“Kay kuya Andrei!” Sa isip ko.
“Hindi ko nagustuhan ang sulat mo...” ang sabi niya sa text.
Inilatag ko muli ang cp sa gilid ng aking inuupuan na parang wala lang akong nabasa. Expected ko na kasi ang text na iyon.
Wala pang 10 segundo ay may message alert uli.
Dinampot ko na naman ang cp at binasa ang text niya.
“Hindi puwede sa akin ang desisyon mong iyan. Hindi ako papayag. Dapat ay mag-usap tayo nang mabuti. Hindi kagaya niyang gumagawa ka ng desisyon na hindi mo ikinunsulta sa akin.”
Hindi ko pa rin ito sinagot. Inilatag ko na naman ang cp ko sa gilid ng aking aking inuupuang semento.
Nakaraming text din siya. Siguro ay may dalawampo, o mahigit pa. Ngunit hindi ko na binasa ang mga ito. Alam ko naman na puro pagsasalungat ang kanyang text sa aking desisyon. At buo na ang aking pasya. Ayoko na. Habang maaga pa ay mas mabuting supilin ko na ang nararamdaman kong iyon sa kanya.
Hindi ko alam kung gaano ako katagal na nakaupo sa seawall na iyon. Tiningnan ko ang aking relo at natantiya kong humigit-kumulang sa may 30 minutos din akong nakaupo roon.
Maya-maya, nagring na ang aking cp. Tiningnan ko ang nakadisplay na pangalan. “Kuya Andrei”
Ngunit kagaya nang mga huling texts niya, hindi ko rin ito pinansin. Hindi ko ito sinagot; hinayaan lang ang aking cp na nakalatag sa sementong upuan at na mag-ring.
Siguro ay may sampong segundo o mahigit pa itong patuloy na nag-ring nangmula sa aking likuran ay may nagsalita, “Bakit hindi mo sinagot ang cp mo?”
Pamiyar sa akin ang boses na iyon. Bigla akong napalingon.
At hindi nga ako nagkamali. Si kuya Andrei. “Bakit hindi mo sinagot ang cp mo?” ang tanong niya muli.
Hindi ko lubos maipaliwanag ang aking naramdaman sa pagkakita sa kanya. May tuwang nadarama ngunit may lungkot at galit din. Para bang, “Ano to? Nananadya ba siya?” sa isip ko lang. At hindi pa rin ako natinag sa aking pagkakaupo. Ni hindi ako tumayo at hindi ako nagpakita ng tuwa na naroon siya.
Tahimik na naupo siya sa tabi ko.
“Bakit ka bumalik?” ang malabnaw kong tanong na hindi man lang siya tiningnan, nanatili akong nakayuko.
“Bakit? Ayaw mo na ba talaga akong makita? Hindi na ako tumuloy pagkatapos kong basahin ang sulat mo. Pinahinto ko ang bus at bumalik na lang dito. Sa palagay ko ay kailangan nating mag-usap.”
“Ayoko na. Suko na ako.” At naramdaman ko na naman ang pagdaloy ng aking mga luha sa aking pisngi. Pinahid ko ito.
“Akala ko ba ay maluwag sa iyong kalooban ang pagtanggap sa ginawa mong desisyon? Bakit ka umiiyak?”
“Hindi lahat nang bagay na natatangap ay nakakapagdulot ng saya.”
“Bakit mo pa gagawin ang desisyong iyan kung hindi ito nakakapagdulot ng saya sa iyo?”
“Hindi lahat na nakakapagdulot ng saya ay tama.”
“Tol.. walang batayan ang pagmamahal. Hindi ito kagaya sa pagbili ng isang bagay na dapat ay may kaakibat na specifications. Kapag tumibok ang puso mo... at nagmamahalan kayo, iyon na. Kung TV ang bibilhin mo at ang gusto mo ay ang may sukat na 32 inches at ang ibinigay sa iyo ay may 21 inches lamang, iyan ay mali dahil hindi tugma sa ibinigay mong specification. Ngunit hindi TV ang pag-ibig tol; hindi isang bagay. Isa itong damdamin na hindi kayang sukatin. Hindi mo rin ito maaaring aplayan ng rules. Hindi mo pwedeng sabihin na dapat ang nagmamahalan lamang ay mga bata, o mga matatanda, o may mga hitsura, o babae sa lalaki lamang. Hindi rin ito isang syensiya na maaari mong lagyan ng formula. Hindi rin ito isang art na dapat ay perpekto at naaayon sa iyong panlasa; ang pag-ibig ay hindi. May mga pagkakataong naiinis ka rito, may panahong kinamumuhian mo ito, isusumpa. Ang pag-ibig ay nakakabuo ng pagkatao, nakakapgdulot ng matinding kaligayahan sa buhay, nakakapagbigay ng inspirasyon. Ngunit nakakawasak din ito ng mga pangarap; ng pagkitil ng buhay, ng...” huminto siya sandali at inakbay sa akin ang kanyang kamay na may naputol na daliring nakabendahe pa“...pagputol ng kanilang daliri.”
Gusto kong tumawa sa kanyang metapora... inapply pa kasi talaga ang sariling pagputol niya ng daliri sa kanyang pag-explain tungkol sa pag-ibig. Ngunit pinigilan ko ang aking sarili huwag tumawa.
“Ang pag-ibig ay isang alegoriya; isang talinghaga. Ito ay kusang umaatake sa puso ng bawat tao nang walang babala o dahilan. Walang syensiya na umembento nito, wala pang duktor o imbentor ang naka-tuklas ng gamot para sa taong dinapuan nito. Hindi ito isang virus o bacteria. Hindi ito nakukuha sa pakikipagtlik o sa pakikipaghalikan sa mga taong mayroon nito. Hindi rin ito naililipat sa pamamagitan ng pagsalin ng dugo sa katawan ng tao. Kumbaga sa promo ng mga airlines, ito ay non-transferable, non-reroutable, non-endorsable, non-refundable, non-rebookable, non-upgradable...”
“Oo... ngunit hindi porket umibig ka, ay nasa iyo na ang lahat na karapatan. Hindi absolute ang karapatan mo sa pag-ibig. Kapag umibig ka, ang kaakibat nito ay ang responsibility mo para sa taong mahal. Ang kapakanan niya; ang kaligayahan niya. Kung ang taong iibigin mo ay nakatali na sa iba, iibigin mo pa rin ba siya? Kung ang pag-ibig mo ay nakakahadlang sa kanyang mga pangarap, igigiit mo pa rin ba ang sarili mo sa kanya? Kung ang pag-ibig mo ay nagiging pabigat lang sa kanya, ipagsiksikan mo pa rin ba ang sarili mo sa kanya? At ang taong mahal ko, di ba dapat ay may responsibilidad din siya sa akin? Di ba dapat din niyang itanong sa sarili kung ano ang aking nararamdaman? Kung ano ang nasa isip ko? Kung ano ang magiging buhay at kinabukasan ko sa kanya? Atsaka... tungkol diyan sa flight booking na sinsabi mo, may kaakibat na kundisyon din iyan. Kina-cancel iyan kapag nag no-show ka within 4 hours prior to departure. At nag no-show ka na. Cancelled na ang flight booking mo sa akin.” sabay tanggal ng kamay niyang nakaakbay sa aking balikat. Para talaga kaming nagpasiklaban sa aming galing sa pag-aargumento. Parang battle of the brains lang.
“Ang tindi naman! Hindi nga nagkamali ang school mo na gawin kang Valedictorian! Mas matindi pa kaysa psy-war ng militar ang mga binitiwan mong salita! Grabe, parang isang paslit lang na nambatok ng isang kapitan ng sundalo!” ang sarcastic niyang sagot.
“Hindi na ako paslit. Alam ko na ang ginagawa ko.”
“Oo nga pala... hindi ka na nga paslit. First year college na, valedictorian noong high school, academic scholar, at nangunguna ang pangalan sa honor’s list ng departamento ng engineering. Pero underage ka pa rin. Ilang taon ka lang ba? 16? Kailangan mo pa ng guardian. At ako iyan!”
“Guardian? Paanong guardian kita? Nasa malayo ka? Tapos, ibang tao pa ang ginaguardianan mo.”
“Ang ibig kong sabihin, tuloy pa rin ang relasyon natin.”
“Ayoko na kuya, ok? Huwag mo na akong guluhin pa please...”
“Hindi kita ginugulo tol. Gusto ko lang na maliwanagan ang isip mo.”
“Ano bang maliwanagan ang isip ko? Nagulo na nga eh! At lalo mo pang ginulo!”
“Mahal kita...”
Tiningnan ko siya. “Mahal mo ako? Hindi mo iniisip na may taong mas nangangailangan sa iyo? Paano ang damdamin niya? Paano ang mga taong masasaktan?”
“Tol, noramal sa buhay ang masaktan... At normal din na pagkatapos ng sakit, saya at tuwa naman ang papalit. Cycle lang iyan sa buhay. Sa buhay, hindi puwedeng puro lang saya ang malalasap mo. In the same way na hindi rin puwede na puro na lang sakit ang maranasan mo.”
“Bale-wala lang sa iyo ang damdamin nila? Kahit ikaw ang dahilan kung bakit sila masasaktan?”
“Hindi lahat ng taong nasasaktan nang dahil sa mga desisyon ko... ay obligasyon ko. May mga taong nasasaktan dahil sa kanilang sariling maling mga hakbang; dahil bahagi rin sila mismo sa dahilan. Kung si Ella ang tinutukoy mo, hindi ko siya responsibilidad. Bahagi siya sa kung ano man ang kinasasadlakan niya ngayon. Dati na niya akong minahal. Noong dumating ang isang oportunidad sa amin, nag-take advantage siya sa aking kalagayan. Wala akong magawa. Lalaki ako, nakalimot ako...”
“Oo... ngunit mas mabigat ang dahilan kung bakit mas kailangan ka niya; may anak kayo...”
“Tama. At hindi ko tatalikuran ang responsibiity ko sa anak ko. At kung papipiliin mo ako kung si Ella o ikaw... ikaw ang pipiliin ko. Mas malaki ang responsibility ko sa iyo. Ako ang dahilan ng lahat ng kinasasadlakan mo. Wala kang kamuwang-muwaang noong tinuruan kita sa mga bagay na iyon. Hindi mo alam ang magiging epekto nito sa iyo. Ngunit si Ella... alam niya ang maaaring magiging consequence ng lahat. At siya mismo ang nag-offer ng sarili niya sa akin. At ang sabi niya, kahit daw walang commitments, walang string attached, papayag siya. Ngunit ikaw... ako ang nag-iisang dahilan kung bakit nasira ang buhay mo. Ako ang dapat managot sa naging resulta ng mga ginawa ko sa iyo.”
“Iyan lang ba ang dahilan kung kaya ako ang pipiliin mo?”
“Dahil mahal kita... mahal na mahal.”
Natahimik na lang ako. hindi na ako nakasagot pa. Para tuloy gusto ko nang bumigay. Parang talo pa rin ako sa kanyang ibinigay na mga katuwiran. Ngunit naisip ko rin ang kalagayan ni Ella. At alam ko, may naramdaman din si kuya Andrei para sa kanya. At alam ko ring nagmamahalan sila. Kaya ang naisagot ko ay, “Pakasalan mo si Ella.”
Na siya naman niyang pag-alma. “Ang hirap mo namang kausapin tol eh! Puwede namang tayo pa rin eh. Kung gusto mong nand’yan si Ella, sige hindi ko siya pababayaan. Pero huwag nating putulin ang relasyon natin!”
“Bakit ano ba ang akala mo sa pag-ibig? Puwedeng tatlohan? Ganoon ba? Paano naman ako... paano ang naramdaman ko? Hindi mo ba nakikitang nahihirapan ang kalooban ko?”
“Kaya nga ikaw ang pipiliiin ko eh.”
“Hindi maaari! May pananagutan ka. May mga pangarap ka sa buhay na si Ella lamang ang puwedeng makabuo, makapagpatupad. Sa kanya ka nararapat.”
Hindi siya nakakibo.
“Pipiliin mo ako? Tapos babalik ka rin sa iyong trabaho? Tapos ano? Iiwan mo ako at magsasama kayo at tuloy ang ligaya ninyo habang ako, nag-iisip kung ano na ang ginagawa ninyo, kung nagsiping ba kayo... Ganoon ba iyon? Kung magsama naman tayong tatlo, maghaharutan kayo, magyayakapan samantalang tiisin ko ang nakikita ko sa inyo? Tapos sa pagtulog, naroon ako sa isang kuwarto samantalang kayo ay nagtabi sa isang kama sa loob ng isang kuwarto? O kung tayong tatlo naman ang magsiping sa isang kama, habang nagyayarian kayo, manood ako sa inyo at hintayin na matapos para ako naman ang yayariin mo? Ganoon ba iyon?”
“Ano ba ang gusto mo? Gusto mo bang huminto na lang ako sa aking trabaho?”
Para akong natameme sa tanong niyang iyon. Ang pagsusundalo kasi ang buhay niya. Kung sasagutin ko siya ng “Oo”, para na ring kinitil ko ang kanyang kaligayahan, ang kanyang buhay, ang kanyang pangarap. Parang lalabas na napaka-selfish ko. “Hindi ko sinabi iyan!” ang sagot ko na lang.
“Ano ba talaga ang gusto mo? Naguguluhan ako sa iyo eh.”
“Bakit ka ba naguguluhan? Simple lang ang gusto ko. Bumalik ka sa trabaho mo, at pakasalan mo si Ella!” ang pagdadabog ko.
“Ikaw nga ang gusto ko eh!”
“Ayaw ko!”
“Ok... hihinto ako sa aking pagsusundalo at dito ako maghanap ng trabaho upang palagi tayong magsama.”
“Kapag ginawa mo iyan, hihinto ako sa aking pag-aaral!” ang pananakot ko.
Napahinto siya nang sandali. “Ang hirap mo talagang kausapin tol. Tama nga... hindi ka na isang paslit. Hindi na ikaw iyong nakilala kong bata na sa kaunting panunuyo ko lang ay kaya ko nang pangitiin muli, patawahin. Iba ka na. May sarili ka nang disposisyon, may sariling paninindigan...”
“Lahat sa mundo ay nagbabago...”
“Napansin ko nga.”
Tahimik.
Maya-maya, binasag rin niya ito. “Sige... K-kung iyan ang gusto mo; pakakasalan ko si Ella. Ngunit ayokong magdesisyon sa ngayon. Gusto kong sabihin mo iyan sa akin na maluwag sa iyong kalooban; na masaya mong sasabihin ito sa harap ko, nakangiti. Bibigyan kita ng isang linggo pa. Mag-extend ako ng isang linggo dito. At sa isang linggong iyan ay pipilitin kong magbago pa ang isip mo. At kung hindi man magbago ang isip mo, sabihin mo sa akin na pakasalan ko si Ella na walang ni kaunting lungkot akong makikita sa iyong mga mata. Deal?”
Binitiwan ko ang isang buntong hininga. Fair naman ang sinabi niya. Isang linggong pag-isipan ko. “O-ok... Deal.” ang sagot ko lang.
“Good!”
Iyon lang. At dahil gusto niyang magsama pa rin kami sa iisang kuwarto sa isang linggong pananatili niya, sabay kaming umuwi sa dating nirentahan niyang villa, walang imikan. Parang ang kasama ko ay isang estrangherong noon ko pa lang nakita.
Habang kumakain kami nag hapunan, ganooon pa rin, tahimik kaming dalawa. Hindi ko siya kinibo. Hindi rin siya nagsalita.
“Mamaya, pupunta tayo sa comedy bar. Naalala mo noong nasa San Pedro City tayo? Pupunta tayo doon ha?” ang pagbasag niya sa katahimikan.
“Pagod ako. Ikaw na lang...” ang malabnaw kong sagot.
“Gusto kong sumama ka. Samahan mo ako. Hindi ako tumatanggap ng sagot na hindi.”
Hindi na ako kumibo. Wala naman talaga akong magagawa. Kahit papaano, dapat ay may respeto pa rin ako sa kanya. At naisip ko rin na siguro nga ay hindi ako dapat maging magsungit sa kanya. Sumagi sa isip ko na tama rin naman siya; kung maluwag sa aking kalooban ang tanggapin ang lahat, hindi ako dapat magkimkin ng galit, o sama sa loob.
Nag-bar kami. Kahit nagpupumilit ang aking kalooban na labanan ang sarili upang panindigan ang aking binitiwang desisyon, hindi ko maiwasang manggigil o kiligin pa rin sa kanya. Lalo na kapag ganyagn aakbayan ako at ididiin-diin ang mukha niya sa aking batok o buhok na mistulang nangigigil din sa akin. Ang hirap kalabanin ang udyok ng puso.
Noong nakauwi na kami ng bahay at matulog na, tumabi pa rin ako sa kanya sa higaan. Nag-iisa lang kasi ang aming kama sa kuwarto, matrimonial bed.
Ngunit hindi na iyong kagaya ng dati na tatagilid akong haharap sa kanya at yayakapin siya, idantay ang aking paa sa kanyang harapan. Sa pagkakataong iyon, nakatagilid akong nakatalikod sa kanya, sadyang iniusog ang katawan kahit nasa gilid na ako ng higaan huwag lang magdikit ang aming mga balat.
“Harap ka nga sa kuya...” ang malambing na sambit niya, ang kanyang braso ay inilingkis sa aking katawan sabay hila sa akin upang humarap sa kanya at mapalapit.
“Ano ba???” pagtutol ko.
“Anong ano ba? Magsyota tayo, bakit ano ba?”
“Hindi na pwede...”
“Shit! Pati ba naman iyan ipagkait mo na rin sa akin?”
Hindi ako kumibo. Ngunit pinilit pa rin niya akong hilahin. At dahil malakas siya, wala akong nagawa kundi ang tumihaya, ang aking mga kamay ay nasa aking gilid lang habang nanatiling nakalingkis ang kanyang bisig sa aking katawan.
At noong idinantay niya ang kanyang paa sa aking harapan, iwinaksi ko tio, “Arrgggghhh!” sambit ko. dumampi kasi sa aking gilid ang kanyang tigas na tigas nang pagkalalaki. Nakahubad kasi siya. Kapag ganyang natutulog kami, hindi siya nagsusuot ng kung anu-ano sa katawan.
“Sige na tol please... Nalilibugan si kuya.”
“Di magjakol ka! Problema ba iyan?” bulalas ko.
“Ayoko nga... Pahalik na lang.” sabay dampi ng labi niya sa mga labi ko. Atat na atat na talaga siya.
Hinayaan ko lang siyang humalik sa akin habang ako naman ay parang isang tuod na kahoy, hindi sinuklian ang kanyang yakap at halik. Parang ang kahalikan lang niya ay isang poste ng meralco na nakahiga.
Habang nasa ganoon siyang paghahalik at pagyayakap sa akin, hinawakan naman niya ang isa kong kamay at iginiya iyon sa kanyang pagkalalaki.
Hinablot ko ang aking kamay, pahiwatig na ayaw ko. Ngunit nagmamakaawa uli siya, “tol, please... libog na libog na si kuya. Please... Hawakan mo lang solved na ako.”
Kaya noong hinawakan muli niya ang aking kamay at iginiya sa kanyang pagkalalaki, hinawakan ko na lang ito. Nakapa kong basa na ang dulo nito, tanda na nag pre-cum na siya sa sobrang pagka-atat. At habang nanatili akong nakahawak dito, siya naman ang kumakanyod, umuungol, habang paminsan-minsang hinahalikan at sinisipsip ang labi ko. “Ang sarap tol... ahhhh!”
Ngunit hindi rin siya nakatiis, binulungan niya ako ng, “P-pasukin kita tol, ha?”
“Ayaw ko nga kuya eh! Pagod ako!”
“Ako na ang bahala... Please???”
At muli, wala na naman akong nagawa. Tumagilid na lang akong patalikod sa kanya. At naramdaman ko na lang na hinila niya ang aking short pababa, at pagkatapos ay ang aking brief.
Naramdaman kong hinaplos niya ang bukana ng aking likuran. Naglagay siya ng pampadulas. At maya-maya, bumubundol-bundol na ang kanyang tigas na tigas na pagkalalaki. At noong nakapasok na, nagsimula na siyang umungol kasabay ng kanyang pag-indayog.
Pilit kong nilabanan ang aking sariling huwag bumigay sa tawag ng laman. Alam niya, nagustuhan ko ang lahat. At noong nakapa niya ang tumitigas ko na ring pagkalalaki, nilaro niya ito sa kanyang kamay habang ang kanyang bibig ay walang humpay sa paglalaro sa aking mga labi, leeg, dibdib at ang kanyang gitnang-katawan ay patuloy sa pag-indayog.
At dahil masarap naman talagang magpaligaya si kuya Andrei, kasabay sa pagpakawala niya sa kanyang katas sa kaloob-looban ko ay pumulandit din ang katas na naggaling sa aking ari.
“Ahhhhhh!” ang sabay naming pag-ungol.
Noong natapos na siya, hinalikan niya uli ako sa bibig. Niyakap. “Mahal kita tol... mahal na mahal. Tandaan mo palagi iyan.”
Iyon ang natandaan ko sa gabing iyon. At nakatulog na ako.
Kinabukasn, araw ng pasukan, may naisip akong plano.
“Noah! Si Kuya Andrei ay nag-extend ng isang linggo pa! Nandito pa siyaaaa!” ang kunyari ay excited kong sabi kay Noah.
“Talaga Kam??? Talagaaaaaa??? Hindi niya ako matiis!!!” ang masayang biro ni Noah.
“Oo. Na-miss ka niya!” ang biro ko rin.
“Ay ganoon? Yeheeyyyy! Na miss ako ng aking prince charming!!!”
“Sabay tayong pumunta sa villa mamaya, isama natin si Brix! Sa labas tayo kakain!” ang pag imbita ko bagamat wala kaming usapan ni kuya Andrei na mag-imbita ako ng kaibigan sa gabing iyon.
Noong uwian na ng klase, alas 6 ng gabi, sabay-sabay kami ni Noah at Brix na tumungo sa aming villa.
“Kuya! Kuya! May bisita ka!!!” ang sigaw ko habang papasok na kami sa villa. Feeling masaya lang. Syempre, may bisita.
Noong nakapasok na kami sa sala, pinaupo ko silang dalawa ni Noah sa sofa at dumeretso ako sa kuwarto namin. Wala si kuya Andrei sa kuwarto kaya dumeretso ako sa kusina. May narinig kasi akong kaluskos doon.
“Kuya! May bisi—“
Hindi ko na magawang ituloy pa ang aking sasabihin. Namangha ako sa aking nakita. Si kuya na naka-apron pa at abala sa paghahanda. Sa ibabaw ng mesa ay nakalatag ang mga pagkaing masasarap, pati na ang mga paborito ko, kare-kare, fried chicken, adobo at dinuguan. At sa gitna ng mesa ay may isang candle holder na may kandilang hindi pa sinindihan.
Nang ibinaling ko pa ang paningin ko sa dingding, may streamer na nakadkit dito at ang nakasulat ay, “Special dinner sa pinakamamahal kong utol. I love you very, very much bunso!”
Mistula akong napako sa aking kinatatayuan, nakatungangang nakatingin sa kanya.
“Surprise!” ang sigaw niya, ang mukha ay mistualng walang mapagsidlan sa sobrang tuwa.
Napangiti ako. Ngunit nang sumingit sa aking isip na dapat ay turuan ko na ang aking sariling ilayo sa kanya, binura ko ang ngiting iyon sa aking mukha, sabay sabing, “M-may bisita ka, nasa sala.”
“H-ha? Sino?” ang gulat niyang sagot.
“Si Noah at Brix.”
Noong nabanggit ko ang mga pangalan nila, biglang napawi ang ngiti sa kanyang mga labi.
“At doon na tayo kakain sa labas...” dugtong ko pa.
“Bunso naman eh... di man lang ako sinabihan. Paano na yang mga niluto ko? Candle-light dinner pa naman sana sa ating dalawa lang...”
“E, di initin na lang yang mga ulam para bukas. Pwede pa naman iyan, di ba?” sabay talikod at tinumbok na ang sala na hindi ko man lang hinintay ang sagot niya. Alam ko namang wala siyang choice kundi ang sumunod.
“Magbihis na si kuya at susunod na. Magbihis na rin ako ha?” ang sabi ko kina Brix at Noah.
Noong nasa loob na ako ng kuwarto, naroon na pala si kuya. Parang bigla siyang nawalan ng gana, nanlumo baga. Nakahiga sa kama. “K-kayo na lang kaya ang lumabas?” sambit niya.
“Kami lang? Sige, kami na lang ni Brix. Si Noah dito na lang, kasama ka.”
Huh! Bakit kayo ni Brix? At bakit si Noah ang maiiwan dito sa akin?”
“Si Noah, bumisita iyan dahil sa iyo. Dahil naputol iyang kamay mo at gusto niyang makita ka, mangumusta. Si Brix ay sumama lang sa kanya. E, di magpasama na lang ako kay Brix na doon na kami kakain sa labas. At kayo ni Noah, d’yan sa inihanda mong candle-light dinner. Palitan mo na lang ng pangalan niya ang nasa streamer.”
“O sige, sige. Sa labas na tayong lahat kakain...” ang napilitan niyang sagot sabay balikwas na sa higaan.
“Kuya Andrei! kumusta ka na? Naputol daw ang daliri mo? Ano ba yan? May tama ka na nga sa katawan at heto, naputol pa ang daliri mo? Patingin naman! gusto kong makita.” ang sambit kaagad ni Noah nang nakalabas na si kuya Andrei, at hinawakan kaagad ang kamay ni kuya na na naputulan ng daliri.
“Oo... naputol. Aksidente lang.” Sagot naman niya sabay tingin sa akin.
“Gosh!” at inusisa naman ni Noah ang daliring ikinabit na may bendahe pa rin. “Mag-ingat ka palagi kuya. Iilan na nga lang kayong mga guwapo sa mundo at heto, mababawasan pa? Unfair naman iyan. Lalo na ikaw...” sabay lingon sa akin ni Noah at bumulong ng, “Hindi ko pa natikman...” at binitiwan ang isang tawang nakakaloka.
Tumawa na rin ako. Napalingon si Brix sa amin ngunit alam kong may ideya si Brix kung ano ang ibinulong ni Noah sa akin.
Ngunit si kuya Andrei ang nagtanong sa akin, “Ano raw?”
“Cute ka raw sabi ni Noah!” ang sagot ko naman.
“Ikaw talaga Noah... ang lakas mong mambola.”
“Kuya ha? Hindi po ako basketbolista para mambola. Tunay po ang aking naramdman para sa iyo, este mga sinasabi pala. Cute ka talaga, pramis!”
Tumawa si kuya Andrei ng malakas. “Ang saya palang kasama nitong si Noah!” ang sambit na lang niya.
“Gusto mo kuya, oras-oras tayong magsama?” sagot uli ni Noah.
Na lalo namang paglakas ng tawa ni kuya. “Oo ba... Kaya mo bang humarap sa mga rebeldeng Muslim at NPA sa Mindanao?”
“Ay...” napahinto nang sandali si Noha, nag-isip. “Mga guwapo ba sila kuya?”
“Bakit kung mga guwapo? Ok lang ba sa iyo kahit barilin ka nila?”
“Ay magpabaril talaga ako sa kanila kuya! Sasabihin ko, ‘Peace na tayong lahat! Huwag na kayong magbarilan. Walang idudulot na mabuti sa Pilipinas ang giyera! Lahat kayo magsihubaran! Ako na lang ang barilin ninyo! Come on guys!’ sabay tuwad.”
At walang humpay ang aming tawanan dahil kay Noah. Kung ano-anong joke na lang ang lumalabas sa kanyang bibig, at halos lahat ay patama kay kuya Andrei. Kaya, silang dalawa ang magkatabi at kami naman ni Brix na panay rin ang akbay sa akin at pa-sweet ang magpartner.
Hanggang sa pagkain kami ni Noah ang nagtabi at ang mga kaharap namin at sina Brix naman at kuya Andrei. Ang kaharap ko ay syempre, si Brix samantalang si kuya Andrei ang kaharap niya ay si Noah. Parang double date lang ang nangyari. Iyon nga lang magkaiba ang partner namin.
Alam ko, hindi nag-eenjoy si kuya Andrei sa aming setup bagamat tawa nang tawa siya sa kakengkuyan ni Noah.
Pero lalo pa siyang nagulat noong habang kumakain kami ay bigla ba naman akong sinubuan ni Brix. Ako man ay nagulat. Tiningnan ko si kuya Andrei na parang natulala rin sa nakitang ang kutsara ni Brix ay nasa harap ng aking bibig, naghintay na maisubo ko. Ganoon din si Noah, napatingin.
At syempre, para hindi mapahiya si Brix, binuka ko ang aking bibig sabay rin sa pagsubo ng pagkaing nasa kutsara niya. At pagkatapos niya akong subuan, pinunasan pa talaga niya ang aking bibig.
Alam ko, nasasaktan ang damdamin ni kuya Andrei. Ngunit to the rescue naman si Noah. Kahit hindi niya alam ang tensyong namagitan sa amin ni kuya Andrei, sumingit siya, “Akala niyo kayo lang ang marunong? Huwag kang mag-alala kuya Andrei, susubuan na rin kita.”
At doon na-distract ni Noah ang atensyon ni kuya. Tinanggap na rin ni kuya Ang isinubo sa kanya ni Noah. At pagkatapos siyang subuan ni Noah, pinunasan na rin ni Noah ang bibig ni kuya Andrei na nagpaubaya lang. “Oh, gosh!!! Di ko na kaya to!!!” ang sambit ni Noah na kinilig.
At lalo pa siyang kinilig noong siya naman ang sinubuan ni kuya Andrei at pinunasan din ang bibig pagkatapos ng pagsubo sa kanya.
Nakikinita kong kinilig nang todo si Noah sa ginawa ni kuya Andrei na lumingon pa sa akin at nag beautiful eyes na para bang sa isip lang niya ay may sinabing, “O... ang ganda ko de vuh?”
Ngunit si kuya Andrei, alam kong nagpupuyos sa selos. Lalo na noong sinubuan niya si Noah na lihim pa siyang tumingin sa akin. Alam ko ang tingin na iyon. Nababasa ko sa isip niyang ininggit at pinagselos niya ako.
Pero hindi ako kumagat. Alam ko namang scripted lang iyong sa kanya.
“Gusto mo ng inggitan sige...” sa isip ko lang sabay dampot sa kutsara ko at sinubuan ko na rin si Brix. At syempre, todo ngiti naman ang mokong na Brix lalo na noong pinunasan ko rin ang kanyang bibig.
Iyon ang eksena namin. Pa-inggitan, pa-selosan, pa-inisan. Pero alam kong talo pa rin si kuya Andrei. Kasi ako, desidido nang layuan siya.
Hanggang sa napansin kong naka-tatlong balik siya sa cr at sa pangatlong balik niya, nakita ko ang namumula at bahagyang dumudugo niyang kamay, sa likod ng palad. Marahil ay sinuntok niya ang sementong dingding ng kubeta.
Noong bayaran na, humugot ng pera si kuya Andrei upang ibigay sa waiter. Ngunit nang nakita ito ni Brix, tumayo siya at, “Ako na po ang magbayad Sir Andrei... taya ko po ito para sa inyo ni Alvin.” “Sir” kasi ang tawag ni Brix kay kuya Andrei simula noong pinakitaan niya ito ng baril at nalamang isang kapitan ng sundalo ang alam niyang kuya ko.
“No-no-no-no! ako ang magbayad. Lakad namin ni Alvin ito at ako ang taya.”
“Ako na po sir, please... Taya ko na po. pagbigyan niyo na po ako.”
“Hindi. Ako ang dapat magbayad...” ang paggiit ni kuya Andrei. At nakikipagtaasan pa talaga siya ng pride.
Kaya doon na ako sumingit. “Siya na ang magbayad kuya... Nag-promise siya sa akin na i-treat niya tayo. Next time ikaw naman.”
At wala na siyang nagawa kundi ang magpaubaya.
Iyan ang isa sa mga nagustuhan kong ugali kay kuya Andrei. Ayaw niyang may mapahiya, ayaw niyang may masaktan. Kung iba pa iyon, sa nakita niyang ginawa ni Brix na pagpapasweet sa akin, baka nag-walk out na, nang-insulto, o ba kaya ay gumawa ng eksena, o nagwala... Pero siya, hindi. Halos sumabog man ang kanyang kalooban sa sama ng loob, tiniis niya ang lahat at nakikisakay sa agos ng kasiyahan ng mga kasama, inilihim ang tinitimping sama ng loob. Isa iyan sa mga hinahangaan ko sa kanya. Isa talaga siyang na sundalo. Matindi ang disiplina sa sarili.
Ang sunod naming pinuntahan ay ang park. Doon, umupo ako sa bangkong sementong nakaharap sa see-saw, swing, at slide. Tumabi sa akin si Brix. Habang inakbayan niya ako, inilingkis ko naman ang aking braso sa kanyang beywang. Sa aming ayos, para kaming isang tunay na magkasintahan talaga.
Syempre, matutulis ang mga tingin sa akin ni kuya Andrei. Ngunit binale-wala ko iyon. At lalo ko pang ipinakita sa kanya ang pagsukli ko sa mga pagalalandi sa akin ni Brix na ang kulang na lang ay ang maghalikan kami sa publiko.
Pero matatag pa rin si kuya Andrei. Ang ginawa niya ay binato si Noah ng buhangin at naghabulan sila sa plaza. Hanggang sa humantong sila sa seesaw at pagkatapos, sa swing naman at kandong-kandong na niya si Noah. Naging sweet na rin sila sa tingin ko. Kitang-kita ko ang matinding saya at kilig ni Noah.
Ngunit alam lang ko, sa loob-loob ni kuya Andrei halos sasabog na ang selos niya kay Brix. Alam kong tiniis lang niya ang sarili upang huwag maging kill-joy sa lakad naming iyon.
Pagkatapos naming mamasyal, hinatid kami nina Noah at Brix sa villa. Kotse kasi ni Brix ang gamit niya sa aming pamamasyal. Saglit na pumasok sina Brix at Noah sa looban ng villa, sa may loan at noong natapos ang beso-beso ng mga good night-good night namin at nakaalis na ang kotse nila, doon na ako kinumpronta ni kuya. “Brix ha... nanligaw ba talga sa iyo ang mukhang puganteng iyon?”
“Kuya... hindi pugante si Brix. Maaring noon ay bad boy iyan at may dalawang taon ding nahinto sa pag-aaral dahil sa pagka-spoiled at mga bisyo ngunit nagbago na po siya. At ito ay dahil sa akin...”
“Ah... may mahabang kuwento. At bakit ngayon ko lang nalaman ito?” ang sarcastic niyang tanong.
“Kasi po... nasa malayo ka. At mahirap naman siguro para sa akin kung ang mga detalye ng aking ginagawa oras-oras ay kailangan kong isulat at i-email sa iyo. Paano pa ako makapag-aral niyan?”
“Hindi ako papayag na siya ang magiging kasintahan mo.” Ang deretsahang sagot niya.
At marahil ay sa inis ko sa narinig, ang naisagot ko ay, “Kuya... huli na ang lahat dahil boyfriend ko na iyong tao.”
“Alam kong scripted lang ang lahat sa inyo. At alam ko ring gusto mo lang akong pagselosin. Kaya itigil mo na iyang pang-iinis sa akin dahil hindi ako kumbinsido sa drama ninyo.”
At doon parang tumaas ang aking pride. “Gusto mo ba talaga makakita ng prueba upang maniwala ka na tunay nga kaming magkasintahan ni Brix?”
“Kahit anong pruweba pa ang ipakita mo, bistado na kita. Scripted ang lahat. Hindi kapani-paniwala.”
At doon ako lalong na-challenge. “Ok... ipakita ko sa iyo kung talagang scripted. Ikaw ang bahalang humusga.” sabay hugot sa aking cp at dinayal ang number ni Birx. At noong may sumagot na sa kabilang linya, “Nasaan ka na?” ang sambit ko. Sinet ko talaga sa speaker phone ang cp ko para marinig niya.
“On the way na pauwi... bakit?” sagot ni Brix
“Puwede bang bumalik ka? May gustong makita si kuya Andrei...”
“Ah... O-ok. Ok...”
Wala pang 20 minutos ay nakabalik na ang kotse ni Brix. naroon din si Noah at sabay silang lumabas ng kotse. Kitang-kita nmin sila sa terrace ng villa.
“A-ano po iyon, Sir Andrei?” ang tanong agad ni Brix noong nasa terrace na rin sila.
Ngunit hindi pa man nakasagot si kuya Andrei, sinalubong ko na si Brix at walang pasabing niyakap at hinalikan siya sa bibig.
Ramdam ko ang pagkagulat ni Brix na hindi magawang yumakap sa akin dahil sa matinding pagkabigla. Ngunit talagang siniil ko siya ng halik at tinagalan pa ito hanggang sa naramdamn ko ang mga kamay niya na yumakap na rin sa akin at gumanti na rin sa paglalaro ng bibig at dila ko sa mga labi niya. Naghalikan kami na walang pakialam ang mga natulalang sina Noah at si kuya Andrei.
Noong kumalas na ako, deretsahang sinabi ko ka kuya, “Kuya Andrei... ipakilala ko sa iyo ang boyfriend ko, si Brix.”
Ramdam ko ang pagkagulat ni Brix sa kanyang narinig. Napatingin siya sa akin at napangiti ng hilaw.
Ngunit sinuklian ko na lang ang ngiti ni Brix sabay hawak sa kanyang kamay.
Kitang-kita ko naman sa mga mata ni kuya Andrei ang hindi maipaliwanag na expression Tila may galit, may lungkot. Mistula siyang na-shock, hindi agad nakapagsalita, hindi makagalaw-galaw.
“Kuya... boyfriend ko, si Brix.” Ang pag-ulit ko.
At doon, parang sinabuyan siya ng malamig na tubig at iniabot ang kamay niya kay Brix sabay sabing, “C-congratulations. A-alagaan mo na lang ang utol ko. Ayokong makikitang nasaktan siya, umiiyak.” ang sambit niya.
Pansin ko naman ang paglaki ng mga mata ni Noah, ang dalawang kamay ay itinakip sa kanyang pisngi at nakabuka ang bibig na parang sumigaw ang isip ng “OMG! OMG!!!” hindi makapaniwala sa bilis ng mga pangyayari.
“I-iyan lang ang gusto kong malaman Brix... maaari na kayong umalis.” Ang halatang malungkot na boses ni kuya Andrei.
“S-salamat po Sir. Opo, promise po... aalagaan ko ang utol ninyo. Makakaasa po kayo sa akin. Ang sagot ng nataranta pa ring si Brix. At baling sa akin, “Good night love!” sabay dampi ng kanyang bibig sa mga labi ko.” At love pa talaga ang itinawag niya sa akin.
Iyon lang. At sabay sa pagtalikod nina Brix at Noah ay tumalikod na rin si kuya Andrei ng walang pasabi, timumbok ang kuwarto namin. Nararamdaman ko, mistulang pinunit sa matinding sakit ang kanyang puso. Parang gusto ko tuloy umiyak sa aking ginawa.
Noong sinundan ko siya sa loob ng kuwarto, nakahiga na siya sa kama. Ni hindi man lang siya naghubad ng damit na kagaya niyang nakagawian. Ni ang sapatos niya ay nakasuot pa rin sa kanyang mga paa. Nakatihaya siya, ang kanyang braso ay ipinatong sa kanyang mga mata.
Nilapitan ko siya, “T-tanggalin natin ang sapatos mo kuya...” ang nasambit ko.
Ngunit hindi siya kumibo. Tinanggal ko pa rin ang mga ito, kasama na ang medyas.
Hindi pa rin siya gumalaw. Parang wala lang nangyari.
Humiga na lang ako sa tabi niya. Hindi ko na rin tinanggal ang aking damit. Hindi ko lubos maisalarawan ang aking naramdaman sa napakabilis na mga pangyayari. Pakiramdam ko ay piniga piniga rin ang puso ko sa nakitang reaksyon ni kuya Andrei sa aking ginawa.
Nanatiling walang kibo at hindi gumalaw si kuya Andrei. Tumagilid akong paharap sa kanya. Pinagmasdan ang kanyang anyo. At dahil nakabukas ang lampshade sa magkabilang gilid ng aming higaan, doon ko napansin ang mga luhang dumaloy sa pisngi ni kuya Andrei. Umiiyak siya!
Sa pagkakita kong umiyak siya, naramdaman ko na lang na pumatak na rin ang aking mga luha. Sobrang naawa ako sa kanya. Ang isang napakatapang na sundalo ay umiyak nang dahil lamang sa akin. Gusto ko siyang yakapin. Gusto kong sabihin sa kanya na tama siya, scripted lang ang lahat dahil siya pa rin ang mahal ko.
Ngunit pinilit kong patigasin ang aking puso. Isiniksik ko sa isip na kapag ginawa ko iyon, na yakapin siya at suyuin, ako rin ang magdusa sa bandang huli, lalo na kapag bumalik na siya sa kanyang trabaho at magsama sila ni Ella. At syempre, kapag nagkaroon pa sila ng anak. Lalo lang akong magdusa. “Wala akong choice...” ang bulong ng isip ko
Tumagilid na lang din akong patalikod sa kanya. Kagaya niya, lihim din akong umiiyak at humihikbi.
Iyon ang huling natandaan ko sa gabing iyon.
Kinabukasan sa paggising ko, nakahanda na ang lahat sa mesa. Tinakpan ang mga ito at nang buksan k, naroon ang lahat ng mga paborito kong ulam na inihanda niya sa naudlot naming candle dinner sana. Halatang bagong init lang ang mga pagkain.
Ngunit nawala na ang kandila. Nawala na rin ang streamer sa dingding.
“Kuya! Kuya!” ang sigaw ko.
Ngunit walang kuya Andrei na sumagot. Lalabas na sana ako upang hanapin siya sa terrace noong napansin ko ang isang sulat na nakatupi sa ilalim ng plato.
Dinampot ko ito at binasa.
“Dear Tol... maaring sa pagkabasa mo nito ay nasa bus na ako. Lihim akong umalis dahil ayokong gisingin ka at ma-istorbo ang tulog mo. Hinanda ko na ang almusal mo. Kumain na rin ako. Ang ulam iyan kagabi na hinanda ko sa ating exclusive na candle-light dinner sana na naunsyami dahil may iba ka palang plano sa gabing iyon. Di bale... ok lang sa akin. Lagi namang ganyan. Simula pa noong bata ka pa, lagi namang ako ang nagpaparaya, di ba? Paano, sobrang spoiled mo. Sobrang mahal ka ni kuya.
Pasensya ka na rin na hindi ko na tinapos ang isang linggong pananatili. Alam ko, hindi na ito kailangan. Ang dahilan ko lang naman ng pananatili ng isang lingo ay upang kumbinsihin ka na magbago ang iyong desisyon. Ngunit talo ako. Sa giyera at sa mga tama ko sa bala ay hindi ako napaiyak, sa iyo lang. Ang una kong pag-iyak ay nang nagkalayo tayo noong paslit ka pa lamang. Ang pangalawa kong pag-iyak ay kagabi... noong nakita kang kahalikan mo si Brix...
Aaminin ko, labis akong nasaktan. At hindi ko akalain na aalis akong masakit ang kalooban. Mas masakit pala kapag ang sibat ng pag-ibig ang tumama sa puso kaysa bala ng mga kaaway. Ngunit ano ba ang magagawa ko? Palagi mong sinasabi sa akin na malaki ka na, na may sarili ka nang pag-iisip at paninidigan, na kaya mo nang tumayong mag-isa sa buhay. Kung dati ay inihalintulad lamang kita sa isang inakay, ngayon, isa ka nang ganap na ibon... at napakatalinong ibon pa. Malayang nakakalipad, siguradong sigurado sa mga lugar na kanyang tatahakin sa buhay. Alam mo, noong bata ka pa, nangarap din ako na sana ay lumaki ka na, katulad ko upang libre na tayo, isasama kita kung saan ako tutungo. Ewan kung natandaan mo pa ang isang beses na tinanong kita kung ano ang gusto mong maging kapag lumaki ka na. At ang sagot mo ay ‘Wala, basta lagi ko lang nakakasama ang kuya ko’. Doon ako sobrang naantig. Kasi alam ko, sa mga panahong iyon, mahal mo na ako, iniidolo mo ako. Kaya nasabi ko sa sarili ko na kapag lumaki ka na, palagi kitang gabayan, palagi kitang pupuntahan at dalawin kahit saan ka man naroon, palagi kitang isasama. Ngunit ngayong malaki ka na. Aaminin kong may tuwa akong naramdaman dahil ang batang makulit na palagi kong niloloko ay isa nang ganap na binata at napakatalino pa. Ngunit masakit din pala ang dulot na pagbabago. Kasi... sa paglaki mo, kagaya ng isang ibon na lumayo sa kanyang pugad at pinanggalingan, lumayo ka na rin sa akin. Ang akala kong pangarap na sinabi mo na lagi kang nasa piling ko ay nagbago, pinalitan ng pangarap ng kalayaan. Hindi kita masisisi... ikaw rin ang nagsabi na sa mundo, ang lahat ay nagbabago. Ngunit hindi para sa akin. Ang pagbabago ko lang ay sa aking anyo, sa aking pag-iisip. Ngunit hindi ang ang puso ko. Kung gaano kita kamahal noong bata ka pa, kung gaano ako kasabik na mayakap ka at mahagkan, lalo pa itong tumindi sa paglipas ng panahon. Palagi kitang hinahanap-hanap. Nasa gitna man ako ng giyera, kapag sumingit sa akin ang mga alaala natin, ang mga harutan at kulitan noong bata pa tayo, nawawala ang takot ko. Lalo lumalakas ang loob ko, lalong tumapang dahil iniisip ko na kapag buhay ako, makikita na naman kita. Ikaw ang inspirasyon ko. Sa tindi ng hirap at pagkadelikado ng trabaho ko, ang mukha mo ang laging sumisingit sa isip ko.
Ngayon... malaki ka na. Masaya akong nakitang nakakatayo ka na sa sarili mong mga paa bagamat may dulot rin itong sakit na malamang nagbago na ang pagmamahal mo sa akin. Ngunit sa sinabi ko na, ano ba ang magaagwa ko? May sarili ka nang pag-iisip, may sarili ka nang paninidigan. May iba ka nang mahal...
Good luck na lang sa iyong relasyon kay Brix. Hindi man isang lalaki ang pangarap kong magiging katuwang mo sa buhay dahil gusto kong ako lang dapat ang lalaki sa buhay mo, wala akong magagawa kung iyan ang desisyon mo. Sana lang ay kung mahal ka nga niya, malampasan niya ang pagmamahal kong ibinigay sa iyo. Sana ay hindi ka niya paiyakin... hindi ka niya lolokohin. Ayokong nasasaktan ka. Ayokong umiiyak ka dahil kapag nangyari iyan, masasaktan din ako.
Uulitin ko, mahal na mahal ka ni kuya...
Oo nga pala, tinawagan ko na si Ella. Sinabi ko sa kanyang babalik na ako at handa ko na siyang pakasalan, dahil iyan ang gusto mo. Tuwang-tuwa siya at gusto niyang ipaabot sa iyo ang kanyang buong-pusong pasasalamat. Ano man ang magiging plano naming petsa ng kasal, ititext ko na lang sa iyo. Ang nagmamahal mong kuya, -Kuya Andrei-
Hindi ko na nagawang itupi pa ang sulat niya. Kusa itong nalaglag sa sahig galing sa aking kamay na hindi ko namalayan. At kasabay ng pagbagsak ng sulat na iyon sa sahig ay ang pagsilaglagan din ng aking mga luha. Halos hindi ako makahinga sa sobrang sakit na aking naramdaman.
Isinubsob ko ang aking ulo sa mesa at pinakawalan at humagulgol sa matinding sama ng loob.
Walang humpay ang pagdaloy ng aking mga luha...
(Itutuloy)
No comments:
Post a Comment