yung ganitong tumatakas kayo sa amin kahit gabing-gabi na, yung pagsali ninyo sa fraternity na hindi naming alam, yung papatayan ninyo kami ng cellphone para lang makagala kayo pagkatapos ng inyong mga klase, yung matuto kayong magsinungaling sa amin, anak yung mga iyon ang tinututulan namin.” Huminga si Daddy Mak. Pinipigilan na naman niya ang sarili niyang magalit sa akin.
“Kaya pasensiya ka na kung mas pinili naming limitahan ang pagsama-sama mo kay Jino. Sa school na lang kayo maaring magkita at pagkatapos ng klase ninyo, kailangan na ninyong umuwi. Kapag matapos kayo ng third year, ililipat na namin kayo sa magkabukod na school para mailayo kayo sa mga schoolmates ninyong mga members ng fraternity na ‘yan. Anak, alam namin ang mas mas nakakabuti sa inyo kaya sana makinig muna kayo sa amin hanggang kaya na ninyo ang mga sarili ninyo. Natatakot si Tito James mo na baka ano pa ang susunod na gagawin ninyo at ayaw na niyang hintayin pa daw na masira ang pag-aaral ninyo ni Jino. Ano daw ang susunod dito sa ginagawa ninyo ngayon, liliban kayo sa mga klase ninyo? Mabarkada sa mga ka-brod ninyo, iinom ng alak, magda-drugs? Sayang yung opportunity ninyong makatapos e.” Nakamaywang na sinabi ni Daddy Maki ‘yon.
“Wala ba kayong tiwala sa amin Dad? Pangako ho, magtatapos kami. Patutunayan naming mali ho kayo sa iniisip ninyo sa amin.”
“May tiwala naman kami sa’yo anak kaya lang mga magulang na ni Jino ang tumututol. Ilalayo nila si Jino sa’yo.”
“Dad naman eh. Please?” pagsusumamo ko.
“Sige. Hayaan mo, pakikiusapan namin ang Tito James at Tito Xian mo. Ipaliliwanag namin sa kanila ang punto mo kahit buo na ang desisyon nilang ilalayo muna si Jino sa’yo.” Si Daddy Ced.
“Gano’n na lang ‘yun? Anlabo naman Dad e. Ayaw ko hong hindi makasama o makita si Jino ng kahit isang araw lang. Dad naman oh!”
“Anak, huwag ng makulit. Pag-aaral mo na muna ang asikasuhin mo. Nakapag-usap na kami ng mga magulang ni Jino. Buo na ang desisyon nila pero susubukan nga namin ng Daddy Mak mo na kausapin sila pero ayaw kong mag-expect ka dahil kanina, sa galit ng Tito James ninyo sa ginawa ninyo ay buo na ang desisyon niya, bukas pupunta sa school ninyo at susubukang kausapin ang Prinicipal at adviser ninyo para alamin kung ano ang pupuwede nilang gawin para daw malimitahan si Jino sa pagsama-sama sa’yo.”
“Ilalayo nila sa akin si Jino? Dad, imposible nilang magawa iyon kasi magkaklase kami. Araw-araw kaming magkikita mula Lunes hanggang Biyernes. Hindi ninyo puwedeng gawin ito sa amin.” Tumayo ako. Hindi ko na kayang kontrolin yung inis ko sa kanila.
“Sa ngayon, tanggapin mo na muna na gano’n talaga anak. Mga bata pa kasi kayo, mas sinusunod ninyo ang bugso ng inyong damdamin kaysa isipin kung ano ang tama at kailangan pag-ukulan muna ng panahon. Sa ayaw mo’t sa gusto, susunod na muna kayo sa gusto namin para maiayos kayong dalawa ni Jino.” Matigas si Daddy Mak sa paninindigan niya.
“Okey. Dahil yun ang gusto ninyo tinatanggalan niyo na din kami ng karapatan pang gawin ang gusto namin kasi naniniwala kayong tama kayo at mali kami, na dahil mga bata pa kami, may karapatan na din kayong patakbuhin ang buhay namin kahit nasasaktan na ninyo kami. Pero Dad, hindi kami papayag. Sige lang, gawin ninyo ang gusto ninyo pero hindi namin isusuko yung pagmamahalan namin.” Humakbang na ako palayo sa kanila.
Hindi na ako nagpapigil pa. Pumasok ako sa kuwarto ko at doon ko iniluha yung sakit ng loob ko sa kanilang lahat. Nang tinignan ko ang iphone ko ay nakita ko ang maraming text messages ni Jino.
“Sobrang galit ni Papa James sa akin pagdating ko sa bahay brad ko. Sinigaw-sigawan niya ako. Kung wala siguro si Papa Xian at kuya, siguro nasuntok na niya ako kanina. Ngayon lang muli ako napagalitan ni Papa ng ganito katindi. Brad, pinapaiwas nila ako sa’yo at kung di ko daw gagawin ililipat ako ng ibang section o school.”
Napapaluha ako. Nag-iisip kung ano ang dapat naming gawin.
“Pupunta daw si Papa James sa school bukas, ilalayo na niya ako sa’yo. Brad, ayaw ko. Hindi ako papaya na lagi na lang si Papa ang sinusunod ko. Nasasakal na ako.”
Bakit ba ganito sila sa amin? Dapat mas alam nila kung paano kami tulungan para mapabuti yung relasyon naming hindi yung sila pa ang dahilan para magkahiwalay kami.
“Nasa kuwarto na ako brad. Umiiyak ako. Hindi ko kasi alam na ganito pala kahirap ipaglaban yung pagmamahal ko. Paulit-ulit ko ng sinabi sa kanila na hindi ka masamang impluwensiya sa akin, na mabuti kang tao ngunit ayaw nilang makinig sa akin. Napapagod na ako sa kanila. Ngunit wala naman akong magawa kundi sundin ang kagustuhan nila.”
“Susunod ka sa gusto nila? Anong ibig mong sabihin? Payag kang paglayuin nila tayo?” Reply ko.
“Ayaw ko. Kaya lang may magagawa ba tayo?”
“Gusto mo bang patunayan natin sa kanila na nagmamahalan tayo? Na hindi nila tayo basta-basta mapasunod lang sa kung anong gusto nila?”
“Siyempre, gusto ko. Kaya lang paano nga e sa kanila parin tayo umaasa.”
“Sige. Hintayin mo ako. Sandali lang.”
Sumilip ako sa sala. Wala na sina Daddy doon ngunit bukas pa ang TV. Ibig sabihin nasa kusina lang sila at nagmimiryenda habang nagkukuwentuhan. Kinuha ko ang jacket, susi ng motor ko at helmet. Nagmamadali akong lumabas. Sa labas ng gate ko na lang pinaandar ang motor para di nila mapansin ang pag-alis ko.
Tinawagan ko si Jino nang nasa tapat na ako ng kanilang gate. Lumalakas na ang kanina ay ambon lang na patak ng ulan. Kung magigising ang Papa niya at makita niya ako sa harap ng gate nila, ipaglalaban ko si Jino. Ngunit may iba akong binabalak kaya ako lumayas sa bahay. Hindi ako makapapayag na ilayo na lang nila sa akin si Jino dahil sa tingin nila masama akong impluwensiya. Pagmamahal ang ipinaglalaban ko dito at alam kong hindi din papayag si Jino na paglayuin nila kami. Kaligayahan at pagmamahalan namin ng brad ko ang gusto nilang tutulan.
Pasado ala-una na ng madaling araw. Sana gising pa siya. Sinubukan kong i-dial ang number ni Jino. Dalawang ring palang ay sumagot na siya.
“Akala ko tinulugan mo na akong walang good night. Bakit gising ka pa?” tanong niya.
“Puwede bang sumilip ka sa bintana mo?”
“Ano? Huwag mong sabihing…Oh my God! Nasa labas ka nga. Lumalakas na ang ulan oh. Basam-basa ka na yata e.”
“Paglalayuin nila tayo brad ko. Ilalayo ka nila sa akin. Ayaw ko!” May diin iyon.
“Sa tingin mo ba papayag din ako? Kaya nga hindi ako makatulog. Iniisip ko kung paano ko ipaglalaban yung pagmamahal ko sa’yo. Pero brad ko, baka magkasakit ka niyan sa ulan. Sandali lang. Titignan ko kung tulog na sila Papa. Bababa ako.”
“Sige, wala din naman akong planong aalis dito hangga’t di kita kasama. Kahit gaano katagal, maghihintay ako dito.”
Ilang saglit lang ay nakita ko na ang dahan-dahan na pagbukas ng gate. Si Jino. May hawak na payong.
“Ano ba kasing pumasok sa isip mo at sumugod ka ng ganitong oras? Brad naman, napakalakas na ng ulan, baka magkasakit ka. Halika, pumasok tayo sa loob.”
“Huwag brad. Kapag magising sila at makita tayong magkasama, tatawag sila sa bahay, iuuwi nila ako. Paglalayuin nila tayo, brad. Okey lang na magkasakit ako basta ang mahalaga magkasama tayo. Ano? Sasama ka ba sa akin o hindi?”
“Saan? Sa’n tayo pupunta?”
“Basta.”
“Basta? Sige, kung sasama ako hanggang kailan tayo magtatago sa kanila? Hanggang saan ang kaya natin?”
“Hindi ko alam, basta ayaw ko lang na ilayo ka nila sa akin. Bahala na. Ang importante maramdaman nila na hindi natin basta-basta isusuko yung pagmamahalan natin. Na hindi nila kayaning paglayuin tayo. Brad, ko mahal kita at kung ilayo ka nila sa akin, para na din nila akong pinatay. Gusto kong lagi tayong magkasama eh?”
“Alam mong iyon din ang gusto ko. Kung may mapupuntahan lang sana tayo.”
“May naisip na ako. Sige na, sumakay ka na.”
“Saan nga tayo pupunta?”
Biglang bumukas ang ilaw sa gate nila.
Kinabahan kami.
Kailangan niyang magdesisyon.
Kung sasakay siya, ilalayo ko siya. Patutunayan namin sa kanila na kahit bata lang kami sa tingin nila ay kaya namin ipaglaban ang aming pagmamahalan. Kung hindi siya sasakay, iisa lang ang ibig sabihin no’n, kaya talaga niya akong isuko.
“Ano? sasakay ka ba o hindi? Alam na nilang wala ka sa kuwarto mo kaya ka sinusundan dit sa labas. Please brad ko! Sumama ka na sa akin! Sumakay ka na!”
Napakamot si Jino. Mukhang hindi siya makagawa ng sarili niyang desisyon. Muli kong pinaandar ang motor ko at bago ako umabante ay hinawakan na niya ang balikat ko.
“Sandali.”
“Ano? Maabutan nila tayo dito oh!”
“Oo na! Sasama na ako sa’yo.”
Mabilis siyang umangkas sa akin. Naramdaman ko pa ang mainit niyang braso na yumakap sa aking tiyan. Nakatulong ang init ng katawan niya para maibsan ang ginaw na kanina ko pa tinitiis. Pinaharurot ko na ang motor ko palayo.
“Do you trust me?” malakas ang pagkakasabi ko niyon para marinig niya ako habang mabilis ang pagpapatakbo ko.
“Oo naman. Hindi ako sasama sa’yo kung wala akong tiwala. Ikaw do you really love me?”
“Hindi kita ipaglalaban ng ganito brad, hindi ako mukhang nasisiraan na ng ulo kung hindi kita mahal.”
Mas humigpit ang yakap niya sa akin. Kahit sa gitna ng malakas na ulan ng mga sandaling iyon, hindi ang ginaw na dala nito ang nararamdaman ko kundi ang init ng aming pagmamahalan.
Dumiretso muna kami sa Park kung saan ako nagtapat ng pagmamahal ko sa kaniya. Doon namin pag-uusapan ang susunod naming gagawin. Basam-basa na kami at wala na din silbi kung sisilong pa kami. Huminto at bumaba kami nang nasa malapit na kami ng bench sa lilim ng isang malaking puno. Pagkababa ko ay kinuha ko ang iphone ko sa aking jacket at hiningi ko din ang cellphone niya para mapatay na muna ang mga iyon at mailagay sa loob ng upuan ng motor para di din ito mabasa sa lakas ng ulan. Tinanggal ko na din ang helmet ko.
Muli niyang ibinukas ang hawak niyang payong ngunit wala na din namang silbi pa iyon kaya hinawakan ko ang kaniyang kamay na nakahawak no’n at ibinaba. Tumingin ako sa paligid. Malalim na ang gabi at may kalakasan din ang ulan kaya wala akong nakitang iba pang naroon. Amin ang gabi. Sarili namin ang mundo.
Nagkatitigan kami. Binitiwan niya ang hawak niyang payong. Humawak siya sa aking braso pataas hanggang sa aking balikat at tumigil iyon sa aking pisngi. Hinawakan ko siya sa puwit saka ko biglang hinila para maglapat ang aming katawan. Tumaas ang palad ko mula sa puwitan niya hanggang sa kaniyang batok. Kulog ang dinig ko sa lakas ng tibo ng aming mga puso, pakiramdam ko sumasabay sa ulan ang pagkidlat ng di namin mapigilang pagpupumiglas ng ilang beses nang naunsiyami naming pagtatalik. Nang naglapat ang aming mga labi, pakiramdam ko tumigil ang ulan, lumiwanag ang mundo. Iyon ang sandaling hinihintay ko, sandaling masasabi kong… Magical!
Walang pagmamadaling naganap. Nakatingin ako sa kaniya habang tinutulungan ko siyang itaas ang kaniyang t shirt at ako naman sa aking jacket. Tanging sando na lang ang suot ko noon at siya naman ay ang tanging may kahabaan na lang niyang shorts. Lumapit kami sa bench. Pagkataas ko ng aking sando ay mabilis niyang hinalikan ang aking dibdib at tumagal siya sa aking nipple. Doon ko naramdaman ang tuluyan ng pagwawala ng aking alaga. Hinayaan ko siyang gawin iyon sa akin. Umupo siya sa bench at bumaba ang kaniyang halik sa aking tiyan pababa hanggang sa nagtulungan na kaming tanggalin ang belt ko at butones ng aking pantalon. Pagkababa niya sa zipper magkasama na niyang ibinaba ang pantalon at brief. Muling dumantay ang mainit niyang labi sa aking puson pababa doon. Nasabununtan ko siya. Napapikit ako sa ginagawa niya sa akin. Napapamura sa sarap ng kaniyang paghagod mula ulo hanggang sa pinakapuno. Napapakagat ako sa aking labi. Hinuhugot ng bawat sarap na iyon ang mga himaymay ng aking lakas. Ngunit ayaw ko ng ako lang ang nakakaramdam ng kaluwalhatian ng pag-ibig. Gusto kong sabay naming aabutin ang pedestal ng kaligayahan. Hinawakan ko ang pisngi niya. Hinugot ko ang akin sa kaniyang bibig at muli ko siyang hinalikan sa labi. Pinahiga ko siya sa bench at ako din ang sumampa sa kaniyang kabuuan. Habang pinaliliguan ko ng halik ang kaniyang nakakahuhumaling na katawan ay hinuhubad ko ang kaniyang short. Nang maibaba ko iyon ay saka ko din ginawa ang ginawa niya sa akin kanina. Dahan-dahang paghagod. Pinilit kong huwag mabilaukan ngunit dahil unang pagkakataong gawin ko iyon ay hindi ko talaga kinakaya. Tinanggal ko muli iyon sa aking labi at huminga ng malalim. Ramdam kong nagugustuhan niya ang ginagawa ko dahil sa higpit ng pagkakahawak niya sa aking braso at ang paulit-ulit niyang pagmumura sa gitna ng kaniyang di mapigilang pag-ungol.
Hindi kami nag-uusap. Ang mga patak ng ulan ang piping saksi sa ginagawa naming pagtuklas sa mundo. Walang kahit anong katagang namumutawi ng aming labi bukod sa pag-ungol at pagmumura dahil sa kaluwalhatian ng aming pag-iisa. Pumatong ako sa kaniya ngunit ang akin ay nasa kaniyang bibig at bibig ko naman ang nakatapat ng sa kaniya. Nang isinubo niya ang akin ng buum-buo ay iyon din ang ginawa ko sa kaniya. Wala na kaming ibang iniisip no’n kundi ang paligayahin ang isa’t isa. Ibigay ang nararapat. Walang dapat maiwan. Kailangang sabay naming marating ang rurok ng kaligayahan.
“Brad! Shetttt! Hayan na! Ohhh Fuck!” napalakas niyang sinabi sa gitna ng kaniyang ungol.
“Ako din brad! Hayan na! Huwag mong itigil brad! Putcha brad! Hayan na!!!”
Kasabay ng malalim na paghugot namin ng sunud-sunod na malalim na paghinga ay ang pag-unat ng aming mga binti. Panginginig ng buo naming katawan at ang ungol na nagpapatunay na sa wakas ay nagkaroon din ng katuparan ang laging nauunsiyami naming pagkamit ng kaluwalhatian ng aming pag-iibigan.
Kahit pakiramdam ko ay hapung-hapo ako at gusto kong ibagsak ang katawan ko sa malambot sanang kama ay minabuti kong tumabi sa kaniya. Nagbigay din siya ng kaunting espasyo para sa akin. Tagilid ang aming paghiga para magkasya kami sa bench. Magkaharap. Ninamnam pa din namin ang pinagsaluhan naming sarap habang magkalapat ang aming mga labi. Nakangiti kaming dalawa habang yakap namin ang isa’t isa. Mga ngiting sumisimbolo ng tagumpay na wakas, nakamit din ang rurok ng aming pag-iibigan.
Wala kaming pakialam sa lakas ng buhos ng ulan. Musika na lang sa amin ang manaka-nakang pagkidlat at pagkulog. Magugunaw man ang mundo ay manatili kaming naroon. Ang mahalaga ay magkasama kaming haharap sa mga unos. Walang silbi ang isang eleganteng kuwarto at malambot na kama kung di naman kami magkasama. Mas pipiliin kong matulog kasama siya sa matigas na bench sa park sa gitna ng masungit na panahon basta ganito lang kami. Magkayap, magkalapat ang mga labi at tanging init ng aming katawan ang nagsisilbi naming panlaban sa ginaw.
“Mas nanaisin kong giginawin ako ng ganito basta kayakap kita. Hindi ko ramdam ang hirap at lamig kasi alam kong nandiyan ka lang, nahahaplos, nahahalikan at nakakausap. Buo na ako sa ganito brad. I love you.” Bulong niya sa akin.
Sa sinabi niyang iyon ay lalo ko siyang niyakap. Pareho din lang pala kami ng iniisip.
God! Kung alam lang sana ni Jino kung gaano ko siya kamahal.
Tumigil ang patak ng ulan ngunit mag-uumaga na. Naroong uupo kami habang yakap ko siya. Hihiga at yakap niya ako. Giniginaw kaming pareho ngunit walang bumibitaw. Walang sumusuko. Nakaidlip kaming magkayakap. Nakapatong ang pisngi ko sa kaniyang ulo at siya naman sa aking dibdib. Bago sumilip ang araw ay desidido na ako sa aking plano.
Tinawagan ko si Kuya Jello. Sinabi ko kung nasaan kami ni Jino. Kailangan ko siyang makausap. Ngayon ko higit na kailangan ang tulong niya. Mabilis naman siyang dumating. Sumunod kami sa kaniya dahil nakamotor lang din siya. Nakiligo na muna kami at binigyan kami ng pamalit at naghanda ang Mama niya ng almusal namin. Mas maagang umalis ang mama niya kaya kami na lang ang naiwan sa bahay nila. Kailangan din niyang pumasok sa kaniyang klase kaya diretsuhan na niya kaming kinausap.
“Bakit di kayo tumawag kaninang madaling araw? Kailangan talaga sa park pa kayo nagpalipas ng gabi at hinayaan ninyong mabasa kayo sa ulan? Paano kung magkasakit kayo sa ginawa ninyong ‘yan?”
“Okey naman na kami kuya eh. Salamat sa tulong mo.” sagot ko.
“Oh, anong plano ninyo niyan ngayon? Napakabata pa ninyo para gawin ‘yan e. Kami nga ni Miggy, hindi namin naisip gawin ang mga ginagawa ninyo.” Humigop siya ng kape. Napapailing sa ginawa naming iyon.
Kahapon nga lang ng tanghali, masaya kong ibinalita sa kaniya na kami na ni Jino at kahapon din ako humingi ng tulong sa ibang plano pa namin. Ngayon, mas matindi na naman ang rebelasyong sinasabi ko sa kaniya iyon ang itinakas at isasama si Jino sa paglayas ko sa bahay.
“Kuya, tinututulan ng mga magulang namin ang relasyon namin. Kayo kasi tago at hindi nila alam kaya mas malaya ninyong gawin sa labas ang gusto ninyo. Kami, alam nga nila, kumokontra naman sila. Ito lang ang alam kong paraan para di kami nila paglalayuin.”
“Ang magtanan?” Tumawa siya.
“Tanan?” kumunot ang noo ko? “Paanong naging tanan ‘to?”
“Hindi nga ba? Tumakas kayo sa mga bahay ninyo na magkasama dahil gusto na ninyong magsama. Paano ang pag-aral ninyo? Hanggang kailan ninyo paninindigan iyan?”
“Kuya nandito kami para humingi ng tulong mo hindi para pangaralan kami na parang sina Daddy din. Buo na ang desisyon namin kuya eh. Saka gusto lang namin iparamdam sa mga magulang namin na lalo lang kaming magrerebelde kung paglalayuin nila kami. Iyon lang ang gusto naming maintindihan nila.” Sumubo ako ng pagkain. Hinawakan ko ang kamay ng tahimik na si Jino.
“Ayaw ko lang na isipin mong di ko kayo sinabihan bata. Hindi ako natutuwa sa ginawa ninyong ito. Iniisip ko kasi yung pag-aaral ninyo. Ikaw Jino, pumapayag ka talaga dito?”
“Oo kuya. Mahal ko si Buboy. Kung ano ang desisyon niya, susunod ako, huwag lang siyang mawala sa akin.”
“Oh my! Suko ako sa inyong dalawa. Mukhang kahit ano ang sasabihin ko, hindi kayo makikinig sa akin. So tell me, paano ako makakatulong sa inyo mga brad?”
“Kuya, iiwan ko ang motor ko sa’yo. Kailangan namin ng pera pamasahe.”
“Puwede naman kayong tumira dito hanggang gusto ninyo. Ako na ang makiusap kay Mama.”
“Huwag na kuya. Nakakahiya na kung dito pa kami sa’yo pipisan. Huwag kang mag-alala kuya, may pupuntahan naman kaming siguradong maayos kaming dalawa.”
“Sige. Bibigyan ko kayo ng pera ngunit please lang bata. Pag-isipan muna din ninyo ito. Nasisira ang pag-aaral ninyo, e. Hindi lang dapat puro pagmamahal ang inuuna ninyo. Dapat pinaghahandaan ninyo ang kinabukasan ninyo at iyon ang hindi ninyo nakikita sa ginagawa ng mga magulang ninyo.”
“Salamat kuya pero nandito na ‘to. Paninindigan na namin.” Pinisil ko ang kamay ni Jino na kanina pa mukhang nag-iisip.
“Paano yung naging usapan natin kahapon? Matutuloy pa ba ‘yun?”
Nagkatinginan kami ni Jino. Paano na nga pala iyon? Yung mga ginagawa naming paghahanda.
“Itetext na lang namin kuya.” Sagot ni Jino.
“Pero sabihan ninyo ako ng mas maaga-aga para makapaghanda din ang mga iba.”
“Sure kuya. Sasabihan ka namin.”
Pamasahe lang ang hiningi namin kay Kuya Jello. Magbibigay dapat siya ng isanlibo ngunit limandaan lang ang tinanggap ko. Magkakasya na siguro iyon hanggang makarating kami kina Lolo at Lola sa Tanay. Sumakay kami ng Jeep hanggang sa paradahan ng Tanay. Bumili muna kami ng softdrinks at chi-chirya. Tahimik lang si Jino na sumusunod sa akin. Tumatawa naman siya kapag may nakakatawa. Ngumingiti habang pinagmamasdan niya akong nakikipagsiksikan sa iba pang pasahero habang nakahawak siya sa balikat ko para hindi siya maiwan. Muli kaming sumakay ng jeep papunta naman ng Tanay. Unang pagkakataong iyon na mag-commute ako. Mabuti naaalala ko pa yung sinabi sa akin ng katiwala nina Lolo kung paano siya nagko-commute mula Edsa hanggang Tanay.
Magkatabi kami ni Jino sa bahaging gitna. Punum-puno ang jeep kaya di maiwasang siksikan. Umaga palang maalinsangan na lalo pa’t pareho naman din kami ni Jino na hindi sanay sa ganitong hirap ng pagbibiyahe. Madalas napapatingin sa amin ang mga ibang pasahero. Siguro dahil dalawa kaming artistahin at may kaputian. Habang tumatakbo ang jeep ay tumitingin siya sa bintana samantalang ako ay nanatiling napapayuko lalo pa’t madalas kong nahuhuli ang ibang pasaherong nakatitig sa aking mukha o sa kaniya. Kahit paano nakaramdam ako ng pagkaasiwa. Alam ko namang may hitsura ako pero di lang ako sanay na tinititigan ng ganoong malapitan. Lalo na’t yung tumitingin ay tigasin pa ang hitsura sa itim na sando. Mukha ngang boksingero at yung iba naman ay mga college students dahil sa kanilang mga uniform. Lumiban na kami sa aming klase kaya siguro din natatahimik si Jino dahil iyon ang iniisip niya.
“Gusto mo ng chi-chirya?” tanong ko.
Hindi ko na siya hinintay pang sumagot. Binuksan ko na iyon saka ko iniabot sa kaniya.
“Sige lang. Busog pa ako.” matamlay niyang sagot sa akin.
“Baka nauuhaw ka. Gusto mo ng mineral water?” muli kong binuksan ang dala naming mineral water.
Wala akong pakialam kung naririnig o nakikita nang mga ibang naroon.
Kinuha niya iyon sa kamay ko. Naramdaman kong parang mainit ang kamay niya nang inabot niya sa akin ang bote ng tubig. Tumungga siya ng tubig. Pasimple kong hinawakan ang braso niya. Mainit nga siya. Iniabot niya sa akin ang mineral water.
“Giniginaw ako.” pabulong niyang sinabi sa akin.
Inapuhap ko ang noo niya. Tama ang hinala ko, inaapoy na siya ng lagnat.
“Bakit hindi ka nagsabing nilalagnat ka?” bulong ko sa kaniya.
“Akala ko kasi mawawala din. Kanina pa ito kina Kuya Jello.”
Lumingon ako sa mga nakatingin sa amin. Huminga ako ng malalim.
“Dito ka nga.” Hinawakan ko ang braso niya. Hinila ko para sa kandungan ko siya uunan.
“Tinitignan nila tayo. Hindi ka ba nahihiya.” Bulong niya sa akin.
“Huwag mo silang pansinin. Pagbaba ng mga ‘yan di natin makikita. Sige na. Yayakapin kita para di ka ginawin.” Inakbayan ko siya saka ko inayos ang ulo niya sa aking dibdib.
Niyakap ko siya ng mahigpit para maibsan ang panginginig niya sa ginaw. Ramdam ko ang mainit niyang hininga sa aking leeg. Inilagay ko ang labi ko sa kaniyang noo habang hinahaplos ko ang kaniyang likod at ang isang kamay ko naman ay nakahawak sa palad niya.
Nakita kong pangiti-ngiti ang ibang pasahero. Sa amin sila nakatingin.
“Pinagtitinginan nila tayo brad.” Bulong ni Jino.
“Di ba sinabi ko, hayaan mo sila, brad. Pilitin mong matulog na muna. Nandito lang ako. Hindi kita pababayaan. Mamaya pagbaba natin hahanap ako ng botika na mabibilhan natin ng gamot mo.”
“May pera pa ba tayo?” tanong niya. “Hayaan mo na, siguro dahil lang ito sa matagal nating pagkababad sa ulan.”
“Meron pa. Kasya pa ito na pamasahe natin ng trysikel.” Sagot ko. “Ano pa ang masakit sa’yo bukod sa ulo mo?”
“Buong katawan brad. Saka sobrang giniginaw ako.”
Hindi ako sumagot.
Napapaluha dahil sa lahat ng ayaw ko ay yung nakikita ko siyang nahihirapan. Sinuklay-suklay ko ang buhok niya at hinalikan ko siya sa noo. Inayos ko ang ang kaniyang pagkakayakap sa akin saka ko din hinigpitan ang yakap ko sa kaniya. Alam kong nasa amin ang atensiyon ng lahat ng pasahero ngunit minabuti ko na lang na huwag silang tignan sa mata. Itinuon ko na lang ang atensiyon ko kay Jino. Mas gusto kong iparamdam ang pagmamahal ko at pag-aalaga kaysa ang maramdaman ang tinging nangungutya ng mga inggit sa kung anong meron kami ng mahal ko.
Nakatulog siya habang yakap ko. Ako man ay napapaidlip ngunit minabuti kong huwag siyang sabayan. Kailangan kong manindigan para sa kaniya. Kailangan kong magiging matatag para sa aming dalawa.
“Malayo pa ba tayo?” bulong niya sa akin nang maalimpungatan siya.
Titig na titig siya sa akin. Halos maglapat na ang aming mga labi. Muli kong inapuhap ang noo niya. Lalo pa yatang tumaas ang lagnat niya.
“Malapit na brad ko. Konting tiis na lang ha?” napapaluha kong sagot.
“Nahihilo ako. Parang nabibiyak na ang ulo ko.” ungol niya.
Hindi ko na napigilan pa ang luha ko. Bumagsak na iyon s aaking pisngi. Sobrang sakit lang kasing nakikita siyang nagtitiis at nahihirapan at wala akong magawa kundi ang yakapin lang siya at halikan sa noo.
“May sakit ba ang kasama mo ‘Toy?” tanong nang lalaking nakasando ng itim.
“Oho. Mataas po ang lagnat niya.”
“May gamot ako dito.” Binuksan ng lalaki ang bag niya at inilabas ang gamot para sa lagnat at trangkaso. “Painumin mo siya ne’to para gumaling.”
“Salamat po.” Nahihiiya kong sagot.
Ibinigay ko sa kaniya ang gamot at binuksan ko ang bote ng tubig. Nang itinungga niya ang gamot ay ako na ang nagpainom sa kaniya ng tubig. Muli siyang yumakap sa akin nang nainom niya ang gamot kaya minabuti kong haplos-haplusin ang likod niya hanggang muli siyang nakaidlip.
Pagbaba namin sa bayan ng Tanay ay pinaupo ka na muna sa paradahan ng Trysikel. Nagtanong muna ako kung magkano ang pamasahe hanggang sa lugar nina Lola. Binilang ko ang nalalabi pa naming pera. Puwede pang pambili ng gamot niya at makakain. Nakaramdam ako ng gutom ngunit siya ang inaalala ko at hindi ang sarili ko. Tumabi ako sa kaniya at umakbay ako. Sumandal siya at inilagay niya ang ulo niya sa balikat ko.
“Dito ka lang muna brad ko ha? Bibili lang ako ng gamot saka ng makakain mo.”
“Sasama na ako sa’yo.” Pabulong na sagot niya.
Hinawakan niya ang braso ko.
“Mainit oh. Dito ka na lang okey? Sandaling-sandali lang mawawala ang brad mo.” Pabulong. Puno ng paglalambing.
“Promise mo balik ka kaagad ha?” parang bata lang niyang tinuran iyon.
“Oo sandali lang ako, promise.” Pinunasan ko ang pawis sa noo niya.
Mainit-init pa din siya ngunit kahit paano ay hindi na kasin-taas ng lagnat niya kanina.
“Sige na. Sumandal ka na muna diyan ha. Sandaling-sandali lang ako.”
Bumili ako ng burger at fries sa malapit na fastfood at dumaan na din ako ng gamot para sa lagnat at trangkaso. Dali-dali ko din siya binalikan. Habang naglalakad ako palapit sa kaniya ay nakita ko ang kaniyang ngiti. Pinapawi ng ngiti na iyon ang lahat ng pagod ko at hirap. Masaya na ako sa tuwing nakikita ko iyon. Nawala yung takot sa dibdib ko, pagod, antok at gutom.
Sumakay na kaagad kami ng trysikel habang sinusubuan ko siya ng French fries. Napapailing at napapangiti ang driver ng trysikel ngunit hindi na lang namin pinansin. Kinuha niya ang burger na inilagay ko sa lap niya at binuksan iyon.
“Kumain ka din ah! Kanina mo pa ako inaalagaan eh. Maayos na kahit papaano ang pakiramdam ko.”
“Para sa’yo ‘yan brad eh.” Sagot ko.
“Kumagat ka na please? Di na ako kakain kung di ka kakain.”
“O sige, isang kagat lang ha?”
“Lima, limang kagat.”
“E, di ubos na ‘yan kung lima.”
“Dalawa. Sige brad, okey na ako sa dalawa.”
“Tatlo, last deal. Tatlo na please?” sumandal siya sa balikat ko habang ang isang kamay ko ay nakaakbay sa kaniya.
“Sige okey na ako sa tatlo.”
Nilingon namin ang driver. Abala sa pagpapatakbo.
Mabilis niya akong hinalikan sa labi. Tuluyang hinigop ng halik na iyon ang antok ko at pagod.
Nagulat sina Lolo at lola sa biglaang pagdating ko. Hindi ko sinabi sa kanila ang totoo. Ang sinabi ko lang ay wala kaming pasok at namimiss ko sila. Nagdahilan na din ako na isinama ko ang barkada ko para makapamasyal. Masaya naman silang tinanggap kami. Nagpaluto agad ako sa kasambahay nila ng sopas dahil gusto kong pakainin ng pakainin si Jino.
“Bakit hindi na lang kayo nagpahatid sa driver ninyo kung busy ang Daddy mo?” tanong ni Lola sa akin.
“Gusto din kasi namin maranasan mag-commute ‘La.” Sagot ko.
“Sige na, mukhang pagod kayo. Magpahinga na muna kayo sa kuwarto at tatawagin na lang kayo mamaya kapag handa na yung pinapaluto mo.”
“Pahatid na lang ho ninyo sa kuwarto ko ‘La.” Bilin ko.
Pagpasok namin ng kuwarto ko ay ikinandado ko iyon.
Niyakap ko siya at hinalikan sa labi.
“Kumusta na ang pakiramdam ng brad ko?” tanong ko.
“Medyo ayos na din po pero giniginaw pa din ako.”
Inayos ko ang kama saka ko siya pinahiga. Hinila ko ang comforter at ibinalot ko iyon sa kaniya. Sinuklay ko ang buhok niya saka ko muling hinalikan ang kaniyang labi.
Tumayo ako at tinungo ko ang bintana. Binuksan ko iyon para pumasok ang sariwang hangin. Iyon ang wala sa Maynila. Binusog ko ang mga mata ko sa luntiang paligid. Mula sa kuwarto ko ay tanaw ko ang gate nang may kalumaan ngunit naalagaang bahay nina Lolo. Sa akin daw ipamamana iyon at iba pa nilang ari-arian kaya nga naisip kong kahit di ako makatapos ng pag-aaral ay sobra-sobra na ang magiging mana ko kina Lolo at Lola palang para mabuhay kami ni Jino. Bukas, kung tuluyan nang gagaling si Jino ay ipapasyal ko at maliligo kami sa malapit na falls.
Tumabi ako sa kaniya. Humiga ako at nagtalukbong sa comforter. Hinila ko siya palapit sa akin saka ko niyakap ng mahigpit. Hinaplos ko ang makinis at malambot niyang pisngi.
“Giniginaw pa ba ang brad ko?” bulong ko sa kaniya.
“Hindi na.”
“Ito, masakit pa ba?” Hinawakan ko ang noo niya.
“Hindi na din po.” sagot niya.
Hinalikan ko ang noo niya.
“Ito, ito at ito.” Tinuro ko ang balikat, braso at buong katawan niya.
“Hindi na din.” Nangingiting sagot niya.
Pumatong ako sa kaniya at hinalikan ko lahat iyon habang pigil siyang tumatawa dahil nakikiliti.
Naglapat ang aming katawan.
“Ito masakit pa ba ito?” inapuhap ko ang bumubukol na iyon na nararamdaman ko. Ipinasok ko ang kamay ko sa short niya at sukol na sukol ko na ang unti-unting tumitindig na iyon.
Napapangiting umiling siya.
Mabilis ko iyong inilabas sa short niya at hinalikan ang ulo nito.
Natawa siya.
“Bakit mo tinatanong kung masakit yang bird ko, may binabalak ka ba?”
“Ayaw mo ba?” tanong ko. “Huwag na nga lang at baka mabinat ka.”
“Gusto ko din eh! Baka nga lalo akong gagaling kapag may gano’n.”
“Talaga?” muli akong pumatong sa kaniya. Itinapat ko ang labi ko sa labi niya hanggang gahibla na lang ang layo.
“Amoy burger naman ihh.” Reklamo niya.
“Ikaw din kaya, amoy fries.” Sagot ko.
“Mabaho?”
“Hindi ah! Amoy masarap.”
“Ikaw din, amoy sarap kagatin.
“Sige, kung kaya mo na, kainin mo ang burger ko, kainin ko din ang French fries mo.”
“Astig ‘yan, brad.” Sagot niya.
Nagsimula sa biruan, nagpatuloy sa kilitian at nagtapos sa isang makapigil hiningang pagtatalik. Ibinagsak namin ang hapong-hapo naming mga katawan sa kama. Bago bumalik sa regular na tibok ang aking puso ay hinila niya ako at niyakap. Sa dibdib niya ako nag-unan habang hinahaplos niya ang aking likod. Ramdam kong may sinat pa ang loko ngunit di niya kinaya ang init ng aking katawan.
“Salamat sa pag-aalaga kanina ha?” pabulong.
“Wala ‘yun.” Sagot ko.
Ilang sandali pa habang nagpapahinga kami at nagbibiruan ay may kumatok. Mabilis akong nagdamit. Siya man ay natakot din.
“Sino ‘yan?” tanong ko.
“Sir, yung sopas ho ninyo” Ang kasambahay lang pala.
Pagbukas ko ng pintuan ay tumambad sa akin dala niyang ang mainit-init pang sopas. Kinuha ko iyon saka ko muling isinarado ang kuwarto.
“Kumain muna tayo bago magpahinga.”
Ipinatong ko muna sa maliit na mesa ang sopas bago ko inayos ang pinagpatong-patong na unan.
Babangon na sana siya pero pinagbawalan ko.
“Huwag ka na munang bumangon brad. Baka mabinat ka eh. Dito ka sasandal. Susubuan na lang kita.”
Natawa siya.
“Mabinat? Pagkatapos mo akong hinamon sa isang laban, iniisip mo pa ding mabibinat ako? Okey na ako brad. Ganito na lang, ikaw ang sasandal diyan at kunyari, ikaw naman ang may sakit daw ngayon. Aalagaan daw kita.”
“Sira. Wala nga akong sakit.”
“Kunyari nga eh! Ang kulit naman. Kaya nga kunyari-kuyarian lang.”
Dahil mapilit siya ay sinunod ko ang gusto niya. Inihipan niya ang mainit na sopas at sinubuan niya ako. Kaya lang natatawa ako sa kakaibang kasama ng bawat pagpapasubo niya.
“Bakit kasi may kasamang halik tuwing pagkatapos kong lunukin ang sopas. Hindi kaya mas mabusog ako sa halik niyan kaysa sa mismong sopas?”
“So, ayaw mo? Sige, kung ayaw mo e, di huwag na lang.”
“Gusto ko kaya. Kung pwede ngang wala ng sopas e, puro halik na lang.”
Pagkatapos no’n ay humiga na siya muli sa tabi ko. Niyakap ko muli siya. Ikinulong ko siya sa aking mga bisig habang paulit-ulit naming sinasabi kung gaano namin kamahal ang isa’t isa. Dahil sa pagod at puyat, sa dibdib niya ako nakatulog.
“Brad, uyyy, brad!” tinatapik niya ang pisngi ko.
Minulat ko ang mga mata ko. Mabigat ang talukap ng aking mga mata.
“Maliwanag pa brad. Tulog muna tayo.” Hinila ko siya.
Pilit kong pinapahiga siyang muli.
“Brad gumising ka.”
“bakit ba? Tulog muna tayo. Saka may sinat ka pa yata oh! Init mo kaya.” Pabulong. Nakapikit pa din ako habang hinihilan ko siya sa kamay.
“Brad ano ba. Uyyy! Nasa gate sina Papa kasama ang Daddy mo.” bulong lang iyon ngunit iyon ang nagpagising sa dugo ko.
Nawala ang antok ko.
Bumalikwas ako.
Hinawakan ko ang braso niya.
Akay ko siyang lumapit sa bintana.
“Putcha! Papunta na sila sa bahay. Siguradong si Lola ang nagsabi sa kanila na nandito tayo.”
“Anong gagawin natin?” tanong ni Jino.
Halatang natatakot siya sa Papa niya.
“Tara na.”
“Saan?” tanong niya.
“Do you still trust me?” tanong ko.
“Yes. Lagi naman akong may tiwala sa’yo. Kaya lang nandiyan na sila. Kailangan na naman ba nating tumakas? Saan na naman tayo pupunta?”
Huminga ako ng malalim. Ilang sandali lang bubuksan na nila ang kuwarto ko. Kailangan ko nang makabuo ng isang mabilisang desisyon. Hindi nila kami mapaglalayo. Hindi kami makapapayag na magtatagumpay sila sa kanilang pinaplano.
No comments:
Post a Comment