mambabasa. May ilang
linggo na rin ang nakalipas simula
nang swerteng matisod ko ang
page na ito dala ng kagustuhan
ko na makahanap naman ng ibang
mapaglilibangan maliban sa
kantutan sa naglipanang mga porn
sites online at siyempre sa
kalibugan na rin. Medyo
nakakasawa na kasi pare-parehong
posisyon, iisa rin lang naman ang
ending. Tamod dito, tamod doon!
Hay.... Hehe.
Noong una, medyo iniisnab ko pa
ang mga page na ganito kasi
parang walang kwenta ang
magbasa ng mga kwentong
kalibugan. Isip ko noon na mas
masarap naman talaga ang totoong
sex kaysa sa magbasa tungkol dito.
Alam n'yo naman siguro ang ibig
kong sabihin, 'di ba?
Ngunit sa kakabasa nang kakabasa,
maganda rin pala ang karanasan
na ganito kasi pati imahinasyon at
libog, nagsasama. Pamatay na
kombinasyon! Ang ending para sa
akin, lawa-lawang tamod sa
katawan bukod sa walang puknat
na precum. Hirap nga maglaba ng
briefs kinabukasan, kasi naninikit
ang tamod sa hibla ng tela.
Hahaha!
Pero para mabalik sa usapan,
napagdesisyunan ko na magbahagi
ng sarili kong mga karanasan sa
angkan ni Adan.. Hehe. Wala, di
maiwasan eh. Sadyang ipinanganak
na malibog sa isip at sa gawa, eh.
(Mas pinili ko ang sumulat sa sarili
nating wika kasi sa tingin ko mas
nakakalibog at mas mayroong
dating ang kwento kung sa Tagalog
isusulat. Sinikap kong maging
inpormal o konbersasyunal ang
dating na aking panulat dahil alam
ko hindi ako nagsusulat para sa
sarili ko. Siyempre, nariyan kayong
mga 'target audience,'
ika nga nila sa teknikal na panulat.
Mayroon na ngang nagsabi na ang
pagsusulat ay paraan upang hindi
lamang makaintindi kundi pati na
rin ang maintindihan.
Magkagayunman, pagpasensyahan
n'yo na kung may naihalo akong
manaka-nakang Ingles. Bilingual
naman tayo, eh. Isa pa, may mga
ideya talaga sa Ingles na hindi
maisasalin sa wikang Tagalog. Kung
maisalin man ay pihadong hindi
magiging akma at pasok sa panlasa
ng mambabasang malilibog tulad
ninyo - at ako na rin siyempre.
Pagpasensyahan nyo na rin kung
medyo mahaba-haba akong
magsalaysay o mangusap dito kasi
talagang hilig ko lang din ang
sumulat. Bigong manunulat, eh.
Hindi man maging lubusang
Tagalog ang aking paraan ng
panulat, sana'y magustuhan ninyo.
Idagdag na rin ninyo sa inyong
talaan ng pagpapasensyahan ang
katunayan na ito ang una kong
pagkakataong makibahagi sa inyo.
Kaya maaaring magkaroon kayo ng
mga pagtutol o bayolenteng
reaksyon patungkol sa paraan ko
ng pagsulat. Magkagayunman,
tatanggapin ko ang inyong
positibo't negatibong mga puna.
"It's all good!" sabi nga nila sa
Ingles.
Ang mahalaga, tigasan kayo. At
gaya din diumano ng sinabi ng
isang pilosopong sa Gresya nung
minsang tanungin siya ng isang
bata kung tama ba ang
pakikipagtalik ng isang lalake sa
kapwa nito lalake (pina-paraphrase
ko lang, mga kaibigan) : "... Hindi
na mahalaga kung magtalik man
(ang lalake sa lalake). Ang mas
mahalaga ay kung may positibong
mangyayari matapos ng kanilang
pagniniig..." Astig 'di ba?
Kung kaya naman, kahit na hindi
ko man magawang pisikal na
makaniig kayong lahat na malilibog
na mambabasa, halina't pagniigin
natin ang ating mga isipan. At
kayo na ang bahala kung kapulutan
man ninyo ng aral ang kwento ko.
Hahaha!
Ngayong tapos na ang mga
pasakalye ko, umusad na tayo sa
storya.)
Ako nga pala si Eric (panagong
pangalan lang 'yan). Maliit lang
ako. 5'4" ang taas, kung matatawag
bang taas 'yun. Kung naniniwala
kayo sa mga sabi-sabi, ang sabi
kasi nila kung anong iniliit ko, siya
namang kinagwapo ko. Sabi ko
naman, talagang ganoon ang
buhay. 'Di mo kayang angkinin
lahat ng mga pisikal na katangiang
gusto mo. Pero sa pa-humble
effect, mga nangungusap na mga
mata, at angking killer smile ko
(daw), marami na akong napataob,
napaluhod, at napadapang mga
babae at lalake. (Heheh!) Moreno
ako pero makinis at pantay-pantay
ang kulay. Matangos ang ilong.
Malalim ang mga mata pero
mahahaba ang pilik mata. Walang
gaanong bakas ng taghiyawat. May
gaotee - na pambrotsa. May
dalawang maliliit na peklat: isa sa
may puno ng ilong at isa sa
kanang kilay. Resulta ng pakikipag-
away nung binata pa. May dimples
ako. Oist! Pinaghirapan kong
hulmahin ang mga 'yan pagkaraan
ng ilan-daang libong mga ngiti.
Simula't-sapul, bilugin ang
katawan ko. Hindi payat at hindi
rin masyadong mataba. Tama lang.
Masarap yakap-yakapin lalo na sa
mga panahong maulan at malamig.
'Yung tamang pam-boyfriend diyan
sa kanto o kaya katrip sa talahiban!
Hehehe
Ngayong may ideya na kayo kung
ano ang itsura ko, pihitin naman
nating pabalik ang oras sa
panahon ng aking kamusmusan...
Bata pa lang ako noon, siguro mga
5 o 6 years old, nang mapansin ko
ang kaibahan ng babae sa lalake.
Pareho kong nagugustuhan tingnan
at obserbahin mga pinsan kong
babae at lalake at pati mga
kapitbahay ko noon, di nakaligtas
sa mapanuri (at bastos?) kong mga
mata kahit paslit lang ako noon.
Ang mga babae ay may kakaibang
gawing nakapagpapataba ng puso.
Magaganda. Kaaya-ayang tingnan.
Masarap kausapin at asarin.
(Hehe!) Ang mga batang lalake ang
ginawa kong sukatan ng kung ano
at alin ang wala akong meron sila.
Minsan nakakainggit kasi ganito
sila o kaya nama'y ganoon sila.
Sana mayroon akong ganoong
magagandang aspeto nila. Alam ko
lang na nararamdaman ko lang ang
mga bagay na 'yon pero 'di ko
pinapansin. Pero natuto rin akong
tanggapin ang meron ako
kalaunan. Importante lang sa akin
ang makaalam at makaunawa,
bagay na dala ko pa rin hanggang
ngayon. Siyempre naman bata lang
ako noon at wala pang kamuwang-
muwang.
Kung makikita n'yo ako noon, ako
'yung cute na cute na batang
masayahin, palatawa, malaro. Pero
mayroon ding pagkakataong nanaig
sa akin ang pagkamatahimik,
mapagmasid, at pala-isip kasi
kapag bata ka pa punung-puno ka
ng kamanghaan sa lahat ng bagay.
Gusto mo malaman ang "paano,
bakit, saan, at kailan" ng mga
bagay-bagay. Pero hindi ako
gaanong palatanong. Maaga kong
nalaman sa pagmamasid sa mga
nakatatanda na maikli ang
pasensya nila at agad nayayamot
kapag may batang nagtatanong
nang nagtatanong sa kanila.
Mausisa pa man din ako noon. Pati
na rin ngayon, ugaling nadala ko
mula pagkabata. Madalas silang
umiiwas at pilit iniiba ang usapan.
Kung kaya naman, kapag may gusto
akong malaman ay ako na mismo
ang gagawa ng paraan para dito.
Sa abot lang naman ng aking
makakaya.
Nakatira kami sa kapatagan ng
Gitnang Luzon, ang Pampanga. Dito
na pinili ni Mama at Papa na
manirahan sapagkat ayaw mawalay
ng Mama ko sa Tita kong
nakapangasawa ng Capampangan.
Magaganda ang lahi ng mga
Capampangan. Palibhasa'y mas
maraming nanirahang mga Kastila
sa Pampanga noong unang
panahon. (Tingin ko lang naman.
Bakit? May History Major o
historian ba diyan sa inyo?)
Nagkaroon tuloy ng paghahalo ng
mga lahi at pagkagaganda ng mga
kinalabasan. Pero hindi kami
Capampangan. Sabihin na nating
nag-ugat ang angkan namin sa
Kabisayaan.
May halo ring Kastila ang pamilya
ko sa parehong magulang,
parehong mayayaman sa lupa at sa
lupa lang naman. Pero mas nakuha
ko yata ang dugong Aeta kaysa sa
Kastila. Marami akong mga pinsan
sa mother's side na dumadalaw o
kaya naman ay humihingi ng
tulong sa mga magulang ko noon.
Maalwan pa ang kinalakihan kong
estado ng pamilya namin noon,
tulong lang nang tulong si Mama.
Matatangkad at matitipuno ang
mga kalalakihan dahil banat sa
trabaho sa probinsya; magaganda,
mahihinhin, at magigiliw ang mga
kababaihan, tanda ng pagpapalaki
nila noon sa mga kabataang
daligita sa probinsya.
Subalit may isa akong pinsan na
kakaiba sa paningin ko. Si Kuya
Richard ('di niya tunay na
pangalan), anak siya ng Tita
Neneng ko na nakapangasawa ng
Capampangan. Noong mga
panahong iyon, nasa edad biente
pataas na si Kuya Richard.
Kumpara sa iba kong mga pinsan,
maputi siya dala na rin sa
kadahilanang maputi si Tita at si
Tito ay kitang-kitang may lahing
Kastila. Maputi, matikas ang
pangangatawan, may mahahabang
alon ang kulot ng kanyang maitim
na buhok, mapupungay ang mga
mata, matangos ang ilong, mamula-
mula ang pisngi at likas na
mapupula ang mga labi. 'Yan ang
mga katangiang nakatawag ng
pansin ko sa kanya. Sa madali't
sabi, gwapung-gwapong lalake si
Kuya Richard. Para sa akin noon,
siya na ang pinakamagandang
lalaking nakita ko sa buhay ko
noon. Sabi ko sa sarili ko siya na
ang idol ko. Pero tinatago ko lang
ang paghanga ko noon kasi, hindi
pa ako artikulado o 'yung
marunong magsabi ng naiisip o
nararamdaman. Sa katotohanan,
gusto ko noon na maging siya.
Paghanga, ba? Gusto kong
malaman kahit isang araw kung
ano ang pakiramdam na maging
isang Richard. Walang halong
malisya. Wala akong kamalay-malay
na may tinatago palang kalibugan
sa balat ang pinsan kong ito.
Madalas ako kina Tita noon dahil
may colored TV sila at may family
computer. 'Yung sinaunang modelo
na kapag sinalpak mo 'yung bala,
ang lalabas sa TV ay mga
makakapal at gumagalaw na mga
linya sa screen. Aliw na aliw na ako
noon sa mga ganoong bagay. Isa
pa, masarap magluto si Tita at iba
siya kumpara sa sarili kong ina.
Mahaba ang pasensya at saka hindi
siya ganoon kastrikto. Sa ibang
pakahulugan, cool na cool siyang
nanay. Noon pa nga, hinihiling ko
na sana siya na lang ang naging
nanay ko kasi gusto ko sana maging
kasing-puti nila. Haha! Asa pa ako,
eh no? Buti na lang at nalagpasan
ko na ang pag-iisip ng ganoon.
Maganda rin kaya ang maging kulay
tsokolate. Masarap pa!
Nag-umpisa ang araw ko na 'yon
nang may ka-inosentihan ng
kabataan ngunit nang matapos ang
mga sandaling iyon, hindi na ako
kagaya ng dati.
Naglalaro kami ng habulan noon
ng mga pinsan kong kasing edad
ko sa garahe nina Tita. Doon naka-
garahe ang dyip nila.Pumapasada
kasi ng pampasaherong dyip noon
si Tito Rod. Suot ang aming mga
tsinelas hanggang sa aming mga
braso't siko, habulan kami nang
habulan. Sigawan pa nang
sigawan. Ang ingay namin noon,
naalala ko. 'Di ko na namalayan na
lumabas na pala ng bahay nila ang
idol kong si Kuya Richard.
Nakikipaglaro din sa amin at
ginugulat kami kapag saktong
napapalapit ang takbuhan namin
sa kanya. Paano? Habang nakaupo
siya sa may pintuan nila,
dudukwangin niya ang sinumang
mapalapit sa kanya, lalake man o
babae, at saka niya kikilitiin o kaya
naman igagasgas ang patubo
niyang balbas sa leeg namin.
Maliban sa akin. Ewan ko ba kung
bakit niya nagawang kagatin ang
leeg ko. Siguro nadala na rin siya
ng sobrang tuwa niya. Napasigaw
ako sa pagkagulat, hindi man lang
sa sakit. Bumakas ang pamumula
ng kinagat niya sa puno ng leeg ko
kaya napaiyak ako!
"Hala! Lagot ka na n'yan, Kuya
Richard sa mama ni Eric,"
pananakot nila sa kanya.
"Hindi yan. Paborito ko kayang
pinsan 'tong si Eric. 'Di ba, Ric?"
sabay binaling ang tingin sa akin.
Nakakainis ang ngiti niyang
demonyo kung makaasar.
Hindi ako makasagot kasi iniisip ko
na hindi ko rin sigurado kung bakit
ako napaiyak eh samantalang
kinagat lang naman niya ako at
saka laru-laro lang naman iyon.
Tumawa lang siya.
"Sige. Sige na. Mauna na kayo.
Ipapasok ko lang 'to sa loob," sabay
turo sa akin.
Nagsitakbuhan naman ang mga
tinamaan-ng-magaling kong mga
kalaro at ipinagpatuloy ang laro
namin. Iniwan ako samantalang
ako naman ay kinarga ng pinsan ko
sa loob ng bahay. Nakatuon ang
pansin ko sa kinagat niya noon at
sa pagpasok namin sa loob ng
bahay nila. Narinig kong papalayo
na nang papalayo ang mga boses
nila kasabay ang biglaang tunog ng
kandado sa pinto. Sabay tingin ko
sa doorknob. Kulay ng ginto ito na
maganda ang pagkasabay sa
berdeng kulay ng pintuan, ang mga
kulay ng pera sabi nga nila. Dinala
niya ako sa sopa sa sala nila.
Hawak-hawak pa rin ng aking
kanang kamay ang leeg ko.
Pakiramdam ko kasi parang naiwan
yata ni Kuya Richard ang ngipin
niya.
Nang ibaba niya ako at makaupo
na kami, basta na lang niya akong
hinalikan sa pisngi. Nabigla ako,
nanlaki ang mga mata.
"Diyan ka lang muna Ric ha?
Kukuha lang ako ng malamig na
bimpo para diyan," saka siya
pumunta ng kusina. Nakangiti pa
rin ang mokong.
Ako naman ay 'di makagalaw sa
pagkabigla at pagtataka. Sa loob-
loob ko, "Wow!" Hindi pa ako
marunong magmura noon. Pero
kung alam ko lang kung paano,
nakapag-"Shit!" na sana ako. Kasi
hindi ko naman lubos
maintindihan kung bakit
nagustuhan ko ang halik niya sa
pisngi ko. Tama ba 'yon? Lalaki rin
si Kuya. Bakit niya ako hinalikan?
Ewan. Ang weird-weird kasi sa akin
ang ganoon. Sa alaala ko, wala
pang lalakeng humalik sa akin sa
pisngi. Kahit si Papa hindi ako
nahahalikan kasi nasa Saudi daw
siya. Pangalan pa lang mukhang
malayo na. Kahit pa ng mismong
Kuya Jon ko. Lalo na 'yon! Panay
lang kaming asaran at nag-aaway
'nun. Si Mama lang ang
nakakagawa 'nun sa akin bagay na
naghantong sa akin upang isipin
na babae sa lalake lang ang
katanggap-tanggap na moda ng
halikan. (Susme! Kay laking
kasinungalingan pala iyon,
nalaman ko kalaunan.)
Nilinga ko ang loob ng kabahayan.
Bakit parang walang ibang tao?
Nasaan sina Tita Neneng ko at si
Tito Rod? Wala rin ang pinsan kong
si Jemjem, bunsong kapatid ni
Kuya Richard na ka-edad ko.
Magkakasama siguro silang
lumabas. Magkahalong kilig at kaba
ang naramdaman ko nung makita
ko namang papalabas na ng kusina
si Kuya.
"O, Ric. Musta na yan?" nginuso
niya ang leeg ko.
"Wala! Ayos lang," ang sabi ko.
Siyempre, feeling big boy naman
ako.
"Heheh. Kaya kita paboritong
pinsan, eh. Halika, lapit ka dito
para mapunasan na 'yan," astig
niyang paanyaya sa akin.
Lapit naman ako. Pero dahan-
dahan niya akong hinila at
ipinuwesto sa nakabuka niyang
mga hita. Ramdam ko ang init ng
malayang balat ng hita niya sa
likuran ko.
"Kuya, salbahe ka ha! Binigla mo
ako."
Tawa lang siya. Saka niya ako
binigyan ng isa pang halik sa
pisngi. Shit na naman! Bakit
ganun? Ang sarap sa pakiramdam.
Para akong lalagnatin pero
malamig naman ang bimpong
gamit niya. Ramdam ko din noon
ang malalaki at maiinit na mga
palad niyang naglilinis sa leeg ko.
"Nagso-sorry na nga ako, eh.
Pinupunasan na kita, o."
Oo nga naman. Umiral tuloy ang
pagkamausisa ko. "Bakit kuya?
Bakit mo ako kinagat kanina? Tapos
kanina rin, kiniss mo ako? Ano
'yun?"
Napa-iling na lang siya. "Wala
'yon. Nanggigil lang ako sa'yo.
Sarap mo kasing yakapin eh. Sorry,
Ric ha. Kanina?" sabay lapag niya
ng bimpo sa lamesita.
"Ah, ok lang po, Kuya." ang tanging
sagot ko kunwari naintindihan pero
hindi naman.
"O sige, kiss kita ulit no?" ang
pangiting tanong niya sa akin.
Uy! Agad kong naintindihan iyon!
Alam kong inuuto na niya ako.
Mahilig kasi mang-uto si Kuya
Richard sa amin noon. Hindi na
ako nagsalita at tumango na lang.
Lito pa rin pero - bahala na nga!
Gusto ko ulit malasap ang sarap na
'yon.
Saka niya ako ulit hinalik-halikan.
Una sa pisngi. Marahang mga
halik. Padapo-dapo. Sa pisngi,
likod ng tenga. Sa leeg. Hay, ang
sarap! Akala ko hanggang doon na
lang ang gagawin niya pero hindi
pa pala. Saglit siyang tumigil
upang tingnan ako. Inilapit niya
ang mapupula niyang labi sa mga
labi ko. Wow! Hinahalikan ako ng
idol kong pinsan. Hindi ko na
inisip kung tama ba ang ginagawa
namin. Mas nanaig na ang init na
kanina ko pa nararamdaman sa
loob ko. Tinitigasan na pala ako!
Hindi ko man lang napansin. Haha!
Ganito pala 'yon, isip-isip ko.
Bumaba ang kanang kamay niya
para salatin ang toytoy ko.
"Nalilibugan ka na 'no, Ric?"
Shit! Ba't huminto? Kainis!
Rumehistro na lang sa isip ko na
napapikit pala ako sa sarap.
Bumukas ang mga mata ko. Oo nga
pala, nagtanong pala siya. Ah, so
libog pala ang tawag sa init na
'yon. Tumango lang ako. Ngiti
naman si idol. Saka niya ako
hinalikang muli sa mga labi. Mas
mariin. Mas mainit na palitan ng
mga halik. Walang dilang kasama.
Pero, naman! Sa sarap, para akong
nasa langit! Ikaw ba naman halikan
ng idol mo, ewan ko na lang.
Kung kaya ni Kuya ang halikan ako,
kaya ko rin sa isip-isip ko. Kung
kaya't lumaban na ako sa
pakikipaghalikan sa kanya. Binalik
ko ang sarap na binibigay niya sa
akin. Tumigil siya sandali. Isip niya
siguro na palaban din pala ang
batang ito. Saka na naman niya
ako binigyan ng pagkaganda-
gandang ngiti! Napansin ko mga
mata ni Kuya. Mahahaba ang mga
pilik-mata niya. Nang dumiretso
ako ng tingin sa kanya, nakita kong
hinahagod niya sa kanyang
paningin ang kabuuan ng aking
mukha. Kinilig akong lalo! Saka ko
binalik ang mga matatamis niyang
ngiting kanina pa niyang malugod
na ibinibigay sa akin! Nagningning
ang mga mata niya at lalo pa niya
akong hinalikan. Sunod kong
naramdaman ang pagsalat niya sa
tiyan ko pababa sa titi ko, sa bayag
ko, pabalik sa mukha ko. Para
talaga akong magdedeliryo sa
sarap! Nakakabaliw pala 'yun.
Ako naman, paganting isip ko.
Habang nakikipaghalikan, lakas-
loob kong kinapa ang kanyang
dibdib. Wow! Malaman - sana
magkaroon din ako ng ganoon
kapag lumaki na ako. Pababa sa
tiyan niya, sa pusod niyang may
balahibo pala. Medyo maluwag ang
maong shorts niya kaya malaya
kong naipasok ang kaliwa kong
kamay sa loob ng briefs niya! Putek,
ang laki ng titi niya! Napatigil ako
sa halikan namin para tingnan ang
kanyang mala-sawang burat na
inaaninagan ng panghuling
liwanag ng takipsilim. Mahaba,
mamula-mula't naghuhumindig na
laman sa ilalim ng kayumangging
paslit na kamay. Mayroong likido sa
hiwa ng ulo nito. Dahil hawak ng
maliit kong kaliwang kamay ang
burat ni Kuya, ginamit ko ang
kanang hintuturo ko para tingnan
kung ano ito. Dumikit ang
misteryosong likido. Madikit pala
ito. Idinikit kong muli ang daliri ko
dito at itinaas dahan-dahan.
Namangha ako sa naging haba ng
likido. Naputol na ito nang di na
nito nakayanan ang tensyon ng
paghihila ko. May naiwan sa daliri
ko. Inamoy ko at wala naman akong
ibang naamoy na hindi umayon sa
mga naaamoy ko nang mga
sandaling iyon. Saka ko ito
tinikman. Madulas sa panlasa
parang kapag kumakain ka ng okra
at saka may lasa pa na hindi ko
maisip kung ano.
Nakangiti siya sa akin nang tingnan
ko siyang muli. Nakakainis ang
ngiti niyang 'yon. Nakakalibog!
Kanina pa niya ako
pinagmamasdan.
"Masarap ba?"
Tango lang ako saka ako ngumiti.
Gamit ang dalawang kamay ko,
hinawakan ko ang titi ni idol.
"Magkakaroon ka rin niyan, Ric.
May lalabas ding gatas diyan.
Paglaki mo. Bata kapa, kaya hindi
ka pa ganoon kahaba at 'di ka pa
mabulbol. Tignan mo ang sa akin."
Kanina pa kaya ako nakatingin.
Namamangha ako sa laki at haba
ng burat niya. Sa panahong iyon,
iyon na ang pinakamalaking burat
na nakita ako. Ang haba. Hindi ako
makapaniwala sa laki nito. Hindi
kayang mapalibutan ng isang
kamay ko lang ang burat niya.
Kapag bata ka pa, lahat ng bagay
ay malaki na para sa iyo. At ang
bulbol, putek! Ang kapal parang
talahib! Natawa ako nung nakita
kong nakasilip ang ulo ng burat
niya. Tawa rin siya. Napakainit sa
pakiramdam nung marinig ko ang
tawa niya. Lalo akong nalibugan.
Saka ko kinapa ang bayag niya.
"Aaahh, ang sarap mong humawak
ng bayag Ric," ang sabi ni Kuya
Richard. Nakasandal na ang ulo ni
Kuya sa sopa. Napangisi ako.
Marahan kong nilamutak ang bayag
niya. Mabuhok pala sila, mabibigat
at mabibilog. Awtomatikong
tinanggal ko ang kamay ko para
amuyin ito. Napatingin siya sa
akin. Alam kong pinagmamasdan
niya ako. Shit! Ganun pala ang
amoy ng isang lalake. Pinaghalong
amoy ng sabon at nanuyong pawis
ng singit. Nanunuot hanggang sa
utak. Nakakabaliw!
Ipinasok kong muli ang kamay ko
sa loob ng shorts niya. Napaigtad
siya sa sarap. Napangisi ako.
Hawak na kita sa bayag, Kuya, isip
ko. Hehehe. Saka ko inilipat ang
kamay ko para mahawakan naman
ang katawan ng burat niya. Parang
may nagtutulak sa akin na makita
ito ng buo. Batid ni Kuya ang gusto
kong mangyari kaya siya na ang
nagbukas ng butones at zipper
niya. Sa wakas nakita ko na rin ito
nang buung-buo. Hindi ko naman
maintindihan kung bakit
nagagandahan ako sa itsura ng ari
ni Kuya Richard. Parang kabute na
imbes na ugat sa dulo eh itlog ang
tumubo. Kahit na ganun, ansarap
tingnan at hawakan sa palad. Tirik
na tirik na rin ang titi ko. Hindi ko
naman maintindihan bakit
awtomatiko kong tinaas-baba ang
hawak ko sa burat niya.
Kitang-kita ko na nasasarapan siya
sa ginagawa ko pero makalipas ang
ilang sandali, pinigilan niya ang
kamay ko at tinanggal ito. Isang
nagtatanong na tingin ang sinukli
ko sa kanya. Saka siya nagpakawala
ng isang mahaba't mabigat na
buntong-hininga. Saka niya ako
nginitian. Bakas ang pag-iisip sa
likod ng kanyang mga mata. Pero
ramdam ko na nahihirapan siyang
hagilapin ang mga salita.
"Huwag mong ipagsasabi ito kahit
kanino, Ric, ha? Bawal ang
ginagawa natin."
"Opo, Kuya," napayuko ako.
"Kahit sa mga magulang natin ha,
Ric?" patanong niyang paalala sa
akin.
Bigla akong nalungkot kasi
tinanggal niya ang kamay ko sa ari
niya at sinara ang kanyang shorts.
Bakit ganun? Bakit ako nalungkot?
Alam ko ang pakiramdam na ito,
eh. 'Yung bang pakiramdam na
nawalan ka o kinuha sa iyo ang
paborito mong laruan. (Separation
anxiety pala 'yun, nalaman ko
kalaunan.)
Alam ko na iyon kapag sinabing
bawal. Sabi ni Mama, tanda ko pa,
".... Kapag bawal, huwag nang
ipilit dahil hindi pwede! ..."
Tumatak iyon sa isip ko. Paikot na
pangangatuwiran lang naman 'yon
pero hindi na naalis sa isip ko.
Kaya nang sabihin sa akin ni Kuya
Richard iyon, alam ko na ang ibig
sabihin.
"Ric?"
Umalis na ako sa kandungan niya.
Hindi naman siya kumilos sa
pagkakaupo. Bakas ang
kalungkutan at pagsisisi sa itsura
niya. Pero bago pa man ako
tuluyang umalis, hinintay kong
tingnan niya akong muli saka ako
ngumiti sa kanya at hinalikan siya
sa pisngi. Malungkot ang ngiting
binigay niya sa akin.
"Sorry din, Kuya," ang nasabi ko na
lang. (Kaplastikan?) Saka na ako
lumabas ng pintuan.
Umuwi ako na umiiyak. Hindi ko
naman maintindihan kung bakit.
Hindi ba dapat magpasalamat ako
at hindi ako gaanong inabuso ng
pinsan ko? Pero hindi ba dapat
ding mas magalit ako sa kanya
dahil sa ginawa niya sa akin? Bata
lang ako na walang-muwang noon.
Pagkatapos ng sandaling iyon sa
kandungan at mga bisig ni Kuya
Richard, naghalu-halo na ang mga
emosyon ko na dati-rati ay hindi ko
man lang alam na naroroon. Kung
kompyuter o makina lang cguro ako
noon, tiyak matagal na akong
nagshort-circuit siguro o dili kaya'y
sumabog na lang siguro ako dahil
hindi ko alam kung papaano
ipoproseso ang mga emosyong
namamayani sa akin noon. Saya.
Pagtataka. Pagkabigla. Kilig. Libog.
Galit. Pagkalito. Libog. Kawalan.
Pagkalito. Galit. Ano nga ba?
Nakaabang si Mama sa pintuan,
may handang pamalo sa kamay.
Pinalaki niya ako hanggang sa
panahong iyon na maging
responsable at may isang-salita.
Kailangang nasa bahay na ako,
bago sumapit ang gabi. Kung hindi
ako tutupad sa usapan, no choice
ako. Palo ang aabutin ko - iyon ang
usapin naming mag-ina. Pero hindi
na niya ako nakuhang paluin dahil
imbes na mangatwiran ako habang
papalapit ako sa bahay, dinig niya
ang hagulgol ko. Akap ng isang
inang nagtatanong ang iginawad
niya sa akin, punung-puno ng
pagmamahal. Hindi nababalutan
ng libog. Kaibang-kaiba sa yakap ni
Kuya Richard.
"Eric, anak, anong nangyari ha?
Bakit naiyak ang baby ko na 'yan?
Saan ka ba nanggaling?" balisang
pag-alo niya sa akin.
Tumingin ako ng matagal sa kanya,
saglit na tumigil sa pag-iyak. Gusto
ko sana isumbong sa kanya kung
ang nangyari sa akin. Ipaliwanag
ang lahat. Kung kaya lang ng sana
ng tao na basahin ang nadarama
ng isang paslit na napakaraming
dinadala noong mga sandaling
iyon, nagawa na sana niya.
"Wala po, Ma," matipid kong sagot.
Hindi ko na nakayanan. Lalo pa
akong humagulgol. Gusto ko
sanang sabihin na mahal ko siya
kasi walang kapalit ang ibinibigay
niyang concern sa akin.
Wala na. Bata lang ako noon. Hindi
malawak ang emosyonal kong
kapasidad. Idaan na lamang sa
iyak. Hindi na ako nagdagdag pa.
Hindi na rin siya nagtanong.
Hanggang sa pagtanda ko, pilit
akong tinatanong noon ni Mama
kung ano ba talaga ang nangyari sa
akin nang gabing iyon. Hindi ko ito
sinagot. Hanggang sa atakihin siya
sa puso at nakita ko kung paano
lapastanganin ng sakit at pagtanda
ang katawan ng Mama ko. At
hanggang sa pumanay na siya.......
Hindi ko nakuhang sabihin sa
kanya ang totoo.
Mula noon, hindi na ako nilapitan
ni Kuya Richard. Mabigat sa
kalooban pala ang ganoong
pangyayari. Hindi ko na rin siya
nilapitan. Kumbaga, hindi ko na
siya binigyan ng dahilan para
hawakan ako o mapalapit siya sa
akin. Pero nanatili ang
mapagmasid kong mga mga mata.
Nakita ko siyang naging rebelde sa
magulang. Lumipas ang panahon
at nakapangasawa siya. Hindi ko na
matandaan ang pangalan ng
naging asawa niya. Hindi siya
ganoon ka-importante sa akin pero
kilala ko pa rin ang mukha niya.
Nagkaroon sila ng dalawang anak.
Isang lalake at isang bunsong
babae. Magaganda ang kanilang
mga katangiang pisikal. Halatang
may mga pinagmanahan. Noong
umpisa maayos ang kanilang
naging pagsasama. Hindi mo sila
noon mapaghiwalay ang mag-
asawang 'yon.
Nasilipan ko pa nga sila noon sa
paunang hakbang pa lamang ng
pakikipagtalik. Nakakakaba pero
exciting!
Malapit na akong maglabing-isang
taon noon. Balak ko sana lapitan si
Kuya at ang asawa niya kasi gusto
kong makilala ang asawa niya.
Kahit papano ay mayroon pitak pa
rin naman si idol sa puso ko. Di
naman siguro patas na 'di ko siya
kilalanin. Kaya nagdesisyon akong
puntahan sila sa bahay nina Tita
dahil hindi pa sila noon
nakabukod. Inaalala ko pa nga
habang naglalakad kung ano ang
gagawin at sasabihin ko kapag
nagkaharap na kami. Sasabihin ko
na lang na namiss kong maglaro ng
family computer at kung kung
puwedeng makilaro o kung ayaw
man ni Tita na doon ako maglaro
ay hiramin ko na lang para sa amin
na lang ako makapaglaro. At kung
nandun din ang Kuya Richard at
ang asawa niya, kakaisapin ko na
rin sila sa wakas. Sa kakaisip at
kakaisip, natagpuan ko na lamang
ang sarili ko sa tapat ng bahay
nila. Tahimik ko noong
pinakiramdaman ang paligid ng
bahay nila. Alas-siyete pa lang ng
gabi noon. Nakasara ang pinto.
Pero may ilaw sa loob na galing sa
kusina. Walang ingay sa loob ng
bahay. Tahimik akong dumaan sa
likod-bahay nila. Nakabukas!
Swerte! Buong ingat Ko noong
tumapak sa sahig dahil ayoko
makagawa ng anumang ingay.
Nagulat ako sa tumambad sa akin.
Nakita ko nga silang nakahiga sa
sofa. Si Kuya at ang asawa niya.
Naghahalikan. Nagsasalatan.
Nakakainggit! Nakita rin ako ni
Kuya sa may kusina. Nakaibabaw
siya noon sa asawa niya. Pero nung
mapansin niya ako, hindi siya
nagpahalata sa asawa niya. Bagkus,
nagpatuloy lang siyang halikan ang
asawa niya. Naalala ko noon ang
ginawa namin noong una at huling
beses niya akong hinalikan.
Hindi ko pinagpatuloy pang
panoorin sila. Mas minabuti ko na
lang na umalis. Medyo masakit
pala sa puso 'yun. Sa sobrang sakit
akala ko mapuputulan ako ng
hininga. Subalit hindi na ako
umiyak. Ayoko na umiyak.
Habang lumalaki ang mga
pamangkin ko sa kanya, doon na
nag-umpisa ang mga problema
nilang mag-asawa. Hanggang sa
manirahan sila sa poder ng asawa
niya, lalong tumindi ang mga
problema nila. Hanggang sa huli,
sila'y naghiwalay. Nagkaroon ng
kalaguyo ang asawa niya.
Samantalang siya ay hindi na nag-
asawa pang muli.
Noong mga panahong iyon
natutunan ko sa sarili kong patayin
ang nararamdaman ko para sa idol
ko. Lahat ng maaari kong
maramdaman, pinatay ko na. Hindi
naman ako nakaramdam ng galit sa
kanya, matagal ko na siyang
pinatawad sa ginawa niya. Basta
wala na akong pakialam sa kanila
noong una pero nakaramdam din
ako ng awa. Lalo na nang
bumagsak ang estado ng pamilya
nila simula nang pumanaw si Tito
Rod at si Tita Neneng ko.
Lumapit sila sa amin para humingi
ng tulong. Siyempre kamag-anak
kaya bukas-loob namin silang
tinanggap. Kausapin man niya ako,
hindi na ako ganoon kagiliw
sumagot sa kanya. Kolehiyo na ako
nang mga panahong iyon. May
sarili nang mundo at buhay na
tinatahak. At siyempre dahil
kamag-anak, hindi maiiwasan ang
'di pagkakaunawaan sa pagitan ng
mga pamilya. Hindi ko na inalam
kung bakit minsang nagalit si Papa
sa kanila at napilitan silang
bumalik sa lugar ng asawa niya.
Dahil sa pinagsamahan siguro
nilang mag-asawa kaya nabigyan
sila ng lupa doon at
nagkapagpatayo ng bahay. Huling
balita ko, napabayaan na niya ang
kanyang sarili. Tricycle drayber na
lamang siya at madalas ay tamad
nang magbanat ng buto. Lumobo
na ang tiyan niya sa kakainom at
naghihirap ang kanyang mga anak.
Doon ko lang din naintindihan na
sa wakas hindi ko na siya idol.
Katulad ko lang din pala siyang
tao. Rumurupok. Nagkakamali.
Nagsisisi.
Ano naman ang naging epekto sa
akin ng pangyayaring iyon sa
pagitan ko at ng aking pinsan?
Gaya ng nauna kong binanggit sa
itaas, hindi na ako kagaya ng dati.
Ang dating masayahin at malarong
bata ay naging tahimik at lalong
naging mapagmasid sa ikinikilos ng
mga taong nakakasalamuha ko.
Naging malikot ang isip at
natutong ilugar ang libog sa
katawan. Natuto ring itago ang
mga nararamdaman dahil hindi pa
handa ang mundo at ang lipunan
para tanggapin ang mga bagay na
hindi pa panahon para tanggapin.
Sa kaso ko sa pinsan ko, malayong
mangyari dahil first degree cousin
ko nga siya. Natuto na ring ikubli
ang mga saloobin dahil sa tindi ng
oposisyon ng ibang tao.
Kung anu-ano ang mga ito at ang
iba ko pang mga kuwento, abangan
n'yo na lang sa mga susunod kong
mga kontribusyon. Maraming
salamat sa inyong pagbabasa.
Hanggang sa muli.
No comments:
Post a Comment